Τα Όσκαρ σνομπάρουν το Senna

Πριν από μερικούς μήνες είχαμε γράψει μια ενθουσιώδη κριτική για το Senna. Το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, αφιερωμένο στον πιλότο της Φόρμουλα 1, Άιρτον Σένα, δεν ήταν μόνο μία καλή απεικόνιση του ποιος ήταν ο Βραζιλιάνος οδηγός. Ήταν και μια εξαιρετική ταινία. Μια ταινία που σήμερα δεν βρίσκεται καν στην 15αδα των ταινιών που διεκδικούν ένα βραβείο Όσκαρ.

Εκτός έμεινε και το IntotheAbyss, το ντοκιμαντέρ του Βέρνερ Χέρτσογκ.

Το Senna (έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σε DVD) είναι μια καλή ταινία γιατί ο σκηνοθέτης, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά αρχειακό υλικό και ελάχιστες συνεντεύξεις, κατάφερε να φτιάξει μια προσωπογραφία με ψυχή, αγωνία, χιούμορ. Όχι μια αγιογραφία (αν και δεν θα μπορούσε να το αποφύγει αν σκεφτεί κανείς πόσο αγαπητή προσωπικότητα υπήρξε ο Σένα).

Και γι’αυτό άρεσε όπου προβλήθηκε, γι’αυτό απέσπασε άλλωστε και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Κι αναρωτιέμαι: αυτό που βλέπει το κοινό, αυτό που το κάνει να ταυτίζεται με τον Σένα, να «εγκλωβίζεται» μέσα στην ταινία, οι ιθύνοντες της Ακαδημίας γιατί δεν το είδαν; Και αν τους τρόμαξε η δημοτικότητα του ντοκιμαντέρ, να θυμίσουμε ότι χρειάζεται καμιά φορά ένα «βαρύ πυροβολικό» για να προσελκύσει τα βλέμματα σε ένα είδος σινεμά που και ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετωπίζει και είναι ανάγκη να το προσέξει το κοινό.

Όταν το 1995, το HoopDreamsπαρά τις εξαιρετικές κριτικές που συγκέντρωσε, έμεινε εκτός λίστας, οδήγησε Αμερικανούς κριτικούς (ανάμεσά τους και τον Ρότζερ Έμπερτ) να κάνουν τη δική τους καμπάνια υπέρ της ταινίας. Ας ελπίσουμε το ίδιο να γίνει και με το Senna.

Τάιλερ Ντέρντεν