Γιατί αρνούμαι να θρηνήσω τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν
Ο θάνατος του Χόφμαν άφησε το Χόλιγουντ παγωμένο. Για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Χιθ Λέτζερ, σινεφίλ και κινηματογραφιστές ένιωσαν το ίδιο: ότι με τον θάνατό του, ο Χόφμαν άφηνε κάτι στη μέση, κάτι ατελείωτο. Όλοι συμφωνούσαν ότι στα 46 του είχε πολλά ακόμα να δώσει στο σινεμά.
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για την αδικία τού να χάνεται κάποιος νέος ή ακόμα και για την μάστιγα των ναρκωτικών ή και για την αυτοκαταστροφική φύση των παροικούντων στον κόσμο του θεάματος.
Θα ξεχνούσε, έτσι, τον ίδιο τον Χόφμαν. Τον χαρακτήρα του που προσέγγιζε με συμπάθεια και κατανόηση κάθε βασανισμένο, μοναχικό και ανασφαλές πλάσμα που ερμήνευε.
Γιατί αυτό ήταν ο ίδιος ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν: ένας βασανισμένος και απίστευτα τρυφερός άνθρωπος -τουλάχιστον έτσι τον περιγράφουν οι άνθρωποι που τον γνώριζαν καλά.
Ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν δεν ήταν γεννημένος σταρ. Δεν είχε την εμφάνιση ενός Τζουντ Λο ή ενός Μπραντ Πιτ. Θεωρείτο υπέροχος καρατερίστας (κάτι που είχε αποδείξει με τις εμφανίσεις του σε ταινίες όπως το Μανόλια, το Boogie Nights, το Happiness, τον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ), πάντα δευτεραγωνιστής, ποτέ πρωταγωνιστής. Μέχρι που ανάγκασε το Χόλιγουντ να τον προσέξει, τραβώντας το από το μανίκι και φωνάζοντας: «Εδώ είμαι. Είμαι εδώ».
Γιατί αν κάτι είχε -και μάλιστα σε περίσσευμα- ο Χόφμαν, αυτό ήταν παρουσία. Δύο θλιμμένα μάτια και μια απίστευτη παρουσία που γέμιζε τη θεατρική σκηνή και τη μεγάλη οθόνη.
Αρνούμαι να θρηνήσω για τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Ήταν ένας άνθρωπος που ενέπνευσε, που έζησε, που άφησε τη σφραγίδα του αναλλοίωτη στο σύγχρονο σινεμά. Ένας άνθρωπος που κατάφερε όσα κατάφερε και έφερε πάντα με τρόπο αξιοπρεπή τις αδυναμίες του.
Αρνούμαι να θρηνήσω ή να λυπηθώ πρώτα απ’ όλα γιατί ούτε ο ίδιος είχε μάθει να θρηνεί για τον εαυτό του. Τη ζωή του την ερμήνευε όπως και τους ρόλους του: με έναν τρόπο θλιμμένο, αλλά σίγουρα γενναίο, λες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ερμηνεύεις ή να υπάρχεις.
Όπως είχε πει και ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: «Έμαθα να θυμάμαι να μην σκοτώνω τον εαυτό μου, να μην αυτοτιμωρούμαι, να μην στεναχωριέμαι γι’ αυτό. Πάντα θα υπάρχει μια επόμενη ταινία, πάντα θα υπάρχει μία άλλη σχέση ή θα πεθάνω και μετά θα είμαι νεκρός».
