Perfect Mothers: Οι γριές οι κότες…

Naomi Watts και Robin Wright βάζουν στοίχημα ότι περνάει η μπογιά τους και το χάνουν σε μια αρρωστημένη ιστορία, φιλτραρισμένη μέσα από διόπτρες φεμινισμού, παιδικής φιλίας και άτυπου οιδιπόδειου!

Tι να πει κανείς για αυτή την ταινία; Εκτός των υπέροχων τοπίων και τις λιγοστές αισθησιακές στιγμές νομίζω πως υπήρξε άνευρη με ερμηνείες υποτονικές, με σενάριο χωρίς φυσική ροή και διαλόγους στιλιζαρισμένους, που σε στιγμές δραματικές προκαλούν γέλιο στους θεατές. Όταν κάνεις μια ταινία με τέτοια υπόθεση πρέπει να αποφασίσεις αν θα την κάνεις δράμα ή τσόντα για να προετοιμαστεί και το κοινό. Στο σινεμά ακούστηκαν σχόλια όπως «άσε κάτω το τεκνό βρε λυσσάρα», «αμ..τα θες κι εσύ», «Σουηδία γίνανε και στην Αυστραλία», «η Λάμψη του Φώσκολου ωχρειά μπροστά της» και το «αίσχος» μιας  πιο ηλικιωμένης γυναίκας!

[highlight color=”eg. yellow, black”]Θα βρεις περισσότερο κέφι σε ενα νεκροταφείο – Gimli[/highlight]

Perfect Mothers (Τέλειες Μητέρες) ή “Ιδιαίτερες Αδυναμίες”. Βασισμένη στο μυθιστόρημα της ογδοντατριάχρονης φεμινίστριας Ντόρις Λέσινγκ, που μάλιστα έχει τιμηθεί με νόμπελ λογοτεχνίας το 2007. Το αναφέρω γιατί έχει σημασία. Η Λιλ (Naomi Watts) και η Ροζ (Robin Wright) είναι αχώριστες φίλες από παιδιά. Όταν ο σύζυγος της Λιλ πεθαίνει σε ατύχημα και με το σύζυγο της Ροζ συνεχώς απών, οι δυο γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τους τα δυο μοναχοπαίδια τους, ζώντας σχεδόν αποκομμένες στα διπλανά σπίτια τους, δίπλα σε μια υπέροχη παραλία της Αυστραλίας. Όταν τα δυο αγόρια μπαίνουν στην εφηβεία η σχέση μάνας-γιου μετατρέπεται σε πιο παρεϊστικη, με αποτέλεσμα οι δυο γυναίκες να βρεθούν να έχουν ανταλλάξει παιδιά έχοντας η μια σαν εραστή το γιο της άλλης.

Η πλοκή: Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι η ταινία καλύπτει διάστημα άνω των είκοσι χρόνων, στη διάρκεια των οποίων οι δυο πρωταγωνίστριες μένουν αγέραστες και “κοτσονάτες” πάντα πρόθυμες για αμαρτωλό σεξ η μια με το γιο της άλλης. Από την άλλη έχοντας στο νου μας ότι πρόκειται για τη νουβέλα μιας πολέμιας φεμινίστριας, ίσως η σκηνοθέτιδα Anne Fontaine να επέλεξε να μη δείξει την ιστορία ρεαλιστικά. Η κατακριτέα κοινωνικά ανταλλαγή τέκνων ως ερωτικούς συντρόφους φαντάζει περισσότερο ένα “πείραμα” που εξυμνεί την γυναικεία ανεξαρτησία και ελευθερία. Απομονωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς ουσιαστικά συζύγους, οι δυο γυναίκες νιώθουν ακόμα το αίμα τους να βράζει και στρέφονται προς τα δυο νεαρά άτομα σαν ενεργειακοί βρικόλακες ρουφώντας τη νιότη τους -γεγονός που παρουσιάζεται ως το δικαίωμα τους να ζήσουν τη ζωή τους! Σημειωτέον, ότι τη Λιλ μετά το θάνατο του άντρα της την διεκδικεί ένας μεσήλικας άνδρας -της ηλικίας της, τον οποίο σνομπάρει απροκάλυπτα, ενδοιασμοί οι οποίοι λύγισαν αβίαστα στο πρώτο άγγιγμα του γιου της κολλητής της. Οι ηθικοί φραγμοί και η μυστικοπάθεια εξαφανίζονται στη μαγική τετράδα που δημιουργείται και ζει ευτυχισμένα στον μικρό της παράδεισο. Δημιουργείται μια άτυπη οιδιπόδεια σχέση. Παρουσιάζεται σχετικά πετυχημένα το νόημα στην απομακρυσμένη εικόνα που είναι ξαπλωμένοι στη μικρή σχεδία στο μέσο της θάλασσας και κάνουν την ηλιοθεραπεία τους έχοντας αποδεχτεί τα θέλω τους. Το μόνο που απομένει είναι να δει ο θεατής πως θα εξελιχθεί η υπόθεση. Η έλλειψη όμως δυνατών ερμηνειών αφήνει τελικά το κοινό αδιάφορο  να περιμένει να δει αν η ταινία θα καταλήξει ή όχι σε όργιο -όπως στο Y tu mamá también (Θέλω και τη Μαμά σου, 2001), την ταινία που ανέδειξε τους  Gael García Bernal  και Diego Luna.

