Μπάρμπα Πανκ (Ordinary World)

Storyline: Ένας πρώην πανκ ροκάς, ο Πέρι, με το συγκρότημα του να βρίσκεται δέκα χρόνια σε μόνιμη αναμονή για επιστροφή, παλεύει να προσαρμοστεί στον κανονικό κόσμο. Όταν η δικηγόρος σύζυγος του και η  κόρη του ξεχνούν τα 40ά του γενέθλια, ο αδελφός του τον λυπάται και του δίνει χρήματα για ένα δυνατό πάρτι σε ακριβό ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Εκεί, το πανκ παρελθόν του έρχεται να συγκρουστεί με τη πραγματικότητα, καθώς έρχεται σε επαφή με τρελαμένους παλιούς ροκάδες και μια πρώην αγαπημένη που έγινε μάνατζερ,  η οποία του προσφέρει μια ευκαιρία να επιστρέψει στα μουσικά πράγματα. 

Όσοι ασχολούνται με την ροκ μουσική – και όχι μόνο – σίγουρα γνωρίζουν τον Billie Joe Armstrong, τον frontman των Green Day. Εκτός από τα κατάμεστα στάδια, ο Armstrong μοιάζει να τα πηγαίνει πολύ καλά και στις σκοτεινές αίθουσες, με την ερμηνεία του να είναι αρκετά καλή. Παίζοντας τον Πέρι, έναν πρώην ροκ μουσικό, ο Billie Joe δεν φαίνεται να δυσκολεύεται ιδιαίτερα, αφού ο ρόλος είναι κομμάτι της ζωής του. Περιγράφει πολύ ρεαλιστικά τα συναισθήματα ενός μουσικού που νιώθει ότι δεν χωράει στον κόσμο της ρουτίνας, ότι πνίγεται από τα στενά όρια που προβλέπει η οικογενειακή ζωή, ότι η ζωή του χωρίς την μπάντα του είναι μισή. Γι’αυτό και αποφάσισε να κάνει ένα πάρτυ – επανάσταση, αλλά η νέα του ζωή αντικρούεται με τη ζωή του ελεύθερου ροκά.

Η Selma Blair, από την άλλη, που παίζει την πετυχημένη σύζυγο του ροκά Πέρι, έχει συμβιβαστεί με τη ρουτίνα, ίσως και να της αρέσει, αλλά είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες του Πέρι. Βασικά, κανείς μοιάζει να μην μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο του Πέρι ∙ ούτε η γυναίκα του, ούτε η κόρη του, ούτε ο ίδιος ο αδερφός του. Ερμηνευτικά, η Blair δεν κερδίζει τις εντυπώσεις, ίσως επειδή το σενάριο δεν βοήθησε στην εξέλιξη των ρόλων. Πολύ πεζή και προβλέψιμη η πετυχημένη σύζυγος του μουσικού που μοιάζει να βαριέται τα πάντα.

Ενώ, λοιπόν, η ταινία ξεκινάει πολύ καλά σεναριακά, όσο περνούσε η ώρα γινόταν κάπως προβλέψιμο ή και βαρετό, κάτι που δεν βοήθησε αρκετά κανέναν από τους πρωταγωνιστές. Ο σκηνοθέτης, Lee Kirk, που υπογράφει και το σενάριο, θα μπορούσε να το κάνει πιο δυνατό, να εξελίξει περισσότερο τους χαρακτήρες, να βάλει κάτι πιο …πανκ. Παρ’όλα αυτά πάτησε πάνω σε κλισέ στοιχεία, που αποτελούν πιο ασφαλείς επιλογές για μια ταινία του είδους.

 Αξίζει τελικά να τη δώ;

Οι μουσικές του Billie Joe Armstrong και το cameo  της Joan Jett είναι ίσως από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας. Τώρα, αν θέλετε να περάσετε κάπως ευχάριστα το απόγευμά σας, γιατί όχι; Δείτε τη. Δεν υπόσχομαι ενθουσιασμούς!

Κατερίνα Σιδηροπούλου