Rush και τέρμα τα γκάζια
Μία αδυναμία στο άθλημα την έχω. Εντός και εκτός μεγάλης οθόνης εννοώ. Η ταχύτητα, ο σχεδόν καθησυχαστικός ήχος των ελαστικών στις μεγάλες πίστες, η αγωνία, ο κίνδυνος της Φόρμουλα 1 είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που την κάνουν ακαταμάχητη στους θαυμαστές της.
Ταινίες με τέρμα τα γκάζια έχουμε δει πολλές φορές στην οθόνη. Ταινίες που να αποκαλύπτουν ένα μικρό κομμάτι του συναρπαστικού κόσμου του μηχανοκίνητου αθλητισμού έχουμε δει μάλλον λιγότερες φορές.
Με έναν ζωντανό θρύλο αποφάσισε να ασχοληθεί στη νέα του ταινία ο Ρον Χάουαρντ (A beautiful mind, Frost/Nixon). Ή μάλλον με δύο. Ο λόγος για τον Νίκι Λάουντα και τον Τζέιμς Χαντ και τη θρυλική τους κόντρα.
Ο βρετανός πλεϊµπόι Τζέιμς Χαντ (Κρις Χέμσγουορθ) και ο μεθοδικός αντίπαλός του, ο Αυστριακός Νίκι Λάουντα (Ντάνιελ Μπρούλ), δεν ήταν απλά δυο από τους καλύτερους οδηγούς όλων των εποχών, αλλά δυο θρυλικά pop είδωλα που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 κατάφεραν να μονοπωλήσουν το παγκόσμιο μηχανοκίνητο ενδιαφέρον με τις θρυλικές τους κόντρες, τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικών χώρων.
Ο Ρον Χάουαρντ με τη βοήθεια της συγγραφικής πένας του Πίτερ Μόργκαν (Frost/Nixon, Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας) δεν πέφτει στο λάθος να επικεντρωθεί μόνο στην κόντρα των δύο ηρώων του εντός και εκτός πίστας.
Χρησιμοποιώντας την ως αφορμή για να καταδείξει τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες του, παρακολουθεί τους δύο ήρωές του, την καθημερινότητα τους, τις ζωές τους, τις προσπάθειές τους να επιτύχουν σε ένα άκρως ανταγωνιστικό σύμπαν.
Ο ένας η χαρά της ζωής, ένα party boy που ζει για τον κίνδυνο και την απόλαυση. Ο άλλος μεθοδικός, προσηλωμένος, αντέχει τον κίνδυνο όσο αυτός δεν τον «καπελώνει».
Και οι δύο σου φαίνονται αντιπαθητικοί με την πρώτη ματιά. Ο Χάουαρντ δεν χαρίζεται στους ήρωές του. Δεν τους χαϊδεύει. Ο Λάουντα φαίνεται τουλάχιστον καθίκι και ο Χαντ τουλάχιστον σαχλός. Δύο παιδιά που επιδίδονται σε παιχνίδια ταχύτητας και μηχανικής.
Η κάμερα του Χάουαρντ μένει μαζί τους, συμπάσχει. Τα σκηνοθετικά του τερτίπια είναι άκρως επιτυχημένα για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να τον ξενίσουν υπερβολικά.
Η μεγάλη επιτυχία είναι ότι μέχρι το τέλος της ταινίας, ο θεατής έχει καταφέρει να συμπαθήσει αυτούς τους μάλλον αντιπαθητικούς χαρακτήρες.
Στον Κρις Χέμσγουερθ αναγνωρίζω καλές προθέσεις και εάν ο ρόλος του ήταν άλλος τότε μάλλον δεν θα τον άντεχες επί της οθόνης. Όπως έχουν τα πράγματα είναι αξιοπρεπής (αν και «λίγος») στον ρόλο του πλεϊμπόι πιλότου της Φόρμουλα 1. Για να μην μιλήσουμε για την –απαράδεκτη- αγγλική του προφορά.
Όσο για τον Ντάνιελ Μπριλ ήδη από την εποχή του Good Bye Lenin είχε αποδείξει το ταλέντο του. Εδώ, αγνώριστος εξωτερικά και με αυστριακή προφορά, κάνει τον αχώνευτο Νίκι Λάουντα ως τον αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή της ταινίας.
Μπορεί να είναι απίστευτα φιλικό προς τον θεατή, αλλά το Rush, δεν το αρνείται. Θέλει να αρέσει και τα καταφέρνει. Με την αλά Argo ‘70s ατμόσφαιρά του, με τη νευρική –όπου χρειάζεται- σκηνοθεσία του, με την μουσική του και κυρίως με τη δραματική δύναμή του, δείχνει ότι ο Ρον Χάουαρντ ξέρει να πιλοτάρει το αυτοκίνητο του. Χωρίς να κινδυνεύει στις στροφές και χωρίς να θυσιάζει τίποτα από την διασκέδαση του κοινού.
Τελικά να τη δω;
Σίγουρα. Συναρπαστικό δράμα χαρακτήρων, με ανταγωνισμούς, έρωτες, γρήγορα αυτοκίνητα και συναισθηματικές εξάρσεις. Με τουλάχιστον μία εξαιρετική ερμηνεία (δύο αν υπολογίσουμε και εκείνη της Αλεξάντρα Μαρία Λάρα που ερμηνεύει τη σύντροφο του Λάουντα) και καλογραμμένο σενάριο, το Rush είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της σεζόν και δεν αποκλείεται να το δούμε και στα Όσκαρ. Εκτός και αν όπως έδειξε ο αποκλεισμός του Senna, η Ακαδημία έχει τις διαφωνίες της με τη Φόρμουλα 1.
