Ready Player One
Ο μέγας παραμυθάς Σπίλμπεργκ επιστρέφει, πιο φρέσκος και πιο κεφάτος από ποτέ, στο αγαπημένο του είδος της επιστημονικής φαντασίας και μας χαρίζει μια απολαυστική περιπέτεια, must-see για όλους τους gamers.
Όχι ότι δε μπορεί κανείς να απολαύσει το Ready Player One αν δεν έχει σπαταλήσει κάποιες ώρες μπροστά σε μια κονσόλα, από τα «αρχαία» Atari μέχρι τις σύγχρονες παιχνιδομηχανές, αλλά αν το έχει κάνει, τότε σίγουρα η ταινία θα μιλήσει περισσότερο στην καρδιά του και θα έχει μόλις δει την αγαπημένη του ταινία της χρονιάς! Φυσικά, υπήρχουν και «κακές γλώσσες» που λένε ότι η ταινία είναι ένα 2ώρο διαφημιστικό κλιπ γεμάτο τοποθέτηση προϊόντος, βασιζόμενες στις άπειρες αναφορές, σε παιχνίδια και κινηματογραφικές ταινίες. Πράγματι υπάρχουν, αλλά ο Σπίλμπεργκ τις χρησιμοποιεί για κάνουν την ταινία του πιο σύγχρονη από ποτέ και μάλιστα καταφέρνει να πάει κι ένα βήμα παραπέρα, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο σε μια συνεχώς εξελισσόμενη βιομηχανία.
Έστω και φευγαλέα από την οθόνη μας περνάνε μπόλικοι χαρακτήρες και στοιχεία της ποπ κουλτούρας, παιχνιδιών, παλαιότερων καρτούν ή κινηματογραφικά κλεισίματα ματιού, από το όχημα του Back to the Future, στον Φρέντι Κρούγκερ, τον Τζέισον, τον Beetlejuice, τα Star Wars, Star Trek, Alien, πάμπολλους ήρωες DC και Marvel, τον Robocop, τον King Kong και τον Iron Giant αυτοπροσώπως, τα Jurassic, τη χειρονομία του Σβάρτζι στο Terminatior 2, από εκεί στο Greyscull του He-Man και βουτιά στα παιχνίδια, από τα πρώτα arcade στα πιο σύγχρονα της Blizzard, Wizzard of the coast, Mech wars, mortal combat, Hallo, η Tracer από το Overwatch, μέχρι και hello kitty θα βρείτε…, όλα δίνουν μια καθολικότητα και ρεαλιστικότητα στο σύνολο. Σε κάνουν μάλιστα να θες να ξαναδείς την ταινία σε dvd για να κάνεις κάθε λίγο pause για να βλέπεις κρυμμένα στοιχεία που δεν είχες παρατηρήσει. Από την άλλη, επιλογές στην ταινία που προσεγγίζουν ανοιχτά (και εμπορικά) μικρότερες ηλικίες και την ασιατική αγορά, χωρίς να είναι ψέμα ότι οι καλύτεροι gamers συνήθως προέρχονται από εκεί. Το πιο επιτυχημένο, που θα λατρέψουν περισσότερο κριτικοί και σινεφίλ, είναι μια σεκάνς – ερωτική επιστολή στον Κιούμπρικ, για την οποία δεν θα αποκαλύψω τίποτα για να μη στερήσω από κάποιον την ευχάριστη έκπληξη.
Στο προσεχές μέλλον, ο κόσμος μας πάει, αναμενόμενα, από το κακό στο χειρότερο, ο πλούτος έχει μαζευτεί στα χέρια λίγων και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει στην φτώχια, σε γειτονιές όπως τις Στίβες, όπου λυώμενα έχουν στιβαχτεί το ένα πάνω στο άλλο. Μόνη διαφυγή τους η εναλλακτική πραγματικότητα του Oasis, ενός αχανούς τρισδιάστατου κόσμου δημιούργημα του προγραμματιστή Χάλιντεϊ, όπου κάθε παίχτης μπορεί να είναι ότι θέλει και να αποδρά παίζοντας παιχνίδια που μπορούν του αποφέρουν χρήματα στον πραγματικό κόσμο. Όταν ο Χάλιντεϊ πέθανε άφησε κρυμμένα στο Oasis τρία κλειδιά που όποιος τα βρει θα πλουτίσει κληρονομώντας τον κόσμο του. Σε αυτό τον κόσμο μεσουρανεί ο πρωταγωνιστής μας Ουέιντ, μέσω του avatar του Πάρσιβαλ, είναι ένας από τους πιο δυνατούς παίχτες. Με τη βοήθεια των φίλων του προσπαθούν να ανακαλύψουν τα κλειδιά πριν τους προλάβει ο πολυπληθής επιχειρηματικός κολοσσός της IOI.
