Προμηθέας Αλειφερόπουλος: Υπάρχει μια ανησυχητική στροφή στον συντηρητισμό
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος αγαπάει το ελληνικό σινεμά. Το αποδεικνύει η συμμετοχή του σε ενδιαφέρουσες ταινίες όπως Το Γάλα, το Tungsten, ή το The Republic, ενώ έχει εμφανιστεί σε μεγάλες ξένες παραγωγές (Βοργίες, Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου). Με τον Δημήτρη Νάκο συνεργάζεται για δεύτερη φορά, έπειτα από την εξαιρετικά επιτυχημένη συνεργασία τους στη μικρού μήκους ταινία «Η Αλίκη στο Καφέ», η οποία κέρδισε βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας. Αυτή τη φορά, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος μπαίνει στην «Κατάψυξη» μαζί με τον Δημήτρη Νάκο και συμμετέχει στη νέα μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη με ήρωα έναν 50άρη, πρώην στέλεχος, ο οποίος αναζητά για δουλειά.
Οι Cinepivates συνάντησαν τον ηθοποιό στα γυρίσματα της ταινίας «Κατάψυξη» και μίλησαν μαζί του για την ταινία, αλλά και για το ελληνικό σινεμά.
Με τον Δημήτρη Νάκο συνεργάζεσαι για δεύτερη φορά μετά την ταινία «Η Αλίκη στο Καφέ». Πες μας λίγα λόγια για την νέα του ταινία, «Κατάψυξη».
Η ταινία δείχνει κάποιες σκηνές από τη ζωή ενός μεσήλικα, χωρισμένου με παιδί, ξαναπαντρεμένου, ο οποίος έχει μείνει άνεργος τα τρία τελευταία χρόνια. Παλαιότερα από ό,τι φαίνεται ήταν πολύ επιτυχημένος στην δουλειά του. Τώρα βιώνει μια ματαίωση, είναι δύσκολο να βρει στην ηλικία του μια θέση εργασίας, κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά, όλοι θεωρούν ότι δεν έχει πια φιλοδοξίες. Οι μισθοί είναι λες και μόλις ξεκινάει. Βλέπουμε τις σχέσεις του με την πρώην γυναίκα του, με τη νυν γυναίκα του, πώς βλέπει τον πρώην άντρα της νυν γυναίκας του, πώς τον βλέπει το παιδί του, τις σχέσεις του με τη μητέρα του, με τον αδελφό του. Ο Δημήτρης έχει τη δυνατότητα στη μικρού μήκους -η οποία είναι πολύ δύσκολο μέσο- να δίνει βάθος στους χαρακτήρες, να ζητά και από τους ηθοποιούς να δώσουν βάθος και να μπορεί μέσα από λίγες στιγμές να μπει σε έναν κόσμο. Εγώ ερμηνεύω έναν νεαρό με μία καλή θέση σε μία εταιρεία, ο οποίος προσλαμβάνει κόσμο και κάνει ένα interview στον ήρωα.
Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να αφορά και ταινία μεγάλου μήκους…
Νομίζω ότι τα καλά σενάρια και στις μικρού μήκους έχουν αυτό το στοιχείο: σε κάνουν να λες ότι θα μπορούσες να βλέπεις κι άλλο.
Τι σου αρέσει στο σινεμά του Δημήτρη;
Ο Δημήτρης αναζητά αλήθεια. Μου αρέσουν πολλά διαφορετικά είδη σινεμά, δεν είμαι κολλημένος με ένα, μου αρέσει πολύ και η φόρμα. Αυτό που κάνει ο Δημήτρης είναι ότι αποζητά αλήθεια και ταυτόχρονα αφήνει χώρο για μια ποιητικότητα. Είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός. Επίσης, ξέρει τι θέλει και αυτό δεν το συναντάς συχνά σε κινηματογραφιστές. Ξέρει, επίσης, να μιλά στους ηθοποιούς, κάτι που επίσης δεν συναντάς συχνά.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει στο ελληνικό σινεμά και τι θα ήθελες να δεις που δεν το έχεις δει;
Οι περισσότερες ταινίες που καταφέρνουν να κάνουν κάτι στην Ελλάδα είναι ταινίες πιο φορμαλιστικές, καθαρά φεστιβαλικές. Μου αρέσει και αυτό. Αυτό, όμως, που θεωρώ ότι λείπει είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε εύκολα ταινίες ρεαλισμού, ένα κοινωνικό δράμα για παράδειγμα, ταινίες τις οποίες να δει ο κόσμος. Δεν εμπιστεύεται ο θεατής το ελληνικό σινεμά και επιλέγει να πάει σε κάποιες σίγουρες επιλογές. Πολλοί κατηγορούν τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη για την επιτυχία του, αλλά αυτό που κάνει το έχει χτίσει με υπομονή πάρα πολλά χρόνια, έχει φτιάξει ένα fan base και το είδος του το υπηρετεί πολύ καλά και γι’ αυτό πετυχαίνει. Το κοινό περιμένει κάτι από αυτόν, ενώ από τους νέους κινηματογραφιστές δεν ξέρει τι να περιμένει.