Η χημεία: Δυστυχώς η μεγάλη αποτυχία της ταινίας είναι η χημεία των ζευγαριών. Τα κριτήρια επιλογής των δυο αγοριών όπως αποδείχτηκε ήταν να έχουν ωραίες πλάτες και να κάνουν σερφ. Δεν πιστεύω όμως ότι φταίνε τόσο οι δυο νεαροί όσο οι δυο “ντίβες” και η σκηνοθέτιδα που δε βοήθησε πολύ με τα πλάνα της να φανεί η έλξη και ο πόθος. Από φόβο ίσως να μη χαρακτηριστεί η ταινία ακατάλληλη έπεσε πέλεκυς στις πιο πιπεράτες σκηνές και τα σημεία που άφησε το βάρος ήταν στιγμές γαλήνης της θάλασσας ή χλιαρές στιγμές που το έκαναν ίσως να φαντάζει πιο αρρωστημένο. Από τα δυο ζευγάρια αν θα ξεχώριζα κάποιο θα ήταν της Robin Wright και του Xavier Samuel, που φάνηκαν κάπως περισσότερο υποκριτικά. Όχι ότι θεωρώ ότι οι δυο κυρίες είναι σπουδαίες ερμηνεύτριες, αλλά τουλάχιστον αφού αποφάσισαν να παίξουν σε αυτή την ταινία πέραν της ματαιοδοξίας τους ότι μπορούν ακόμα να σταθούν σέξι δίπλα σε δυο “τεκνά” μπορούσαν να εκμεταλλευτούν περισσότερο τους ρόλους τους.

Το βασικό σημείο εστίασης της ταινίας δεν είναι η διαφορά ηλικίας των ζευγαριών, αλλά το γεγονός ότι οι δυο γυναίκες σύναψαν σεξουαλική σχέση η μια με το γιο της άλλης. Μιας που το άφησαν έτσι κι αλλιώς λίγο μετέωρο ας αναφέρω τρεις δικές μου προτιμήσεις γύρω από το θέμα των “milf” ταινιών:

Ταινίες αναφοράς: Ενδεικτικά μπορώ να ανατρέξω στην ταινία ντεμπούτο του Dustin Hoffman, στο ρόλο του Πρωτάρη στο The Graduate (1967) όπου μυείται στα μυστικά του έρωτα από την εκρηκτική Mrs Robinson (Anne Bancroft), αλλά τελικά ερωτεύεται την κόρη της. Μας χάρισε όμως τη φοβερή εικόνα που αλλάζει με το καλσόν και φυσικά το υπέροχο ομότιτλο τραγούδι των Simon & Garfunkel (ακούστε εδώ).

Το 2001 έχουμε το Crush με την σέξι σαραντάρα Andie MacDowell να διεκδικεί δικαίωμα στον έρωτα με έναν νεότερο άνδρα. Είναι μια μοναχική δασκάλα με μόνη της παρέα οι δυο φίλες της  με εξίσου καταπιεσμένες σεξουαλικές ανάγκες. Όλα θα αλλάξουν στη ζωή της όμως όταν γνωρίζει τον νεαρό (Kenny Doughty) που παίζει organ στην εκκλησία. Το πάθος τους όταν βρίσκονται κοντά είναι εκρηκτικό και θα ζήσουν έναν έντονο αν και καταδικασμένο έρωτα. Υπάρχει καλή χημεία από το ζευγάρι που βγάζει πολύ αισθησιασμό.

Λίγα χρόνια μετά, το 2004 ήρθε η σειρά της  Kim Basinger να ανοίξει την “καταπακτή” στο the Door in the Floor. Έχει πέσει σε κατάθλιψη μετά το θάνατο του παιδιού της. Ο συγγραφέας σύζυγος της (Jeff Bridges) προσλαμβάνει έναν νεαρό βοηθό (Jon Foster) ο οποίος την ερωτεύεται. Ο νεανικός έρωτας θα την ξυπνήσει από το λήθαργο της και αυτή θα τον βοηθήσει υπομονετικά στα πρώτα του σεξουαλικά μαθήματα. Πολύ καλές ερμηνείες από την βασική τριάδα.

Φυσικά, μπορείτε κι εσείς να προσθέσετε στη λίστα δικές σας προσωπικές επιλογές…