Ο ανθρωπος που γελά…

Bίκτωρ Ουγκώ

Ο Άνθρωπος που γελά, εκδόθηκε το 1869 και το υπογράφει ένας μεγαλειώδης και ιδιαιτέρως επαναστατικός συγγραφέας,ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ο Ουγκώ στα βιβλία του,  μονίμως κραυγάζει για την αλαζονεία και την παρακμή της αριστοκρατίας και για τα δεινά του αδίκως καταπιεσμένου λαού από κάτω της. Αυτή τη φορά τοποθετεί την ιστορία του στο Λονδίνο. Εκεί ο λαός ζει μαρτυρικά, παρατημένος κι εξαθλιωμένος ενώ η μπουρζουαζία απολαμβάνει τα λούσα της. Και μέσα σε όλα αυτά ο Gwynplaine, ο άνθρωπος που γελά. Αυτός ο παραμορφωμένος άνθρωπος, που θα τολμήσει να ξεστομίσει την αλήθεια και θα εκδιωχθεί και θα απορριφθεί φυσικά και γρήγορα.

Η υπόθεση

Ο Gwynplaine της ταινίας, αφού τον χαράκωσε και τον μάρκαρε ο Δόκτορ Hardquanone, μεγαλώνει με τον Ursus και την Dea, ένα κοριτσάκι που έσωσε από τον χιονιά. Οι τρεις τους τριγυρνάνε από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.. και δημιουργούν έναν περιπλανώμενο θίασο. Μέχρι τη στιγμή που καταλήγουν στην πρωτεύουσα για να παρουσιάσουν την παράσταση τους. Εκεί όλα για αυτούς θα αλλάξουν, θα εμφανιστεί η  Δούκισσα Josiane, θα προκύψουν κληρονομιές και ο δεσμός τους θα κλονιστεί…

Φαίνεσθαι

Αυτή την ατμόσφαιρα κι αυτή την αφάνταστα καταπιεστική υποβόσκουσα κατάσταση λοιπόν, καλείται να μεταφέρει ο Ζαν Πιερ Αμερί, στις κινηματογραφικές αίθουσες. Κι αυτό ακριβώς είναι που δεν κάνει, τουλάχιστον όχι στην έκταση που θα έπρεπε. Ενώ δημιουργεί την ατμόσφαιρα και την γκοθίλα, με το υπέροχα άθλιο περιβάλλον, την επιβλητική καταθλιπτική και ανατριχιαστική μουσική, τα εξαιρετικά χρώματα, τα κοστούμια και το μακιγιάζ.
Ε μένει εκεί [highlight color=”yellow, black”]Στο φαίνεσθαι.[/highlight]

Είναι

Ούτε καν πλησιάζει. Παρουσιάζει απόβλητους και καταφρονεμένους να ξεπηδούν από παντού με όλες τις ιδιότητες και τις φυσιογνωμίες, αλλά δεν σου μοιάζουν ούτε αδύναμοι, ούτε ανυπεράσπιστοι ούτε και απεγνωσμένοι. Θεωρείς πως βρίσκονται εκεί σχεδόν από επιλογή, από χούι. Πως σνομπάρουν τους ευγενείς και δεν τους έχουν σε κανένα βαθμό ανάγκη. Οι επαναστατικές φράσεις ή ιδέες εμφανίζονται από το πουθενά και χωρίς σχεδόν καμία προηγούμενη ειδοποίηση ή σύνδεση με κάποια προηγούμενη σκηνή ή πράξη.

Ηθοποιοί

Δυστυχώς σε αυτό δεν βοηθούν και οι ηθοποιοί. Με μόνες εξαιρέσεις τον πάντα ανυπέρβλητο [highlight color=”yellow, black”]Ζεράρ Ντεπαρντιέ[/highlight] που στέκει εκεί πληθωρικός, τοποθετημένος, στιβαρός κι επαναστατικός και τον κλασσικά διαβολικό μπάτλερ… οι άλλοι δύο είναι σαν δυο παιδάκια, σε μόνιμη σύγχυση.

[highlight color=”yellow, black”]Ο πρωταγωνιστής[/highlight] , είναι κέρινη κούκλα. Η φάτσα του δεν αλλάζει σχεδόν ποτέ και για κανένα λόγο. Μένει εκεί να κοιτάει σαν χάνος, μία το πόπολο, μία αργότερα τους ευγενείς. Ξύπνα αγάπη μου, η νύχτα πέρασε τα αστέρια χάθηκαν.

[highlight color=”yellow, black”]Η τυφλή κορασίδα δε[/highlight], μαντάμ Τισώ εν κινήσει. Ως τυφλή πολύ καλή, πραγματικά δεν κοιτάει ποτέ πουθενά… αλλά δεν εκφράζει και τίποτα. Περιδιαβαίνει, ανούσια και περιχαρής με το εξαιρετικά πετυχημένο θολό της βλέμμα από σκηνή σε σκηνή.

Και το κερασάκι είναι η [highlight color=”yellow, black”]Δούκισσα[/highlight], που ξανά μανά δίνουν τον ρόλο της κακιάς ξελογιάστρας στην Seigner που πως να το κάνουμε η κοπέλα είναι ατάλαντη. Δεν λέω η παρουσία της υπονοεί από μόνη της κάτι το σχετικώς διαβολικόν τυλιγμένο σε ένα όμορφο περιτύλιγμα αλλά θα βοηθούσε να μπορούσε να το στηρίξει μιλώντας, κοιτώντας κλπ.

Μοντάζ

Και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο, βάζει το [highlight color=”yellow, black”]μοντάζ[/highlight]. Αυτή η εμμονή να μην τους ξεφύγουν οι διάρκειες μην και αποκτήσουν οι ταινίες και οι σκηνές νόημα δεν το καταλαβαίνω. Έλεος. Κάνε την ταινία δίωρη άνθρωπε, δώσε της όγκο και στίγμα. Ο Ουγκώ δεν ήταν ούτε υπερφίαλος, ούτε ηλίθιος που έγραφε ογκόλιθους και τους διαβάζουμε ακόμα.

 [highlight color=”yellow, black”]Συνολικά ήταν μία αδιάφορη σαχλή ταινία[/highlight],  που σώζεται μόνο λόγω σκηνικών και ευρημάτων. Της βάζω 4, και πραγματικά πολύ της είναι ειδικά μετά την άλλη φετινή αδιανόητη κλωτσιά στον Ουγκώ τους Άθλιους. Μην αγχώνεσαι αναγνώστα κάποια δόση θα το θάψω κι αυτό.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζαν Πιερ Αμερί
• ΠΑΙΖΟΥΝ: Μαρκ Αντρέ Γκροντέν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εμανουέλ Σενιέ, Κρίστα Τερέτ

Θες να φχαριστηθείς… δες Holy Motors, δες HItchcock, δες Tarantino όλο και κάτι θα βρεις!