Απώλεια (μυικών συσπάσεων)
Ας ξεκαθαρισουμε κάτι εξ’αρχής. Στην ταινία του John Cameron Mitchell Rabbit Hole , η Nicole Kidman ΔΕΝ ειναι όπως ήταν στο Μάτια Ερμητικά Κλειστά, ή στο Πορτραίτο Μιάς Κυρίας, ή στο Οι ‘Ωρες, ή ακομη παλιότερα στο Κρουαζιέρα στην Άκρη του Τρόμου.
Εννόώ πως είναι εμφανής η αισθητική επέμβαση στο πρόσωπό της…Εννοω πως το έχει παραξηλώσει με τα botox…
Ας σοβαρευτούμε- η ταινία του Mitchell αποτελεί μία καλή φαινομενολογία της καθημερινότητας ενός ζευγαριού, το οποίο βιώνει την θλίψη λόγω θανάτου προ 8 μηνών, του μικρού του γιού, εξαιτίας ενός απρόσεκτου νεαρού οδηγού. Η Μπέκα(η- ό,τι και να κάνει-μαγνητική Nicole Kidman) και ο Χάουι( σταθερή αξία ο Aaron Eckhart) προσπαθούν ν’αντιμετωπίσουν το νεο δεδομένο: την απώλεια του παιδιού τους. Καλώς ή κακώς δεν ταυτίζονται ως προς τον τρόπο δράσης. Και αυτο δημιουργεί τριβές μεταξύ τους και με τους στενούς συγγενείς τους, την μητέρα της Μπέκα(απολαυστικη η Dianne Wieast) και την εγκυμονούσα αδελφή της ‘Ιζυ. Θεωρώ πως το σεναριο αν και με πολύ καλό υλικό , δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς. Και λυπαμαι που το λεω γιατί ακουσα διθυράμβους, ιδίως για την ερμηνεία της Kidman. Θα πω αυτο που λέει κι αυτή σε μιά σκηνή της ταινίας: “it’s not a big deal”…
Ο νεαρός δε Miles Teller που υποδύεται την αιτία της οικογενειακής τραγωδίας, Τζέησον, ειναι τοσο αντιπαθητικός φυσιογνωμικά(θυμίζει αμυδρά τον αχώνευτο Ζούκεμπεργκ) που κατανταει εκνευριστικός. Πάντως αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής οι σκηνές του με την Μπέκα. Η ιδέα της συμφιλιωσης, της δυνατότητας συμφιλίωσης θύτη και θύματος, πιστευω πως θα μπορουσε να αναπτυχθεί περισσοτερο. Επίσης απολαυστικές οι σκηνες των συναντήσεων των μελών της Ομάδας Στήριξης ανθρώπων που έχασαν παιδί. Μου εκανε ιδιαιτερη εντύπωση, η προβολή αυτου που τα Ηνωμένα Έθνη, εχουν ηδη διαπιστώσει και ανακοινώσει δημόσια: οτι εκατομμύρια άνθρωποι κανουν χρήση μαριχουάνας… Κυρίως “ευυπόληπτοι” άνθρωποι, σαν τον Χάουι και τη Γκάμπι( η Sandra Oh, η σκληρή ειδικευόμενη χειρουργός στο Grace Anatomy αν θυμάστε) .
Εν πάσει περιπτώσει η ταινία δεν με συγκλόνισε κι επιανα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με μανία το προσωπο της Kidman για να συλλάβω καμιά γκριμάτσα, σημαδι μη παραμόρφωσης..
Ξερω , ξερω, γιατι δεν ασχολούμαι με την ερμηνεία της επιτέλους; Μηπως επειδη οπως προανέφερα δεν με συγκλόνισε; Μάλλον η αναφορά του σούπερ σταρ θεατρικού συγγραφέα Τομ Στόπαρντ απ΄την ίδια, ίσως λειτούργησε σαν κατάρα, δεδομενου οτι επικρατει ενας μυθος μεταξυ των θεατρόφιλων, πως οι πανέξυπνοι συγγραφεις συχνα στερουνται συναισθήματος…
Κοιταζα το παγωμένο πρόσωπό της, και ένιωθα μεγαλύτερη θλιψη απ΄το ζευγαρι. Συγγνωμη Nicole.
