Που πάω Θεέ μου;
O Κέκο έχει μόνο ένα όνειρο στην ζωή του από τότε που πήγαινε σχολείο και αυτό είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Η ιδέα της μονιμότητας είναι το δικό του τζακ ποτ, και μια ζωή που αποτελείται από σφραγίδες, δωροδοκίες, χαλαρό ωράριο, μια μαμά να φροντίζει τα πάντα και μια σέξι ξανθιά φιλενάδα είναι όλα όσα θα επιθυμούσε. Όταν όμως οι περικοπές στον δημόσιο τομέα είναι απαραίτητες για την ενίσχυση του προφίλ ενός Ιταλού υπουργού που προσπαθεί να σώσει την ιταλική οικονομία, τότε ο Kέκο θα προσπαθήσει να κρατηθεί από την καρέκλα του με νύχια και με δόντια. Αυτή η αγάπη όμως για την θέση του θα τον οδηγήσει από την μια μετάθεση στην άλλη.
Ο γνωστός Ιταλός κωμικός Κέκο Τζαλόνε υποδύεται αυτή την φορά ένα ρόλο που μοιάζει οικείος τόσο στο ιταλικό όσο και στο ελληνικό κοινό, αυτόν του δημοσίου υπαλλήλου. Όσο και να θες να ξεφύγεις από την υποταγή σε στερεότυπα, ο δημόσιος υπάλληλος είναι πάντα ο σάκος του μποξ στον οποίο όλοι ξεσπάμε. Επιδόματα, κανένας έλεγχος του ωραρίου αλλά και γενικά κανένας έλεγχος της επίδοσης και της συμπεριφοράς, χαλαρό ωράριο και μια ζωή γεμάτη ευκολίες. Μα πάνω από όλα η μονιμότητα. Ο Κέκο όμως είναι και επιπλέον ο μεσήλικας μπούλης που απαιτεί ευθαρσώς και εισπράττει τις υπηρεσίες της μητέρας του – η οποία βέβαια τις προσφέρει με χαρά (και άλλο οικείο γεγονός στους Έλληνες). Η τύχη του Κέκο θα αλλάξει όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αυστηρή Σιρόνι, στην οποία έχει ανατεθεί ο άχαρος ρόλος της κόσμιας ώθησης των δημοσίων υπαλλήλων σε οικειοθελή αποχώρηση μετά από μετάθεση τους σε δύσβατες περιοχές. Ο Κέκο όμως δεν πείθεται! Έχει μια αρχή στην ζωή του και αυτή είναι η διατήρηση της δουλειάς του. Φτάνοντας στον Βόρειο Πόλο και έχοντας πλέον αρχίσει να κάμπτεται η άμυνα του, γίνεται το θαύμα και γνωρίζει την Βαλέρια. Εκείνη είναι μια δυναμική ερευνήτρια η οποία έχει πρωταρχική αξία την προστασία του περιβάλλοντος και υπερασπίζει τα δικαιώματα στην διαφορετικότητα. Έχει τρία παιδιά, διαφορετικών εθνικοτήτων το καθένα και φυσικά διαφορετικής πατρότητας. Για τον Κέκο πλέον έχει διαμορφωθεί ένα δίλημμα που πριν λίγο καιρό έμοιαζε αδιανόητο, η μονιμότητα στο δημόσιο ή ο έρωτας του για την Βαλέρια;
Το Που πηγαίνω Θεέ μου γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην γείτονα χώρα έχοντας αφήσει πίσω του την πολυαναμενόμενη επιστροφή του Star Wars και κατακτώντας τον τίτλο της πιο επιτυχημένης ταινίας σε εισπράξεις. Επιπλέον, αποτέλεσε αφορμή για τους οικονομικούς αναλυτές να σκαλίσουν λίγο τα στατιστικά για το πώς έχει αλλάξει η οικονομική κρίση την προτίμηση των Ευρωπαίων για μια θέση εργασίας στο δημόσιο ή στο ιδιωτικό τομέα.
Ευχάριστο, με κάποιες στιγμές που θα σας κάνουν αν όχι να ξεκαρδιστείτε σίγουρα να χαμογελάσετε. Φέρει όμως πληθώρα στερεοτύπων όλων των τομέων, εξάλλου σ’ αυτό βασίζεται και η ραχοκοκαλιά του σεναρίου, που ορισμένες στιγμές ακροβατεί προς τον ρατσισμό. Τελικά όμως μοιάζει αγαθό στις προθέσεις του και το φινάλε σε αφήνει με μια γλυκιά γεύση ότι τελικά υπάρχει ελπίδα η προσφορά και η αγάπη να υπερισχύσουν των συμφερόντων. Ενδείκνυται για ένα χαλαρό θέαμα σε κάποιον θερινό κινηματογράφο, αλλά μη βάλετε τον πήχη των προσδοκιών σας πολύ υψηλά.