Πώς βλέπεις την κατάσταση της ελληνικής τηλεόρασης;
Τα ελληνικά σίριαλ περνάνε μεγάλη κρίση. Γίνονται πολύ πιο φτωχές επιλογές, πολύ πιο τσαπατσούλικα πράγματα από ότι γινόντουσαν παλαιότερα. Έχει περάσει και πολύ καλύτερες στιγμές η τηλεόραση. Από αυτή την άποψη αισθάνομαι άτυχος ως ηθοποιός, καθώς είμαι σε μια ηλικία που θα μπορούσα να εργάζομαι και στην τηλεόραση.
Επομένως, μένει το θέατρο;
Για να ζούμε; Εγώ πάντα από το θέατρο ζούσα. Θα κάνω και τηλεόραση εάν υπάρξει κάτι ενδιαφέρον και φυσικά υπάρχουν και οι ταινίες, οι οποίες είναι η πρώτη μου προτεραιότητα.
Θα ήθελες να δεις μια ταινία για την Ελλάδα της κρίσης;
Όχι, δεν μου λείπει κάτι τέτοιο. Σαν θεατής δεν είμαι πολύ του επίκαιρου. Εάν κάτι έχει αλήθεια και όραμα προσωπικό από τον δημιουργό, μπορώ να δω πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που έχω συνηθίσει ή είναι του γούστου μου. Αρκεί να δω κάτι που να είναι πραγματικά δικό του, να μην κάνει στείρα αντιγραφή, αλλά να μου δείξει έναν κόσμο δικό του. Αν το πετύχει αυτό κάποιος είναι πολύ δύσκολο να μην ενδιαφερθείς.
Έχεις δουλέψει και σε παραγωγές του εξωτερικού. Πλέον οι ελληνικές ταινίες αναζητούν την τύχη τους κυρίως στο εξωτερικό. Πιστεύεις ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος;
Για να δοθούν χρήματα σε μια παραγωγή πρέπει να υπάρχουν βλέψεις ότι θα τα πάρει πίσω. Πουλώντας μια παραγωγή σε ένα ξένο network ή σε μια άλλη χώρα, υπάρχει τουλάχιστον η προοπτική να βγάλει τα λεφτά της. Είναι μια λύση. Αυτό που θα με ενδιέφερε πραγματικά είναι να μην αφορούν οι παραγωγές μας μόνο τα φεστιβάλ. Αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία του κοινού απέναντι στο σινεμά και η νοοτροπία του σινεμά απέναντι στο κοινό.
Και η παιδεία, ίσως;
Η παιδεία διαμορφώνεται σταδιακά, χρόνο με τον χρόνο. Ελπίζω να δούμε αλλαγές σε αυτόν τον τομέα. Προς το παρόν βλέπω μία στροφή προς τον συντηρητισμό γενικά: και στον πολιτισμό, στην πολιτική, στην κοινωνία, μια στροφή ανησυχητική που μάλλον συνοδεύει πάντα τους καιρούς κρίσης. Ελπίζω, όμως, ότι αυτό θα φέρει ένα επόμενο «άνοιγμα».
Τι περιμένουμε να δούμε από σένα μέσα στο επόμενο διάστημα;
Συμμετέχω σε μία παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του Ίβο Άντριτς, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, «Το Γεφύρι του Δρίνου» με τους Θάνο Τοκάκη, Σοφία Κόκκαλη και Κώστα Κοροναίο. Τον χειμώνα θα είμαι σε μία παραγωγή άτιτλη με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Αιμίλιο Χειλάκη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τον Νίκο Ψαρρά. Βρίσκομαι σε συζητήσεις και για μία μεγάλου μήκους ταινία, η οποία μπορεί να γυριστεί και το φθινόπωρο. Παράλληλα, ετοιμάζω και εγώ μια μικρού μήκους, γράφω ένα σενάριο.
