Οι Αισθηματίες

Στην νέα ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη δυο πρωτοπαλίκαρα της νύχτας (Χάρης Φραγκούλης και Δημήτρης Λάλος) δουλεύουν για λογαριασμό ενός νονού της Αθήνας και αρχαιοκάπηλου (Τάκη Μόσχου), τριγυρίζοντας με μια νεκροφόρα μες το βράδυ. Η έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη ζωή τους θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη λόγω του έρωτα, του μεν πρώτου με μια πεταλούδα της νύχτας, του δε δεύτερου με την κόρη του αφεντικού.

Μια ταινία ύμνος στα 80′s και weird διάθεσης και μερικές quest εμφανίσεις φίλων σκηνοθετών, όπως του Δήμα και του Χαραλαμπίδη (τον οποίο βλέπουμε συχνά τελευταία), cameo του Λευτέρη Μυτηλιναίου, του Πέτρου Τατσόπουλου και μίνι εμφάνιση του the Boy – Αλέξανδρου Βούλγαρη που πάλι εμπλέκεται και με τη μουσική (γιατί;). Η ταινία όμως δυστυχώς κουβάλησε στην αίθουσα αρκετά μειονεκτήματα της δεκαετίας, που ενώ τότε ίσως να τα συγχωρούσαμε με τα σημερινά δεδομένα είναι ανεπίτρεπτα.

Κατανοώ ότι πλέον οι ελληνικές ταινίες γίνονται πενιχρά μέσα, με αίμα και κατάθεση ψυχής, όμως παρά τις δυσκολίες έχουμε δει αξιοπρεπέστατες ταινίες με χαμηλότατο budget και φθηνά μηχανήματα. Καταρχάς, είχε σοβαρό πρόβλημα ηχοληψίας και μιξάζ ήχου. Δεν ξέρω πόσο σημαντικός παράγοντας είναι για εσάς ο ήχος, εμένα δυστυχώς με ενόχλησε αρκετά. Σε σημεία η μουσική υπερκαλύπτει διαλόγους, αλλού ήχοι ή ομιλίες κόβονται απότομα (ακόμα και μουσική ή τραγούδια), στα εξωτερικά γυρίσματα είχε τρομερό θόρυβο. Ας κατέφευγε σε ένα μόνιμο voice over. Ίσως να ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα.

Πολλά προβλήματα είχε και η φωτογραφία του. Η μικρή πρωταγωνίστρια σε κάθε πλάνο έχει και διαφορετική απόχρωση χρώματος μαλλιών (τουλάχιστον η άλλη πρωταγωνίστρια φοράει περούκες και σώζεται). Στο σημείο που εμφανίζεται ο Δήμας, το μισό πρόσωπο του δεν φαίνεται από υπερφωτισμένο background και δεν πρόκειται για καλλιτεχνική πινελιά. Έχει αρκετές λανθασμένες λήψεις και άλλες που απλά δεν τις κρατάς, όπως όταν οι “αισθηματίες” κοιτούν ασυναίσθητα το φακό ή παίζουν πιάνο και φαίνονται τα δάχτυλα τους να βαράνε αέρα! Τέτοιου είδους λήψεις έχουν τη θέση τους σε αυτή την ταινία.

Το αποτέλεσμα είναι μια απροσδιόριστου είδους ταινία όπου δεν γίνεται και τίποτα και ακούγονται και πέντε-έξι τραγουδάκια. Ο τραγουδιστής Μυτηλιναίος υπήρξε θύμα τελικά μιας ανήθικης πρότασης; Οι ηθοποιοί παίζουν εντελώς αφύσικα. Αργοί διάλογοι τύπου “Λάμψης” (Γιάγγο ζείς;). Το σενάριο απαγγέλει πεπαλαιωμένα τσιτάτα. Υποβαθμίζει εντελώς τους γυναικείους χαρακτήρες σε άψυχα αισθησιακά τρόπαια. Δεν το δέχομαι να πάρει διανομή για b-mov-άδες που θέλουν να δουν γυμνές τις πρωταγωνίστριες. Είναι κρίμα γιατί ένα καλό σενάριο θα μπορούσε να παρακάμψει τεχνικά προβλήματα και να αναδείξει ερμηνείες. Όμως δεν έχει ροή και τα κωμικά του σημεία δεν βγάζουν γέλιο. Αργή δράση, χιλιοειπωμένη υπόθεση.

Θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης πήγε μάλλον να κάνει το βήμα μπροστά, αλλά έκανε τελικά μισό βήμα κι έμεινε στο κενό. Ας το γύρναγε τουλάχιστον σε Ταραντίνο με μουσική “άστα τα μαλλάκια σου” να έκανε τη διαφορά.

Τελικά να τη δω; Αυτή η ταινία γυρίστηκε το λιγότερο σε λάθος δεκαετία. Ειλικρινά, δεν θέλω να κάνω στείρα αρνητική κριτική, αλλά δεν μπορώ να βρω κάτι καλό να γράψω για αυτή την ταινία. Λυπάμαι.