Ενας λύκος που δεν ήταν λύκος και ο μετανιωμένος γκάνγκστερ
Ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω ενιαίο κείμενο για 2 ταινίες, δεν είναι η εξοικονομηση χώρου, αλλά τα 2 επίσης, κοινα σημεία που έχουν οι κατά τα λοιπά, άσχετες μεταξύ τους ταινίες.
Το πρώτο κοινό σημείο, είναι η πολύ καλή μουσική επένδυση, και το δεύτερο , και θλίβομαι που το λεώ, ότι μου έσπασαν αμφότερες, τα νεύρα!
Η ταινία της σκηνοθέτιδος του περιβόητου Twilight(και του Thirteen) Catherine Hardwicke, Red Riding Hood θα μπορούσε να είναι μία φοβερά παραμυθένια δημιουργία για την Κοκκινοσκουφίτσα και το Λύκο, όμως φοβάμαι πως πρόκειται περί μία σάχλας αμερικάνικης,αφελούς παρά τα επιφαινόμενα,και αποτυχημένα φεμινιστικότροπης ταινιούλας.
Με πάρα πολύ ενδιαφέρον καστ(Julie Christie, Gary Oldman),μια πεντάμορφη πρωταγωνίστρια(η Amanda Seyfried) κι ένα μετριο σενάριο, ή άνευρη σκηνοθεσία, διαλέξτε.Απογοητεύτηκα διπλά, επειδή οταν κυκλοφορησε στο σινεμά και βγήκαν εκεινες οι ιντριγκαδόρικες αφίσες με την Βάλερυ ντυμμενη την κατακόκκινη κάπα της, είχα ενθουσιαστεί και περίμενα, δεδομενης και της συμμετοχής του αγαπημενου μου Oldman, εργάρα. Ε λοιπόν, εργαρα ΔΕΝ είναι, για μενα τουλάχιστον. Τα μόνα αξιοσημείωτα αυτής ειναι η πανεμορφη Amanda, η εξαιρετική μουσικη των Alex Heffes και Brian Reitzellκαι η υλοποίηση του βασανιστηρίου που εφαρμοζε ο βασιλιάς Φάλαρις, κλεινοντας μεσα σε σιδερένιο ταύρο αιχμαλώτους, και βάζοντας φωτιά απο κάτω του…, εδώ μέσω του θαυμαστή της κατασκευής του άρχοντασ(;) του χωριού, Σολωμόντα(τον υποδύεται ο Oldman, και σας ορκίζομαι αναπολούσα τον υπεροχο Σείριους Μπλακ των Ποτεροταινιών…). Τοσο, μα τόσο αμερικάνικη ταινία για τα multiplex ρε γαμωτο.
Και αφου η Αμερική με απογοήτευσε, επέστρεψα στην γηραιά ήπειρο, και συγκεκριμένα στην Αγγλία, και πιό συγκεκριμενα στο Λονδίνο. Στην ταινια του William Monahan London Boulevard το Λονδίνο δεν είναι η ασφαλης πολη που επισκεπτονται οι τουρίστες. Το επίσημο, καθημερινό Λονδίνο. Αυτο το Λονδινο είναι η παράλληλη πόλη που βρίθει απο τραμπούκους, κλέφτες, απατεώνες και στυγνούς δολοφόνους, οι οποίοι πιστοί στις κοινωνιολογικές θεωρίες περί δημιουργίας παρακράτους ως απάντηση στον κοινωνικο αποκλεισμό, έχουν φτιάξει αυτο ακριβώς. Ξερουν ποιός μπήκε φυλακή, ποιός βγήκε, ποιός κανει δουλειές με ποιόν, ποιός έσφαξε ποιόν, τιμωρούν τον παραβάτη του δικού τους κώδικα “νόμων”, και τον καταπατητή των σφαιρών επιρροής τους. Ανυπαρξία διωκτικής δύναμης, η πόλη μοιάζει να ειναι χωρισμένη σε “μαγαζιά” μεταξύ των αρχηγων συμμοριών. Έξοχος ο Ray Winstone στο ρόλο ενος τέτοιου, τον Γκαντ.