Φράνσις
Εννόώ πως είναι εμφανής η αισθητική επέμβαση στο πρόσωπό της…Εννοω πως το έχει παραξηλώσει με τα botox…
Ας σοβαρευτούμε- η ταινία του Mitchell αποτελεί μία καλή φαινομενολογία της καθημερινότητας ενός ζευγαριού, το οποίο βιώνει την θλίψη λόγω θανάτου προ 8 μηνών, του μικρού του γιού, εξαιτίας ενός απρόσεκτου νεαρού οδηγού. Η Μπέκα(η- ό,τι και να κάνει-μαγνητική Nicole Kidman) και ο Χάουι( σταθερή αξία ο Aaron Eckhart) προσπαθούν ν’αντιμετωπίσουν το νεο δεδομένο: την απώλεια του παιδιού τους. Καλώς ή κακώς δεν ταυτίζονται ως προς τον τρόπο δράσης. Και αυτο δημιουργεί τριβές μεταξύ τους και με τους στενούς συγγενείς τους, την μητέρα της Μπέκα(απολαυστικη η Dianne Wieast) και την εγκυμονούσα αδελφή της ‘Ιζυ. Θεωρώ πως το σεναριο αν και με πολύ καλό υλικό , δεν αξιοποιήθηκε επαρκώς. Και λυπαμαι που το λεω γιατί ακουσα διθυράμβους, ιδίως για την ερμηνεία της Kidman. Θα πω αυτο που λέει κι αυτή σε μιά σκηνή της ταινίας: “it’s not a big deal”…
Ο νεαρός δε Miles Teller που υποδύεται την αιτία της οικογενειακής τραγωδίας, Τζέησον, ειναι τοσο αντιπαθητικός φυσιογνωμικά(θυμίζει αμυδρά τον αχώνευτο Ζούκεμπεργκ) που κατανταει εκνευριστικός. Πάντως αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής οι σκηνές του με την Μπέκα. Η ιδέα της συμφιλιωσης, της δυνατότητας συμφιλίωσης θύτη και θύματος, πιστευω πως θα μπορουσε να αναπτυχθεί περισσοτερο. Επίσης απολαυστικές οι σκηνες των συναντήσεων των μελών της Ομάδας Στήριξης ανθρώπων που έχασαν παιδί. Μου εκανε ιδιαιτερη εντύπωση, η προβολή αυτου που τα Ηνωμένα Έθνη, εχουν ηδη διαπιστώσει και ανακοινώσει δημόσια: οτι εκατομμύρια άνθρωποι κανουν χρήση μαριχουάνας… Κυρίως “ευυπόληπτοι” άνθρωποι, σαν τον Χάουι και τη Γκάμπι( η Sandra Oh, η σκληρή ειδικευόμενη χειρουργός στο Grace Anatomy αν θυμάστε) .
Εν πάσει περιπτώσει η ταινία δεν με συγκλόνισε κι επιανα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με μανία το προσωπο της Kidman για να συλλάβω καμιά γκριμάτσα, σημαδι μη παραμόρφωσης..
Ξερω , ξερω, γιατι δεν ασχολούμαι με την ερμηνεία της επιτέλους; Μηπως επειδη οπως προανέφερα δεν με συγκλόνισε; Μάλλον η αναφορά του σούπερ σταρ θεατρικού συγγραφέα Τομ Στόπαρντ απ΄την ίδια, ίσως λειτούργησε σαν κατάρα, δεδομενου οτι επικρατει ενας μυθος μεταξυ των θεατρόφιλων, πως οι πανέξυπνοι συγγραφεις συχνα στερουνται συναισθήματος…
Κοιταζα το παγωμένο πρόσωπό της, και ένιωθα μεγαλύτερη θλιψη απ΄το ζευγαρι. Συγγνωμη Nicole.
Φράνσις
