Ο Άγγελος (El Angel)

Ο Λουίς Ορτέγκα, έχοντας ως παραγωγό τον Πέδρο Αλμοδοβάρ, σκηνοθετεί με μαεστρία και ξέφρενο ρυθμό την ιστορία ενός έφηβου κατά συρροή δολοφόνου το 1971 στο Μπουένος Άιρες, που προκάλεσε σάλο σε ολόκληρη τη χώρα τη δεκαετία του ’70.

Το El Angel προβλήθηκε νωρίτερα στην πρωτεύουσα της χώρας μας, ως μέρος του πλούσιου προγράμματος των φετινών 24ες Νυχτές Πρεμιέρας.

H ταινία ξεχωρίζει λόγω των ζωντανών χρωμάτων και της μουσικής της, που μπαίνει ως σημαντικός παράγοντας στην ταινία δίνοντας όχι μόνο τον αέρα της εποχής αλλά και μέρος των ψυχικών θεμάτων που αντιμετωπίζει ο αντί-ήρωας, πρωταγωνιστής. Η βουτιά στον προβληματικό ψυχισμό του νεαρού γίνεται με φρεσκάδα και μικρές δόσεις αυθόρμητου χιούμορ, που βγαίνουν από τις καταστάσεις και τον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή ο νεαρός, ως μια διαρκή πρόκληση.

Και πραγματικά, το προβληματικό περιβάλλον ως εφαλτήριο του να πάρει ο Καρλίτο το στραβό δρόμο εδώ δεν ισχύει. Παρόλο που είχε μια καλή οικογένεια που τον πρόσεχε και τον αγαπούσε, ο νεαρός σαν ναρκομανής δεν μπορεί να αντισταθεί στην ανάγκη του για δόση αδρεναλίνης. Παράλληλα με τη δίψα του, που εν μέρει δικαιολογείται από το νεαρό της ηλικάς, είναι σχεδόν σοκαριστική η παντελής απουσία οποιουδήποτε ηθικού φραγμού που να σταματήσει τις εγκληματικές πράξεις του ή κάποια ένδειξη -έστω ύπαρξης- οποιασδήποτε τύψης ή ενοχής. Η ταινία όλο και κουρδίζεται ανεβάζοντας ρυθμούς, μέχρι την τελική κατάληξη της.

Μια προσέγγιση που πιθανώς θα ήταν αδύνατη ή τουλάχιστον άκομψη τα πρώτα χρόνια από τα συμβάντα, μιας που πρόκειται για αληθινή ιστορία, πλέον πιο απενοχοποιημένα χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη μιας καλλιτεχνικής δουλειάς, που σκοπεύει και στη διασκέδαση του θεατή. Από το εγχείρημα βγαίνει πιο μπροστά ο Λουίς Ορτέγκα, ως σκηνοθετικό επίτευγμα του να συνδυάσει αυτά τα αντικρουόμενα μεταξύ τους στοιχεία, μπλέκοντας δημιουργικά τους κόσμους του Αλμοδοβάρ και του Ταραντίνο. Σε άριστη συνεργασία με τη σκηνοθετική γραμμή το μοντάζ δίνει το ρυθμό και τον κρατά αμείωτο χωρίς να παρουσιάσει κοιλιά, ενώ η έντονη παρουσία μουσικής βρίσκεται σε διαρκή διάλογο μαζί τους. Το τελικό αποτέλεσμα εμπλουτίζουν τα σκηνικά που δίνουν το άρωμα εποχής και φυσικά η προσεγμένη φωτογραφία, σταθερά καλή τα τελευταία χρόνια στο αργεντίνικο σινεμά.

Ο νεαρός πρωταγωνιστής, Λορέντζο Φέρο, λάμπει στο ρόλο του και κρατά την ταινία ψηλά σε όλη τη διάρκεια της, τόσο με το παρουσιαστικό του, ως ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, όσο και την εντυπωσιακή για την ηλικία του ερμηνεία, δίνοντας μας ένα ενδιαφέρον ψυχογράφημα ενός άρρωστου μυαλού και ενός έφηβου αγοριού που αμφιταλαντεύεται στις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αλλά και τα αποδίδει υπέροχα μέσα από τον γεμάτο ρυθμό χορό του. Είναι ίσως μια πιο ρεαλιστική κινηματογραφική εκδοχή του χαρακτήρα του Τζόκερ.

