Συνέντευξη από τη Δράμα: «Προσευχή» του Θανάση Νεοφώτιστου
Προβλήθηκε χθες βράδυ στη Δράμα και μας εντυπωσίασε. Η Προσευχή, η νέα μικρού μήκους ταινία του Θανάση Νεοφώτιστου μετά τον παραμυθένιο Ήλιο και Βοριά, είναι μια ταινία με πολλά επίπεδα ανάγνωσης και εξαιρετική φωτογραφία. Δικαίως τη θεωρούμε φαβορί για βραβείο!
Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της σεξουαλικής αφύπνισης μέσα σε ένα περιβάλλον bullying. Στο Γυμνάσιο του Δημήτρη, ο Βασίλης με την παρέα του, μια ομάδα νταήδων, προκαλούν τρόμο στα πιο αδύναμα παιδιά. Όταν ο Δημήτρης μαθαίνει ότι πρέπει να πει την προσευχή, ο Βασίλης καταλαμβάνει όλη του τη σκέψη. Τι θα γίνει όμως όταν θα φτάσει η μέρα να σταθεί μπροστά στο σχολείο και κυρίως μπροστά σε αυτόν;
Αν και αφήνει το παραμυθένιο στοιχείο, ο Θανάσης Νεοφώτιστος δεν εγκαταλείπει εξολοκλήρου το ονειρικό. Συνδυάζει ρεαλισμό και όνειρο για να μιλήσει για περίπλοκα συναισθήματα και καταστάσεις της εφηβικής ηλικίας, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Χρήστος Καραβέβας, Στέλιος Καραμπίνας). Ιδιαίτερα το παιδί που ερμηνεύει τον Δημήτρη, με πρόσωπο και βλέμμα που στοιχειώνει, θα μπορούσε να έχει λαμπρό μέλλον στον χώρο.
Η Προσευχή είναι μία ταινία που κολλάει στο μυαλό με το έξυπνο τέλος της και μας έκανε να τη σκεφτόμαστε ώρες μετά.
Προσεγγίσαμε μετά το τέλος της προβολής τον σκηνοθέτη, ο οποίος δέχθηκε να μας μιλήσει και εξασφαλίσαμε μία αποκλειστική συνέντευξη για μια ταινία που σίγουρα θα συζητηθεί.
Τι είναι για σένα η «Προσευχή»;
Η καινούρια μου ταινία για την οποία είμαι πολύ υπερήφανος! Είναι η ιστορία δυο εφήβων και της σχέσης τους που διαμορφώνεται επηρεασμένη άμεσα από την βία.
Η «Προσευχή» λες ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να βγει η αλήθεια μέσα από μία ταινία;
Δεν είναι σκοπός μου ποτέ να βγει μια οικουμενική αλήθεια. Εγώ προσπαθώ να μιλήσω για τη δική μου αλήθεια. Στην Προσευχή έγραψα και το σενάριο και τη σκηνοθέτησα οπότε νοιώθω ότι βγήκε. Αυτό που με νοιάζει τώρα είναι αυτή η αλήθεια να επικοινωνήσει μ’ αυτούς που θα δουν την ταινία.
Η ταινία έχει να κάνει με το σχολικό bullying;
Όχι, η Προσευχή δεν είναι μια ταινία για το bullying… Όταν το ακούω αυτό μου ακούγεται σαν διαφήμιση του υπουργείου Παιδείας. (γέλια) Η Προσευχή για μένα είναι μια ερωτική ιστορία.
Πώς επέλεξες τα παιδιά που παίζουν στην ταινία;
Τα παιδιά φρόντισα να με μάθουν, πήγαινα και παρακολουθούσα κάποια μαθήματα υποκριτικής που έκαναν γιατί δεν μου επέτρεπαν και δεν ήθελα να κάνω κάστινγκ. Είχα πάει την πρώτη ημέρα στο σχολείο και είδα δυο παιδιά που μου ταίριαζαν πολύ εμφανισιακά με τους κεντρικούς ρόλους Τους επέλεξα μαζί με άλλα δέκα παιδιά και ευτυχώς έγιναν οι πρωταγωνιστές μου. Το ότι με εμπιστεύτηκαν και οι γονείς και τα παιδιά είναι τιμή μου.
