Σε Τέσσερις Χρόνους (Orpheline)
Τέσσερις χρονικές στιγμές στη ζωή μιας γυναίκας, σχεδόν ανά δεκαετία, από την παιδική ηλικία, στη σχολική περίοδο και από ατίθαση έφηβη σε νεαρή κοπέλα. Βασισμένη σε αρκετά βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή της σεναριογράφου Κριστέλ Μερδεβάς, με τον σκηνοθέτη, Αρνό ντε Παγιέ, να δίνει διαφορετικά ονόματα στις ηρωίδες του και να μη νοιάζεται που δεν μοιάζουν τόσο εμφανισιακά, -μάλιστα η Αντέλ Εξαρχόπουλος έχει και ξεκάθαρα διαφορετικό χρώμα ματιών από την Αντέλ Ενέλ και τα άλλα κορίτσια. Αυτό το στοιχείο προσδίδει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Διότι, μπορεί φαινομενικά για τους τέσσερις χρόνους, να μην δικαιολογείται ηλικιακά η επιλογή τεσσάρων διαφορετικών ηθοποιών, θα μπορούσαν να είναι δυο ή τρεις οι ηθοποιοί, δικαιολογούνται όμως απόλυτα σεναριακά.
Έχουμε, λοιπόν, τέσσερις ηλικίες, τέσσερις κοπέλες, τέσσερα δράματα, τέσσερις αποφάσεις, τέσσερις ενοχές. Θα μπορούσαν να είναι της ίδιας κοπέλας ή να αφορούσαν ξεχωριστές ιστορίες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους κοπέλες. Κοινή συνιστώσα ότι πρόκειται για ένα ατίθασο και προβληματικό παιδί, τραυματισμένο από την πολύ τρυφερή του ηλικία, με βάρη που θα το σημαδέψουν για πάντα. Ομοίως, κοινές παρουσίες, ως χαρακτήρες, σε πάνω από μια ιστορία, έχουν η βρετανίδα Τζέμα Άρτερτον και ο καταλανός Σέρτζι Λόπεζ.
Αυτοί οι τέσσερις σταθμοί θέλουν να μας καταδείξουν το πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος σε διαφορετικά στάδια της ζωής του. Πολύ έξυπνα, επιλέγει ο Παγιέ αυτού του είδους την μπλεγμένη εξιστόρηση, που αν σπάσουμε τις νόρμες της και την βάλουμε με χρονολογική σειρά θα μας δείξει καλύτερα τη ροή της. Αντίθετα, είναι σαφές ότι θέλει να αποφεύγει να το κάνει αυτό, αλλά επιλέγει να μας εισάγει με αντίστροφη πορεία, εμμένοντας περισσότερο σε ωμές και βίαιες σκηνές.
Ξεκινάμε από μια καθώς φαίνεται συνηθισμένη καθηγήτρια που διδάσκει σε μια τάξη. Η ξαφνική εισβολή μιας άλλης γυναίκας, που μόλις αποφυλακίστηκε στην -από όσα γνωρίζουμε- ήρεμη ζωή της, θα δώσει τον κλώτσο στο κουβάρι της ιστορίας της να ξετυλιχθεί. Στην πορεία θα προσπαθήσει αρκετές φορές να μας αποπροσανατολίσει, όπως και για τη σχέση των δυο γυναικών. Μας αποπροσανατολίζει με τη διήγηση μιας νεαρής διεφθαρμένης λολίτας, ακροβατώντας στα όρια, ίσως και ξεπερνώντας τα λίγο, θέλοντας σαφώς να προκαλέσει, όσο αφορά τις σεξουαλικές σκηνές ανήλικου κοριτσιού.
Ως προς την ανάποδη αφήγηση και την σεξουαλική πρόκληση, βρίσκουμε κοινά σημεία με μια παλιότερη γαλλική ταινία, το Μη Αναστρέψιμος, φυσικά με εντελώς διαφορετικό στόχο και κατάληξη οι δυο ταινίες. Η διαφορά είναι ότι το Μη Αναστρέψιμος ακόμα και σε κανονική ροή δε χάνει από τη δύναμη του, αλλά η επιλογή έχει να κάνει για να πάει από το πιο σκληρό προς το πιο γλυκό, ενώ το Orpheline αντλεί δύναμη, ενδιαφέρον και μυστήριο από την αφήγηση που επιλέγει, που πιθανώς σε γραμμική εξιστόρηση να μη τα είχε.