Ο Λορέντζο Φέρο, προσκεκλημένος του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, στην ομιλία του μετά την προβολή, μας είπε ότι αυτό που τον δυσκόλεψε περισσότερο ήταν να μπορέσει να μπει στο μυαλό ενός ψυχοπαθή δολοφόνου. Έτσι επιχείρησε μια δική του εκδοχή, ο πραγματικός χαρακτήρας ήταν εντελώς σχιζοφρενής, ο Φέρο θεωρεί ότι έδωσε στον χαρακτήρα του όπως παρουσιάζεται στην ταινία, περισσότερο παιδικότητα. Ως προς τη σεξουαλικότητα του χαρακτήρα του, ο νεαρός είπε ότι θεωρεί ότι δεν είναι καθορισμένη, με σαφή προτίμηση σε άντρες ή γυναίκες, ακριβώς όπως κι οι άγγελοι δεν έχουν καθορισμένη ταυτότητα και φύλο. Για το χαρακτηριστικό χορό του χαρακτήρα του εμπνεύστηκε από χορογραφίες που έκανε μόνος του στο σπίτι του, φορώντας σκουλαρίκια και ακούγοντας μουσική για να μπει στο ρόλο. Κάνοντας ένα τέτοιο ξεκίνημα δεν ξέρει πως θα καταφέρει στη συνέχεια να αποτινάξει το ρόλο του Καρλίτο από πάνω του, αλλά μας είπε χαριτολογώντας ότι ελπίζει τώρα να τον καλέσει ο Ταραντίνο για μια επόμενη ταινία. Για τις ανάγκες του ρόλου ο νεαρός Φέρο έπρεπε να μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο και μηχανάκι και να παίζει πιάνο. Τέλος, δοκίμασαν να συναντήσουν τον πραγματικό Καρλίτο, ο οποίος δεν δέχτηκε να τους μιλήσει.

[toggle title=”Δελτίο τύπου / σημείωμα σκηνοθέτη:”]

(από το δελτίο τύπου της Strada Films)

Σύνοψη:

Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.

Buenos Aires, 1971. O Carlitos είναι ένας νεαρός που μοιάζει με αστέρα του σινεμά: γλυκό πρόσωπο, ξανθές μπούκλες και απαράμιλλο στυλ. Από μικρός ζήλευε τα πράγματα που είχαν οι άλλοι, στην εφηβεία του όμως φανερώνει την πραγματική του φύση: γίνεται κλέφτης. Όταν συναντά στο σχολείο του τον Ramon, ο Carlitos γοητεύεται και κάνει ό,τι μπορεί για να του τραβήξει την προσοχή. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι παρανομίας, έρωτα και καταστροφής. Οι δολοφονίες μοιάζουν σα φυσική κατάληξη της πορείας του, ώσπου ο Carlitos θα συλληφθεί. Η αγγελική του μορφή τραβά την προσοχή του τύπου και της κοινής γνώμης. Το προσωνύμιο που του δίνεται είναι «Άγγελος του Θανάτου» με τη φήμη του να εκτοξεύεται στα ύψη αμέσως μετά τη σύλληψη του. Του αποδίδονται πάνω από σαράντα ληστείες και έντεκα δολοφονίες. Σήμερα μετά από 45 χρόνια εγκλεισμού ο Carlitos είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής.

Για την ταινία:

Ο Pedro Almodóvar υπογράφει την παραγωγή στη νέα ταινία του Luis Ortega, O ΑΓΓΕΛΟΣ | El Angel που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών 2018 (ΈΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ). Οι παραγωγοί της ταινίας έχουν υπογράψει και το υποψήφιο για Oscar 2015, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ.

