Ο Δρόμος για το Λα Παζ
Ο Σεμπαστιάν, ο οποίος ζει στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης, αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα άλλο δικό του πέρα από το αυτοκίνητό του. Αποφασίζει, λοιπόν, να εργαστεί παράνομα ως ταξιτζής, βρίσκοντας έναν πιστό πελάτη στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου μουσουλμάνου που του αρέσει να μασάει σκόρδα και είναι «δύσκολος» πελάτης. Ο Σεμπαστιάν αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία καθημερινότητα που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί, ο ηλικιωμένος άνδρας θα του ζητήσει να τον μεταφέρει από το Μπουένος Άιρες στην Λα Παζ της Βολιβίας, για να συναντήσει τον αδελφό του και να ταξιδέψουν μαζί στη Μέκκα.
Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένα ταξίδι κατανόησης και αυτογνωσίας (για τον νεαρό Σεμπαστιάν), καθώς και ένας βαθύς σεβασμός της διαφορετικότητας. Ο Σεμπαστιάν προσπαθεί να κατανοήσει πώς είναι η ζωή του Χαλίλ. Είναι τα μάτια μας και το βλέμμα μας σε μία διαφορετική κουλτούρα, η οποία δεν εμφανίζεται… εξωτική, αλλά πραγματική. Πόσες φορές την ημέρα προσεύχεσαι; Τι θα συμβεί εάν μία φορά δεν προσευχηθείς; Τι κάνετε στη Μέκκα; Αυτές είναι όλες ερωτήσεις που απευθύνει ο Σεμπαστιάν στη διάρκεια του ταξιδιού του, καθώς μαθαίνει να μη φοβάται, να κόβει το σκοινί, σε μία πορεία που πιθανότατα θα τον οδηγήσει στο να είναι καλύτερος πατέρας.
Σε μία εποχή που η συζήτηση μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από τα δικαιώματα των μουσουλμάνων (και το Ισλάμ γίνεται συχνά στόχος ρητορικής μίσους), αυτό που ο νεαρός σκηνοθέτης Φρανσίσκο Βαρόνε θέλει να πει μοιάζει πολύ σημαντικό. Και το κάνει αβίαστα, προκαλώντας το χαμόγελό μας ή τη συγκίνησή μας, χωρίς να επιβάλει στον θεατή τη ρητορική του, μέσα από ένα road movie που καλεί δύο διαφορετικούς χαρακτήρες να έρθουν κοντά. Και αν σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Χαλίλ ζητά από τον Σεμπαστιάν να ασπαστεί το Ισλάμ -και αυτό μοιάζει παράταιρο και κάπως εκβιαστικό-, ο σκηνοθέτης μάς αποζημιώνει. «Δεν θέλω να σε κοροϊδέψω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό» λέει ο Σεμπαστιάν. Σεβασμός στο διαφορετικό είναι κυρίως η αναγνώριση της διαφοράς.
Παρά τις αμήχανες στη σκηνοθεσία στιγμές -υπάρχουν στοιχεία κυρίως στο στήσιμο των πλάνων όπου ο νεαρός Βαρόνε δείχνει μία απειρία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι η πρώτη του ταινία-, ο Βαρόνε κερδίζει πόντους, δείχνοντας ότι σέβεται τον θεατή. Δεν προσπαθεί να του δώσει μασημένη τροφή, αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν στην οθόνη. Έτσι, όταν ο Σεμπαστιάν ρωτάει τη σύντροφό του «ποιο παιδί;» δεν παίρνει απάντηση -ή τουλάχιστον ο θεατής δεν την βλέπει- στο εάν είναι έγκυος, αλλά σε άλλη στιγμή της ταινίας βλέπουμε να παρακολουθεί έναν πατέρα με την κόρη του να παίζουν σκάκι.
Η ταινία διαθέτει μπόλικες δόσεις χιούμορ, αλλά και αρκετές τρυφερές στιγμές, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι εξαιρετικό. Ο Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα έχει ταλέντο στο κωμικό timing, ενώ τις ισορροπίες κρατά ο ηλικιωμένος συμπρωταγωνιστής του, ο Ερνέστο Σουάρες. Οι δυο τους χτίζουν μία μεστή σχέση που θυμίζει σχέση πατέρα – γιου.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στη μουσική: το σάουντρακ «ντύνεται» με τη μουσική του ροκ συγκροτήματος Vox Dei.
Άνθρωποι, σκύλοι, χιλιόμετρα: στο τέλος του ταξιδιού του στο Λα Παζ ο Σεμπαστιάν τα κουβαλά όλα αυτά στις βαλίτσες της επιστροφής του. Και ο θεατής έχει βγει πιο κερδισμένος.