Πώς ήταν η συνεργασία με τα παιδιά;
Για μένα μέσα από αυτή τη συνεργασία καταρρίφθηκε ο μύθος ότι είναι πολύ δύσκολο να συνεργάζεσαι με παιδιά. Η αλήθεια είναι οτι βαριούνται εύκολα, κουράζονται. Όταν έχεις να κάνεις με 120 παιδιά, για να κρατήσεις το ενδιαφέρον τους, πρέπει να κινηθείς γρήγορα και αποτελεσματικά. Σ’ αυτό με βοήθησαν πάρα πολύ οι συνεργάτες μου. Έκανα πέντε μέρες γυρισμάτων τελικά από τις έξι προγραμματισμένες. Η έκτη δεν χρειάστηκε. Ερμηνευτικά τα παιδιά ήταν απίστευτα, ήταν εύπλαστα. Όλα αυτά βέβαια σχετίζονται και με το ότι ήταν παιδιά από το καλλιτεχνικό σχολείο Γέρακα και είχαν ανάλογη Παιδεία.
Το θέμα της ταινίας είναι δύσκολο. Πώς ήταν η «αναμέτρηση» με αυτό;
Έκανα πολύ έρευνα για το θέμα. Το παιδέψαμε πολύ το σενάριο. Γι’ αυτό στην ομάδα που δουλέψαμε το σενάριο επιστρατεύσαμε κι έναν ψυχίατρο! Μην ξεχνάς ότι στην αναμέτρηση που λες είχα πολύ σημαντική βοήθεια από όλους τους συνεργάτες μου, από το γύρισμα μέχρι το post, που με την εμπειρία και την άποψη τους συνδιαμόρφωσαν την ταινία.
Σε σχέση με το ο «Ήλιος κι ο Βοριάς» βλέπω ότι άφησες το παραμυθένιο στοιχείο, αλλά χρησιμοποιείς το ονειρικό. Πως προκύπτει η χρήση αυτών των στοιχείων;
Πάντα προσπαθώ όλα τα στοιχεία που χρησιμοποιώ να προκύπτουν από ανάγκη του ηρώα και της ιστορίας του. Εδώ θεωρήσαμε ότι το ονειρικό στοιχείο ήταν ο τρόπος να προσεγγίσουμε έναν έφηβο που προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς του συμβαίνει. Ακόμα κι έτσι, όμως, διαπραγματευόμασταν μέχρι το τέλος για το πού και το πώς θα μπει.
Πόσο δυσκολεύτηκες να χρηματοδοτήσεις την «Προσευχή»;
Πολύ. Κόστισε πολλά λεφτά, για μένα, τα οποία τα βάλαμε από την τσέπη μας εγώ, ο συμπαραγωγός μου ο Κ. Χατζημιχαηλίδης (T-shΟrt) και ο πατέρας μου, ενώ είχα και την αμέριστη βοήθεια φίλων και συνεργατών. Η τελευταία μου ελπίδα για την Προσευχή ήταν η ΕΡΤ, είχα καταθέσει και τα χαρτιά μου, αλλά το πρόγραμμα έκλεισε.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί να κάνεις ταινίες και να θέλεις να κάνεις ταινίες παρά τις δυσκολίες;
Το βασικό νομίζω ότι είναι η επικοινωνία και η έκθεση. Το άλλο για μένα είναι το ψυχοθεραπευτικό κομμάτι του να φτιάχνεις μια ταινία, που μάλλον είναι και πιο ακριβό από την κλασσική ψυχοθεραπεία!
Ποια θα ήθελες να είναι η πορεία της ταινίας μετά τη Δράμα;
Η καλύτερη!
