Η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε

Διαστημική περιπέτεια με αποχρώσεις θρίλερ ή μήπως μία πρωτότυπη (και αμφιλεγόμενη) ερωτική ιστορία;

Η ταινία του Νορβηγού Morten Tyldum με τίτλο PASSENGERS  έχει όλα τα προσόντα για να ξετρελάνει τον  θεατή:  καταπληκτικά εφέ και χώρο όπου εκτυλίσσεται η δράση, ωραιότατο (εμφανισιακώς και υποκριτικώς) πρωταγωνιστικό δίδυμο, πολύ όμορφη μουσική του T.Newman. Γιά μένα ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη αν και δεν περίμενα πολλά για να είμαι ειλικρινής.

Πλανήτες-αποικίες, η νέα μεγάλη και άκρως κερδοφόρα μπίζνα, όπως πληροφορούμαστε σε μία σκηνή της ταινίας^.  ένα διαστημόπλοιο ονόματι AVALON της εταιρείας HOMESTEAD με 258 μέλη πλήρωμα και 5.000 «κοινούς θνητούς» (αν και όχι τόσο κοινούς εισοδηματικώς υποθέτω) επιβάτες, κατευθύνεται προς έναν άλλο πλανήτη, όπου το ζωντανό φορτίο του θα ξεκινήσει μία νέα ζωή. Αλλά επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο, ένας αστεροειδής που στουκάρει πάνω στο θεαματικό διαστημόπλοιο προκαλεί  σοβαρές ζημιές, κι εδώ ξεκινάει το «πανηγύρι». Η ταινία είναι φοβερή, τολμώ να την χαρακτηρίσω ως την καλύτερη και ταυτόχρονα χειρότερη «διαφήμιση» των διαπλανητικών ταξιδιών. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος των  J.Lawrence- C.Pratt  πείθει και γοητεύει γιατί αμφότεροι είναι τόσο όμορφοι (ιδίως η Lawrence η οποία λάμπει μέσα στην πολύ στυλάτη γκαρνταρόμπα της, δια χειρός Jane Temime), πολυμήχανοι και δυναμικοί, και εκτός απ΄τις άκρως αγχωτικές συνθήκες  που  αντιμετωπίζουν, φαίνονται να μην είναι και πολύ βασανισμένες υπάρξεις (όπως φερειπείν ήταν η Ράϊαν στο GRAVITY) παρ’ όλα αυτά ήθελαν και οι δυό παθιασμένα να φύγουν, κυριολεκτικά γι’ άλλους κόσμους, και το κατόρθωσαν.

Κάτω  όμως απ΄την τόσο εντυπωσιακή επιφάνεια αυτής της ταινίας κρύβεται κάτι πιό σκοτεινό, όπως παρατήρησε η Rebecca Hawkes της εφημερίδας THE TELEGRAPH, η ταινία δεν είναι ένα ρομάντζο αλλά μία «ανατριχιαστική ωδή στη χειραγώγηση» (a creepy ode to manipulation)… Ο ωραίος και πολυτεχνίτης μηχανολόγος Τζιμ Πρέστον, εξαιτίας βλάβης  που σημειώνεται στην κάψουλα τεχνητής νάρκης στην οποία ήταν ξαπλωμένος, ξυπνάει 90 χρόνια νωρίτερα απ’ το προγραμματισμένο (το ταξίδι προς το νέο του σπίτι θα διαρκούσε 120 χρόνια) και συνειδητοποιεί πως είναι μόνος μέσα σ’ αυτό το αχανές και πολυτελές διαστημόπλοιο. Μοναδική συντροφιά του είναι το ανδροειδές ονόματι  Άρθουρ (εξαιρετικός ο Michael Sheen) το οποίο όπως όλες οι μηχανές με νοημοσύνη, εκτός από  θαυμασμό προκαλούν και κάποιο  φόβο. Ο Τζιμ, σαν άλλος Αδάμ που σπαράζεται απ’ τη μοναξιά, ψάχνει την Εύα του μέσα σ’ αυτόν τον τεχνολογικό Παράδεισο και τη βρίσκει στο πρόσωπο της πανέμορφης και μαχητικής συγγραφέως  Ωρόρα  Λέην.

Με την εκπληκτική σκηνή της αφύπνισης της Ωρόρα, έχουμε και μία πολύ ενδιαφέρουσα παραλλαγή του μύθου της  Ωραίας Κοιμωμένης, η οποία δίνει και την απόχρωση θρίλερ στην ταινία : πώς θ’ αντιδράσει η Ωρόρα μόλις μάθει γιατί και πώς ξύπνησε τόσο πρόωρα;

Θα  έλεγα ότι αν υπήρχε η πρόθεση η ταινία να είναι αμιγώς  θρίλερ, η φιγούρα του Άρθουρ με την ευγένεια και τις απελπιστικά κοινότοπες ατάκες σ’ετοιμότητα, προσφέρεται, αλλά αυτό που υπερισχύει εν προκειμένω είναι το πώς οι δυό όμορφοι επιβάτες θα καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους.  Η κομβική σκηνή της αντίδρασης της Ωρόρα στο νέο της αφύπνισής της, δημιουργεί  μία διπλή πηγή ανησυχίας : θα καταφέρουν οι δύο, τελικά εραστές, εκτός  απ΄το διαστημόπλοιο που καταρρέει στο αχανές, να σώσουν και τη γνωριμία τους; Πράγματι, είναι ανατριχιαστικά ελαφρώς, τα δεδομένα της ιστορίας− η συγγραφέας ΔΕΝ  έπρεπε να ξυπνήσει τόσο νωρίς, ούτε και ο Τζιμ άλλωστε. Το ότι ο δεύτερος ετσιθελικά (ή μήπως βρισκόμενος σε ψυχολογική κατάσταση ανάγκης ; ) την αφυπνίζει, τη δολοφονεί τρόπον τινά, όπως το θέτει αργότερα η εξοργισμένη Ωρόρα, βαρύνει τη γνωριμία τους εξ’ αρχής, με ηθικό έλλειμα. Μοιάζει η περίπτωσή τους μ’ αυτή του χρόνια στερημένου, μόνου βιαστή, ο οποίος βλάπτει μιά γυναίκα, επειδή  «δεν άντεχε άλλο τη μοναξιά». Το γεγονός επίσης ότι ο Pratt πλάθει έναν πολύ γοητευτικό και συμπαθέστατο χαρακτήρα κάνει τα πράγματα ακόμη πιό τρομακτικά, δεδομένης και της θετικής ανταπόκρισης της Ωρόρα στην εκδήλωση του έρωτά του προς αυτήν.

Είναι άραγε η ταινία του Tyldum μία ευφάνταστη παραλλαγή του  Συνδρόμου της Στοκχόλμης  ας πούμε;  Όπως  κι αν την προσεγγίσει κανείς, πιστεύω πως είναι σίγουρα δυό πράγματα : αφενός μία εντελώς εντυπωσιακή διαστημική περιπέτεια (το σκηνικό-διαστημόπλοιο και οι φοβερές σεκάνς  των συνεπειών απ΄τις  απανωτές βλάβες, αξίζουν βράβευσης), αφετέρου επιβεβαίωση της λαϊκής ρήσης «μόνος, ούτε στον Παράδεισο»…

Trivia :

• Aurora σημαίνει αυγή στα λατινικά.
• Αρχικά, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα το υποδύονταν οι K.Reeves και E.Blunt. Για την Emily δεν θα είχα καμία αντίρρηση, για τον Reeves όμως έχω πολλές, κι ευτυχώς για μας και την ταινία που δεν περπάτησε το σχέδιο.