Οσο για τους πρωταγωνιστές-κράχτες, Colin Farrell και Keira Knightley τι να πεί κανείς; Ο Farell στο ρόλο του άρτι αποφυλακισθέντος και καραδιάσημου στον υπόκοσμο,Μίτσελ, ειναι πολυ καλός. Αλλωστε δενει απόλυτα με ρόλους λίγο καβγατζή, λίγο, μπεκρή, λίγο ευαίσθητου, λίγο σέξι, λίγο ενοχικού. Σαφώς και ΔΕΝ έχει την νευρώδη ερμηνεία των The Recruit,In Breige και Cassandra’s Dream αλλά στεκεται αξιοπρεπώς. Η αγαπητή μου Keira απ΄την άλλη μάλλον έπεσε θύμα πλάνης ότι όπως “έδεσε” οπτικα και ερμηνευτικά με τον Sam Worthington στο φοβερό Last Night, θα μπορουσε κι εδω με τον Farrell να επαναλάβει τη “χημεία”. Γιατι κοριτσακι μου παίζεις τοσο νευρικά; Ειχες παρει τίποτα; Και δεν κανω τυχαία την ερώτηση διότι η ταινια είναι τίγκα στο μπερντάχι, το κάπνισμα, το ποτό και τα ναρκωτικά. Ο ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτος ειναι πάντως ο υπεροχα παρακμιακός και βαριεστημένος David Thewllis στο ρόλο του μυστηριώσους Τζόρνταν, ο οποίος διευθετεί ο,τιδήποτε εχει σχεση με την σούπερ διασημη , πάμπλουτη και αγαπημενη των κιτρινιφυλλάδων, ηθοποιό Σάρλοτ(που υποδύεται η Knightley), προσπαθώντας να εξιλεωθεί(;) για κατι φρικτο που της συνεβη στην Ιταλία με δικη του ευθύνη; Προσέξτε τι λέει, ο μονίμως μαστουρωμενος Τζόρνταν και ίσως καταλαβετε.
Πάντως αν δεν “φτιαχτέιτε” εξ αντανακλάσεως, θ’απολαύσετε το πάρα πολύ δυνατο soundtrack. Ενδεικτικά αναφέρω οτι ακουγονται τραγουδαρες από Kasabian, Clash και Box Tops. Το βασικό μουσικο θεμα της ταινίας ειναι σύνθεση του Sergio Pizzorno.
Πρωτη παρατήρηση που αφορά και τις δυο ταινίες: Οι ηθοποιοί-κράχτες, ΔΕΝ σώζουν την κακή ταινία. Απλώς επιτείνουν το αίσθημα δυσφορίας του θεατή, τύπου “κοίτα ρε πού θα’δινα τα λεφτά μου. Βλέπω κι εγώ ονοματάρες και λεω θα’ναι καλή”.
Δεύτερη παρατήρηση: Εάν επιθυμείτε να περάσετε ένα ικανοποιητικό τετράωρο , προτιμήστε τις. Αλλιώς, ας τις φάει η σινε-μαρμάγκα, τέτοιες που είναι.Φράνσις
Το πρώτο κοινό σημείο, είναι η πολύ καλή μουσική επένδυση, και το δεύτερο , και θλίβομαι που το λεώ, ότι μου έσπασαν αμφότερες, τα νεύρα!
Η ταινία της σκηνοθέτιδος του περιβόητου Twilight(και του Thirteen) Catherine Hardwicke, Red Riding Hood θα μπορούσε να είναι μία φοβερά παραμυθένια δημιουργία για την Κοκκινοσκουφίτσα και το Λύκο, όμως φοβάμαι πως πρόκειται περί μία σάχλας αμερικάνικης,αφελούς παρά τα επιφαινόμενα,και αποτυχημένα φεμινιστικότροπης ταινιούλας.
Με πάρα πολύ ενδιαφέρον καστ(Julie Christie, Gary Oldman),μια πεντάμορφη πρωταγωνίστρια(η Amanda Seyfried) κι ένα μετριο σενάριο, ή άνευρη σκηνοθεσία, διαλέξτε.Απογοητεύτηκα διπλά, επειδή οταν κυκλοφορησε στο σινεμά και βγήκαν εκεινες οι ιντριγκαδόρικες αφίσες με την Βάλερυ ντυμμενη την κατακόκκινη κάπα της, είχα ενθουσιαστεί και περίμενα, δεδομενης και της συμμετοχής του αγαπημενου μου Oldman, εργάρα. Ε λοιπόν, εργαρα ΔΕΝ είναι, για μενα τουλάχιστον. Τα μόνα αξιοσημείωτα αυτής ειναι η πανεμορφη Amanda, η εξαιρετική μουσικη των Alex Heffes και Brian Reitzellκαι η υλοποίηση του βασανιστηρίου που εφαρμοζε ο βασιλιάς Φάλαρις, κλεινοντας μεσα σε σιδερένιο ταύρο αιχμαλώτους, και βάζοντας φωτιά απο κάτω του…, εδώ μέσω του θαυμαστή της κατασκευής του άρχοντασ(;) του χωριού, Σολωμόντα(τον υποδύεται ο Oldman, και σας ορκίζομαι αναπολούσα τον υπεροχο Σείριους Μπλακ των Ποτεροταινιών…). Τοσο, μα τόσο αμερικάνικη ταινία για τα multiplex ρε γαμωτο.
