Η ζωή εν τάφω: Κινηματογραφικές εικόνες περιφοράς
Το σινεμά αγάπησε τις θρησκευτικές τελετές. Τόσο ως εικόνα, όσο και για το ιδεολογικό υπόβαθρο που μπορούσαν να προσφέρουν σε μία ταινία. Από τη θλίψη και το πένθος του Επιταφίου, μέχρι την κατανυκτική ατμόσφαιρα μιας λιτανίας -όπως αυτή στην οποία συμμετέχει στο τέλος της ταινίας η μητέρα του L’ Attesa- μια περιφορά αποτελεί για τους ήρωες της ταινίας συχνά τρόπος να αναρωτηθεί κανείς για την ύπαρξη του Θεού, κάνοντας ταυτόχρονα έναν απολογισμό της δικής του ζωής.
Οι Cinepivates συγκέντρωσαν μερικές χαρακτηριστικές εικόνες από περιφορές εικόνων και επιταφίων στο σινεμά.
Η περιφορά του Επιταφίου στην ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, Ένας Άλλος Κόσμος, δίνει τον χρόνο, αλλά χρησιμοποιείται και ως ένδειξη πένθους -ένα από τα δύο στοιχεία που κυριαρχούν στην ταινία, το άλλο είναι η ιστορία της Ψυχής και του Έρωτα. Και φυσικά πρόκειται για μία άκρως κινηματογραφική εικόνα. Μάλιστα, αρχικά υπήρχε η σκέψη η ταινία να ονομάζεται «Ω γλυκύ μου Έαρ».
Στη Μεγάλη Αναμονή (L’ Attesa) του Πιέρο Μεσίνα, μία μητέρα ψάχνει το γιο της σε μία περιφορά εικόνας στην διάρκεια του Καθολικού Πάσχα στην Ιταλία. Η θλίψη που προέρχεται από τον θάνατο του παιδιού και η ιδέα της Ανάστασης είναι στοιχεία που απασχολούν τον σκηνοθέτη σε μία ταινία για το πένθος και την διαχείριση της απώλειας.
Μπορεί η Όρσα να παρακολουθεί προς το τέλος της Μικράς Αγγλίας την λιτανεία του Αγίου Νικολάου, η ασκητική της μορφή παραπέμπει, όμως, σε μία πενθούσα Παναγία που θρηνεί τον έρωτα και προκαλεί τον σεβασμό όσων την έχουν απέναντί τους. Νωρίτερα, στην Μικρά Αγγλία παρακολουθούμε την περιφορά του Επιταφίου στα στενοσόκακα της Άνδρου και ακούμε τους επιτάφιους ύμνους.
Στον Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ, το άγαλμα της Παναγίας βγαίνει από το νερό με τους πιστούς να ψέλνουν, κρατώντας κεριά και ένα πτώμα να ξεβράζεται από τη θάλασσα.
Μια νυχτερινή περιφορά υπό το φως των κεριών για μια δασκάλα και ένα μικρό αγόρι σε μία υπέροχη σκηνή στον υποψήφιο για δύο Όσκαρ Κεντρικό Σταθμό του Βάλτερ Σάλες.
Μια κυριολεκτική περιφορά λαμβάνει χώρα στην εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή της ταινίας Οθέλλος (1952) του Όρσον Γουέλς, με μια ομάδα από μαυροφορεμένες φιγούρες να κουβαλούν μία σορό στις πολεμίστρες ενός κάστρου.
Στις Νύχτες της Καμπίρια του Φεντερίκο Φελίνι, η Καμπίρια, πόρνη στην Ιταλία, πηγαίνει στον ναό της Παναγίας για να προσευχηθεί να αλλάξει η ζωή της προς το καλύτερο, αλλά την απωθεί ο εγωισμός που διακρίνει γύρω της. Ο Φελίνι μιλά για τις ελπίδες που εναποθέτουμε στην θρησκεία, οι οποίες διαψεύδονται.
Για το τέλος αφήσαμε την εικόνα μιας λιτανίας που δεν προέρχεται από κάποια ταινία, αλλά είναι άκρως κινηματογραφική. Πρόκειται για μία φωτογραφία Polaroid που τράβηξε ο Αντρέι Ταρκόφσκι.