Στην ουσία του μια ενδιαφέρουσα μίξη του Matrix με τον Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας, με δόσεις από Χάρι Πότερ και το Avatar. Ένα κυνήγι θησαυρού μέσα στα easter eggs των παιχνιδιών, μια ρετρό κληρονομιά στις επόμενες γενιές με το σύνθημα της αλλαγής και την παράκληση να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Ο επαναστατικός προς το σύστημα -αν και μέρος αυτού- αιώνιος έφηβος, Σπίλμπεργκ, πλάθει ένα υπέροχο οπτικά σύγχρονο παραμύθι, με προεκτάσεις στην όλο και αυξανόμενη εξάρτηση του ανθρώπου από το ίντερνετ και της διαδικτυακής εναλλακτικής απεικόνισης, στην οικονομική κρίση, το τραπεζό-κεφάλαιο και τον coorporate καπιταλισμό. Αυτόν εκπροσωπεί κυρίως ο χαρακτήρας του Μέντελσον στην ταινία. Απέναντί του, η μάζα των απλών χρηστών και η ομάδα -των αναρχικών του μέλλοντος- της Art3mis (Ολίβια Κουκ). Οι ονειροπόλοι geeks εκπροσωπούνται από τον Μαρκ Ράιλανς και τον Σάιμον Πεγκ, στους οποίους έχει γίνει αρκετή δουλειά και στο μακιγιάζ. Στη φωτογραφία που κυριαρχεί το μπλε, συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον πολύπειρο όσκαρούχο Καμίνσκι.
Γρίφοι, skills και συναίσθημα, νοσταλγία και αυτοαναφορές, σε μια ταινία που είναι 70% γραφικά. Όπως στην υπόθεση, έτσι και στην ταινία, στον εικονικό κόσμο γίνεται όλο το νταβαντούρι, και έτσι ίσως φανεί σχετικά βαρετή και αναμενόμενη η δράση στον πραγματικό κόσμο. Αυτός ο διαχωρισμός γραφικών και εφέ κάνει το Ready Player One να διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές επιστημονικής φαντασίας του δημιουργού, όπως τα AI, Minority Report και War of the Worlds. Η ευκολία των γραφικών και των εφέ επιτρέπει στον σκηνοθέτη να παρουσιάσει πιο εύκολα τις αγαπημένες του γωνίες λήψης και τις περίτεχνες κινήσεις κάμερας στον ψηφιακό κόσμο, αλλά δεν ακολουθεί στον υπαρκτό, εν μέρει προκαλλώντας ανυπομονησία στο θεατή να ξαναφορέσει ο πρωταγωνιστής τη μάσκα της εικονικής. Δεν ξέρω αν αμφιταλαντεύτηκε μέσα του ο σκηνοθέτης, να δημιουργούσε μια εξολοκλήρου animation ταινία για να διεκδικήσει με αξιώσεις το αντίστοιχο αγαλματάκι Όσκαρ της κατηγορίας. Πάντως το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι δυχασμένο, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι δυο κόσμοι, ηθοποιοί και γραφικά συνυπάρχουν και συνδυάζονται δημιουργικά.
Με ωραία, πομπώδη μουσική υπόκρουση από τον Άλαν Σιλβέρστρι, όπως μας έχει συνηθίσει σε όλες τις περιπέτειες του ο σκηνοθέτης και μουσικές επιλογές από επιτυχίες 80s-90s για το soundtrack, που ακολουθούν την ρετρό προσέγγιση της εποχής που πρωτοεμφανίστηκαν τα παιχνίδια, από τα πρώτα Atari στη μελλοντική εποχή του υπερ-ίντερνετ. Σπίλμπεργκ, τα κατάφερες πάλι, μάλλον έκανες το blockbuster της χρονιάς!