Η έμπνευση για τον σκηνοθέτη Luis Ortega είναι η αληθινή ιστορία ενός έφηβου σίριαλ κίλερ της Αργεντινής. Ο «Άγγελος του Θανάτου» που έγινε έτσι γνωστός λόγω της αγγελικής του μορφής σόκαρε με την αγριότητα των εγκλημάτων του. Μέχρι και σήμερα, ο έφηβος όταν διέπραξε σειρά ειδεχθών εγκλημάτων με χαρακτηριστική άνεση στα χρόνια 1971-72, Carlos Robledo Puch αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία του εγκλήματος στην Αργεντινή. Έως τότε επικρατούσαν θεωρίες εμπνευσμένες από τον Lombroso πως η ασχήμια και η κακή κοινωνική κατάσταση αποτελούν κυρίαρχους παράγοντες για την εκδήλωση εγκληματικής συμπεριφοράς. Ο Robledo με την αγγελική του εμφάνιση, την κοινωνική του θέση και τον ισχυρό οικογενειακό πυρήνα δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την επικρατούσα τότε θεωρία για την εγκληματική συμπεριφορά. Ο Ortega προσπάθησε να σκιαγραφήσει αυτόν τον χαρακτήρα ως έναν εγκληματία που οι πράξεις του έχουν μυστηριακό χαρακτήρα για τον ίδιο.

Σημείωμα Σκηνοθέτη:

Από μικρός ένιωθα δέος απέναντι στους εγκληματίες που έμειναν στην ιστορία. Ο κινηματογράφος και η απεικόνιση της βίας σε αυτόν ασκούσαν γοητεία σε επίπεδο αισθητικής απεικόνισης , ταιριαστή με την έκρηξη εφηβείας μέσα μου. Άλλωστε, η βία στους δρόμους της Αργεντινής παραήταν σκληρή πραγματικότητα για μένα. Όταν αποφάσισα να σκηνοθετήσω την βίαιη ιστορία ενός έφηβου εγκληματία έλαβα υπόψιν όλη τη ρομαντικοποίηση της βίας που είχα υιοθετήσει κι εγώ στην εφηβεία μου. Ένας έφηβος συχνά αντιδρά στις συμβάσεις της καθημερινότητας με επαναστατική σκληρότητα. Σε ποιες συνθήκες, όμως, αυτή η σκληρότητα μπορεί να οδηγήσει στη βία; Προσπάθησα να φωτίσω το τι μπορεί να ώθησε τον Carlitos με όλη την ορμή της εφηβείας του στη διάπραξη εγκλημάτων σα να ήταν φυσικό του δικαίωμα. Ο Carlitos μοιάζει να κινείται σε ένα μεγάλο κινηματογραφικό πλατό, εκεί όπου ο θάνατος δεν είναι πραγματικότητα αλλά σύμβαση. Οι δολοφονίες σκηνοθετούνται από τον ίδιο έτσι που να τραβούν την προσοχή των Άλλων, και του Θεού πάνω του. Ο Carlitos ισχυρίστηκε πως είναι απεσταλμένος του Θεού στη Γη. Παίρνει έτσι απόσταση από την εγκληματική του δράση και απογυμνώνει τις πράξεις του από κάθε συναίσθημα, όπως ακριβώς ένας ψυχοπαθής, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Είναι μια Χαμένη Ψυχή που μέσα από το έγκλημα βρήκε την ταυτότητα που τον προσδιορίζει.

Βραβεία / Συμμετοχές:

* Eπίσημη Συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών 2018 (Ένα Κάποιο Βλέμμα)

* Επίσημη Συμμετοχή στις Νύχτες Πρεμιέρας- Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας 2018

* Επίσημη Συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2018

Στοιχεία ταινίας:

Σκηνοθεσία: Luis Ortega
Σενάριο: Serguio Olguín, Luis Ortega
Παίζουν: Lorenzo Ferro, Cecilia Roth, Chino Darin
Έτος: 2018
Χώρα: Aργεντινή, Ισπανία
Διάρκεια: 126’

[/toggle]