Και αφου η Αμερική με απογοήτευσε, επέστρεψα στην γηραιά ήπειρο, και συγκεκριμένα στην Αγγλία, και πιό συγκεκριμενα στο Λονδίνο. Στην ταινια του William Monahan London Boulevard το Λονδίνο δεν είναι η ασφαλης πολη που επισκεπτονται οι τουρίστες. Το επίσημο, καθημερινό Λονδίνο. Αυτο το Λονδινο είναι η παράλληλη πόλη που βρίθει απο τραμπούκους, κλέφτες, απατεώνες και στυγνούς δολοφόνους, οι οποίοι πιστοί στις κοινωνιολογικές θεωρίες περί δημιουργίας παρακράτους ως απάντηση στον κοινωνικο αποκλεισμό, έχουν φτιάξει αυτο ακριβώς. Ξερουν ποιός μπήκε φυλακή, ποιός βγήκε, ποιός κανει δουλειές με ποιόν, ποιός έσφαξε ποιόν, τιμωρούν τον παραβάτη του δικού τους κώδικα “νόμων”, και τον καταπατητή των σφαιρών επιρροής τους. Ανυπαρξία διωκτικής δύναμης, η πόλη μοιάζει να ειναι χωρισμένη σε “μαγαζιά” μεταξύ των αρχηγων συμμοριών. Έξοχος ο Ray Winstone στο ρόλο ενος τέτοιου, τον Γκαντ.
Οσο για τους πρωταγωνιστές-κράχτες, Colin Farrell και Keira Knightley τι να πεί κανείς; Ο Farell στο ρόλο του άρτι αποφυλακισθέντος και καραδιάσημου στον υπόκοσμο,Μίτσελ, ειναι πολυ καλός. Αλλωστε δενει απόλυτα με ρόλους λίγο καβγατζή, λίγο, μπεκρή, λίγο ευαίσθητου, λίγο σέξι, λίγο ενοχικού. Σαφώς και ΔΕΝ έχει την νευρώδη ερμηνεία των The Recruit,In Breige και Cassandra’s Dream αλλά στεκεται αξιοπρεπώς. Η αγαπητή μου Keira απ΄την άλλη μάλλον έπεσε θύμα πλάνης ότι όπως “έδεσε” οπτικα και ερμηνευτικά με τον Sam Worthington στο φοβερό Last Night, θα μπορουσε κι εδω με τον Farrell να επαναλάβει τη “χημεία”. Γιατι κοριτσακι μου παίζεις τοσο νευρικά; Ειχες παρει τίποτα; Και δεν κανω τυχαία την ερώτηση διότι η ταινια είναι τίγκα στο μπερντάχι, το κάπνισμα, το ποτό και τα ναρκωτικά. Ο ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτος ειναι πάντως ο υπεροχα παρακμιακός και βαριεστημένος David Thewllis στο ρόλο του μυστηριώσους Τζόρνταν, ο οποίος διευθετεί ο,τιδήποτε εχει σχεση με την σούπερ διασημη , πάμπλουτη και αγαπημενη των κιτρινιφυλλάδων, ηθοποιό Σάρλοτ(που υποδύεται η Knightley), προσπαθώντας να εξιλεωθεί(;) για κατι φρικτο που της συνεβη στην Ιταλία με δικη του ευθύνη; Προσέξτε τι λέει, ο μονίμως μαστουρωμενος Τζόρνταν και ίσως καταλαβετε.
Πάντως αν δεν “φτιαχτέιτε” εξ αντανακλάσεως, θ’απολαύσετε το πάρα πολύ δυνατο soundtrack. Ενδεικτικά αναφέρω οτι ακουγονται τραγουδαρες από Kasabian, Clash και Box Tops. Το βασικό μουσικο θεμα της ταινίας ειναι σύνθεση του Sergio Pizzorno.
Πρωτη παρατήρηση που αφορά και τις δυο ταινίες: Οι ηθοποιοί-κράχτες, ΔΕΝ σώζουν την κακή ταινία. Απλώς επιτείνουν το αίσθημα δυσφορίας του θεατή, τύπου “κοίτα ρε πού θα’δινα τα λεφτά μου. Βλέπω κι εγώ ονοματάρες και λεω θα’ναι καλή”.
Δεύτερη παρατήρηση: Εάν επιθυμείτε να περάσετε ένα ικανοποιητικό τετράωρο , προτιμήστε τις. Αλλιώς, ας τις φάει η σινε-μαρμάγκα, τέτοιες που είναι.Φράνσις
