Πέθανε η Ζαν Μορό
Στα 89 της χρόνια έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός και σκηνοθέτις Ζαν Μορό, θρύλος του γαλλικού σινεμά.
Γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1928 στο Παρίσι και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Βισί πριν επιστρέψει με την οικογένειά της στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Ο πατέρας της είχε αποστακτήριο και η βρετανικής καταγωγής μητέρα της ήταν χορεύτρια στα μπαλέτα Folies Bergère.
Ξεκίνησε την υποκριτική της καριέρα το 1947 από το θέατρο και έγινε ένα από τα γνωστότερα ονόματα της Comédie Française -στην οποία εντάχθηκε σε ηλικία μόλις 20 ετών-, ενώ στο σινεμά πέρασε το 1949.
Η πρώτη της επαφή με τη φήμη ήρθε με το Ασανσέρ για Δολοφόνους του 1958, ενώ έγινε σύμβολο με την ταινία Ζιλ και Ζιμ (1962) του Φρανσουά Τρυφώ όπου
Είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου: Γκοντάρ, Αντονιόνι, Γουέλς, Μπουνιουέλ, Ελία Καζάν, Φασμπίντερ, Βέντερς. Η Ζαν Μορό είχε ερμηνεύσει, επίσης, τον ρόλο της Γυναίκας στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μάλιστα, λέγεται ότι ο Όρσον Γουέλς την θεωρούσε ως την σπουδαιότερη ηθοποιό του κόσμου.
Η δήμαρχος του Παρισιού είπε ότι η Μορό απεβίωσε στο διαμέρισμά της.
Την σκηνοθετική της καριέρα την ξεκίνησε το 1979 με την ταινία Lumiere, όπου έπαιζε μία ηθοποιό που είχε σχέσεις με σκηνοθέτες για το διάστημα που διαρκούσαν τα γυρίσματα.
Υπήρξε παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Ουίλιαμ Φρίντκιν. Ήταν φίλη με πολλές προσωπικότητες της γαλλικής τέχνης όπως τον Ζαν Κοκτώ και τη Μαργκερίτ Ντιράς.
Είχε λάβει πλήθος βραβείων για το σύνολο της καριέρας της. Το 1995 ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Έχοντας δει τις πρώτες εικόνες από το Ασανσέρ για Δολοφόνους, οι τεχνικοί του film lab πήγαν στον παραγωγό της ταινίας και του είπαν: «Δεν πρέπει να αφήσετε τον Μαλ να καταστρέψει την Ζαν Μορό». Αργότερα ο Μαλ είχε πει: «Την φωτίζαμε μόνο μέσα από τα παράθυρα των Ηλυσίων Πεδίων. Αυτό δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε. Οι καμεραμέν την ανάγκαζαν να φορά πολύ μέικ απ και της έριχναν πολύ φως, επειδή θεωρούσαν ότι δεν είχε φωτογένεια». Για τον ίδιο τον Μαλ, αυτή η έλλειψη επιτήδευσης ήταν «ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της: μπορούσε να είναι σχεδόν άσχημη και δέκα δευτερόλεπτα αργότερα γύριζε το πρόσωπό της και ήταν απίστευτα θελκτική. Αλλά ήταν ο εαυτός της».
