βρε Γιούαν, μα, Σολωμοί στην Υεμένη;
Salmon Fishing in the Yemen, ή “ένας Γιούαν στο Χαρέμι”!
Η ταινία ξεκινά από την τρέλα της Βρετανίας. Εκεί ένας σεΐχης μανιώδης με το ψάρεμα έχει το φιλόδοξο σχέδιο να μετατρέψει το ξερό τόπο της πατρίδας του σε πρασινάδα, φτιάχνοντας ένα φράγμα με κοιλάδες και ποτάμια γεμάτα με σολωμούς! Προσεγγίζει μια σύμβουλο (Emily Blunt) που επικοινωνεί με τον ειδικό επί των ψαριών Dr. Jones (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ). Το εγχείρημα φαίνεται να ναυαγεί, όμως όλα αλλάζουν όταν με άλλα κίνητρα μπλέκονται και κυβερνητικές οργανώσεις και ένα ουτοπικό σχέδιο φαίνεται περισσότερο πραγματοποιήσιμο. Στο ρόλο της κυβερνητικής εκπροσώπου απολαμβάνουμε την Kristin Scott Thomas.
[highlight color=”eg. yellow, black”]Όχι κι άσχημα για έναν αφτιά ξωτικό-πρίγκηπα – Gimli[/highlight]
Σταθερές Αξίες:
Για εμένα το βαρόμετρο για αυτή την ταινία αποτέλεσαν δυο πρόσωπα. Εξ ορισμού, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Ewan McGregor, σε αυτό το Σκωτσεζάκι έχω μεγάλη συμπάθεια από παλιά κι ό,τι κάνει μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον. Από την άλλη έχουμε τον Σουηδό σκηνοθέτη Lasse Hallström που έχει ένα γλυκανάλατο πολύ προσωπικό τρόπο παρουσίασης που εμένα συνήθως με μαγνητίζει στα πλάνα του. Τον γνώρισα αρχικά με το What’s Eating Gilbert Grape? (1993) με την άλλη μεγάλη συμπάθεια τον Τζόνι Ντέπ και introducing Λεονάρντο Ντι Κάπριο, να κλέψει δυο όσκαρ από τις καρδιές μας το 1999 με το The Cider House Rules (Tobey Maguire, Michael Caine και Charlize Theron), ακολούθησε το Chocolat (2000) και Casanova (2005) με Heath Ledger και Jeremy Irons, για να φτάσω να δω το συγκινητικό Hachi: A Dog’s Tale (2009), με πρωταγωνιστή ένα διάσημο σκύλο τον “Χάτσικο” και τον Richard Gere να περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Αν κάτι με κέρδισε σε αυτή την ταινία είναι η ατμόσφαιρα. Αυτή δημιουργείται από τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες της ιστορίας, έχουν φτιάξει ο καθένας το δικό του σύμπαν και ζουν μέσα του. Ιδιαίτερα απολαυστική η σκωτσέζικη προφορά του Γιούαν, ενώ πολύ καλή και σε ατάκες η Σκοτ Τόμας. Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία με ροή, που την σπάει όπου χρειάζεται με μικρά τρικ για να αποφύγει να γίνει βαρετή. Συνολικά θεωρώ ότι είναι από τις λίγες ταινίες που είδα τελευταία που δεν κάνει κοιλιά. Στο ίδιο αποτέλεσμα συνδράμει και η μουσική, ένα αρκετά καλό μελωδικό ντύσιμο έρχεται να συνοδεύσει ευχάριστα τα γεγονότα. Ένα άλλο που αποφεύγει η ταινία είναι τους έντονους συναισθηματισμούς. Λέει όσα έχει να πει χωρίς υπερβολές και μελό καταστάσεις.
Απλά μαθήματα στάσης ζωής:
Με έντονο το βρετανικό χιούμορ καυτηριάζει τα κακώς κείμενα του σύγχρονου κόσμου και ανοίγει ένα παραθυράκι σε όλους όσους κάνουν όνειρα και θέλουν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Εξάλλου, αυτό είναι και το κεντρικό νόημα ότι δηλαδή αν θες κάτι πολύ μερικές φορές το σύμπαν συμμαχεί μαζί σου. Το θέμα της πίστης εξετάζεται στο βωμό της επιστήμης και των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων και βγαίνει νικητής. Ο άραβας σεΐχης φιλοσοφεί συχνά και προσπαθεί να μας περάσει τα θετικά του vibes σε κάθε ευκαιρία. Προσωπικά, το βρήκα πολύ απολαυστικό να ακούω με απλά επιχειρήματα γιατί το να είναι κάποιος άνθρωπος της επιστήμης δεν αποκλείει παράλληλα το να έχει πίστη (όχι μόνο στο θέμα της θρησκείας αλλά γενικά στη ζωή). Φυσικά, για να μη λέτε θα σας αναφέρω την ταινία που θίγει το θέμα πιο άμεσα, το Contact (1997) του Robert Zemeckis με τη Jodie Foster. Για εμένα, παρά το ότι είναι αυτό που είναι η “Επαφή” δε με έπεισε στην ανάλυση της κόντρας επιστήμης και θρησκείας ενώ το στρυφογύριζε σε όλη της τη διάρκεια, ενώ ο Lasse Hallström στην ταινία του σε λιγότερο από πέντε λεπτά μου έδωσε αυτό που ήθελε να πει απλά και κατανοητά. Αφήστε που μου άνοιξε την όρεξη για καπνιστό σολωμό!
