Σαββατιάτικες προβολές: Trainspotting

Το Traisnpotting για μένα πριν από όλα ήταν ένα βιβλίο που διηγούνταν την βρώμικη Αγγλική ιστορία του, περνώντας από πρόσωπο σε πρόσωπο, άλλωστε αντιπροσώπευε την rave χαπόκουλτούρα. Ο Irvine Welsh, ήξερε πάρα πολύ καλά πως να δει μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων του, τις ζωές και περιπέτειες τους. Ο Danny Boyle αντιστοίχως, κατάφερε να αποδώσει αυτή την ατμόσφαιρα δημιουργώντας μία Αγγλικά σκληρή μαύρη κωμωδία, με αυτούς τους τύπους που δεν ανήκαν πουθενά και δεν καταλάβαιναν τίποτα.

[youtube id=”g_O2nxf07aQ” width=”600″ height=”350″

Με το Trainspotting ο Danny κάνει ανάμειξη κινηματογραφικών ειδών όπως ρεαλισμός και φαντασία, προσφέροντας στους χαρακτήρες αυτό που ο Murray Smith περιγράφει ως «την λύτρωση από την υλική εξαθλίωση μέσω αισθητικής μεταμόρφωσης.»

Κατά την άποψη του Smith, η ταινία “απεικονίζει τη φτώχεια ρεαλιστικά, αλλά με έναν τρόπο που περιλαμβάνει ταυτόχρονα τη διαφυγή και την παγίδευση” μέσω της κινηματογραφικής αισθητικής του Danny που αντλεί «ένα είδος ζωτικότητας αλέθοντας την φτώχεια».Δημιουργώντας έτσι την έκπληξη στο μη διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ Καννών του 1996, γνωρίζοντας τον πρώτο αγαπημένο του Ewan Mc Gregor(πρωταγωνιστή και της πρώτης ταινίας του Danny, Shallow Grave) στο διεθνές κοινό και χαρίζοντας στον John Hodge (ξανά) το BAFTA διασκευασμένου σεναρίου.

Και κάπου εδώ ξυπνάει η Αγγλική μουσική σκηνή κατά βάση, γιατί το Trainspotting συνοδευόταν από τραγούδια της γενιάς των 90’ς. Κομμάτια σταθμός που στιγμάτισαν μία γενιά ακολουθώντας την και φτύνοντας την ατμόσφαιρά της στην οθόνη, πίσω από τις σκηνές του Danny. Born Slippy -Underworld, Sing- Blur, Mile End – Pulp, Deep Blue Day -Brian Eno, A Final Hit -Leftfield, Trainspoting-Primal Scream. Τόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία του, που οδήγησε στην κυκλοφορία και ενός δεύτερου soundtrack τον Οκτώβριο του 1997.

* Μείνετε συντονισμένοι για το αφιέρωμα των Cinεπιβατών στον Danny Boyle… Έρχεται!