Μόνο ο Θεός συγχωρεί
Ένα ποίημα σχεδόν ανούσιας βίας. Δεν ξέρω ποιες άλλες λέξεις θα μπορούσαν να περιγράψουν το Μόνο ο Θεός Συγχωρεί. Όχι, σεναριακά δεν είναι καλύτερο από το Drive. Ούτε ερμηνευτικά ίσως. Αλλά η δύναμη των εικόνων του είναι αδιαμφισβήτητη.
Πολλοί ήταν εκείνοι που όταν πρωτοπροβλήθηκε στις Κάννες έσπευσαν να εγκαταλείψουν την αίθουσα, χαρακτηρίζοντάς την πορνογραφική και βίαιη.
Κι όμως. Η ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν δεν θέλει ούτε να σοκάρει, ούτε να προκαλέσει. Όπως και στο Drive, η ταινία διαπνέεται από μία δική της ηθική.
Ο Τζούλιαν και ο αδελφός του ζουν στη Μπανγκόκ όπου έχουν μία λέσχη πάλης (που στην πραγματικότητα αποτελεί βιτρίνα για άλλες, πιο σκοτεινές υποθέσεις). Όταν ο αδελφός του σκοτώνει μία ανήλικη ιερόδουλη, ο πατέρας της θα πάρει εκδίκηση, υποκινούμενος από έναν αστυνομικό-vigilante. Η αρχιμαφιόζα μητέρα του Τζούλιαν θα έρθει στην Ταϊλάνδη και θα απαιτήσει από τον μικρό γιο της να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του μεγάλου της γιου.
Ονειρικό, φροϋδικό, γεμάτο συμβολισμούς, το Only God Forgives είναι ένα συναρπαστικό δράμα, ντυμένο με νέον χρώματα και μελαγχολία. Κάπως έτσι θα έμοιαζε ο Ταξιτζής εάν λάμβανε χώρα στην Μπανγκόκ και εάν είχε πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ.
Οι ήρωες της ταινίας κινούνται σε ένα υπνωτιστικό, αλλά άκρως γοητευτικό, σύμπαν. Εκεί όπου καλό και κακό μοιάζουν να χωρίζονται από μία λεπτή γραμμή, εκεί όπου όλα μοιάζουν να έχουν βαφτεί στο κόκκινο του αίματος.
Ο πρωταγωνιστής είναι καλός, αλλά εκείνη που κλέβει την παράσταση είναι η Κρίστιν Σκοτ Τόμας σε έναν ρόλο που σχεδόν δεν θα φανταζόσουν ότι θα μπορούσε να ερμηνεύσει. Μία φιγούρα παρόμοια με της Λαίδη Μάκμπεθ που κινεί τα νήματα της ιστορίας, στην οποία είναι πρωταγωνίστρια. Και φυσικά ο Βίθαγια Πανσρινγκράμ, ο αστυνόμος Τσανγκ, μια μαφιόζικη μορφή εκδικητή που επιβάλει το δικό του νόμο σε έναν κόσμο που μοιάζει να κινείται παράλληλα με τον πραγματικό.
Και αντιθέτως με όσα οι επικριτές του έσπευσαν να του καταλογήσουν, δεν αγκαλιάζει τη βία, αλλά την αποκυρήσσει με τον πιο αδυσώπητο -και λυρικό- τρόπο.
Τελικά να τη δω;
Ναι. Ειδικά εάν σας άρεσε το Drive, η βία του Ταξιτζή και οι μεθυστικές εικόνες του Ουόνγκ Καρ Βάι.
