Σφυρίζοντας για τον έρωτα (Playing it Cool)
Νεαρός που δεν πιστεύει στη δύναμη του έρωτα, θα γνωρίσει την τέλεια γυναίκα. Μόνο που υπάρχει πρόβλημα: έχει σοβαρή σχέση με άλλον και έτσι ο ήρωάς μας θα αποφασίσει να το παίξει cool, σε μια προσπάθεια να μην τη χάσει από τη ζωή του.
Κατ’ αρχάς δεν μπορεί κάποιος παρά να αναρωτηθεί: Τι συμβαίνει με αυτόν τον τίτλο; Δεν σημαίνει στην πραγματικότητα τίποτα, εκτός και αν η εταιρεία διανομής εννοούσε «Σφυρίζοντας αδιάφορα για τον έρωτα» οπότε θα έβγαζε κάποιο νόημα.
Αυτό είναι το λιγότερο από τα προβλήματα της ταινίας, βέβαια, καθώς το βασικό της πρόβλημα είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Μπορεί ο Κρις Έβανς να είναι απόλυτα ταιριαστός στον ρόλο του Κάπτεν Αμέρικα ή στην εμφάνισή του στο Snowpiercer, αλλά δεν κάνει για ρομαντικός πρωταγωνιστής. Είναι μάλλον άκαμπτος και κάπως άχαρος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν βοηθά το γεγονός ότι δεν έχει σχεδόν καθόλου χημεία με τη συμπρωταγωνίστριά του, Μισέλ Μόναχαν. Η τελευταία είναι πολύ καλή στον ρόλο της, αλλά το γεγονός ότι δεν ταιριάζει με τον συμπρωταγωνιστή της δεν τις δίνει πολλές δυνατότητες εξέλιξης του ρόλου.
Ο Τζάστιν Ρίαρντον επιχειρεί να σκηνοθετήσει με φρεσκάδα την ταινία, συνδυάζοντας μια σειρά από διαφορετικά στυλ κινηματογράφησης: voice over, το πέρασμα από το ένα σκηνικό στο άλλο με το άνοιγμα μιας πόρτας, ασπρόμαυρη φωτογραφία, έγχρωμη φωτογραφία, κόμικ, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Και ενώ αυτά τα σκηνοθετικά στυλ μοιάζουν πολύ ενδιαφέροντα από μόνα τους, ο συνδυασμός τους είναι μάλλον ατυχής: είναι σαν την υπερβολική προσπάθεια κάποιου να εντυπωσιάσει τον διπλανό του και την παταγώδη αποτυχία του.
Τι είναι αυτό που ο Ρίαρντον θέλει να κάνει; Δεύτεροι χαρακτήρες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά τελικά δεν τους δίνεται ο χώρος να αναπτυχθούν, ένα σενάριο που στην ουσία του το έχουμε δει δεκάδες άλλες φορές στην οθόνη, το Playing it Cool δεν θα είχε ενδιαφέρον εάν δεν ήταν η ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά και η νεαρή πρωταγωνίστρια.
Από τα καλύτερα σημεία της ταινίας, πάντως, είναι το animation κομμάτι που αφηγείται την ιστορία του παππού του πρωταγωνιστή.
Τελικά να τη δω;
Ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, αλλά ο συνδυασμός των διαφορετικών στυλ καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία. Επίσης, ο Κρις Έβανς δεν έχει αυτό το «κάτι» του romantic lead. Ας έβαζαν καλύτερα τον Λουκ Ουίλσον που έχει έναν μικρό ρόλο στην ταινία και είναι και δοκιμασμένος.
