Σαββατιάτικες προβολές: Πολύ πριν τον Ant Man υπήρχε… ο Incredible Shrinking Man
Πολύ πρίν τον Ant Man υπήρχε ο ….Απίθανος Συρρικνούμενος Άνθρωπος ή ο Άνθρωπος που Ζάρωνε, όπως είχε μεταφραστεί στα ελληνικά (εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου).
Εν αναμονή του τοσοδούλη ήρωα της Marvel, του μυρμηγκάνθρωπου Ant Man, που πρωτοεμφανίστηκε σε κόμικ το 1962, το μυαλό μου ανέτρεξε σε μια από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες των παιδικών μου χρόνων, το the Incredible Shrinking Man (1957) του Τζακ Άρνολντ, με τους Γκραντ Ουίλιαμς, Ράντι Στιούαρτ, Έπριλ Κεντ. Μια ταινία αναφοράς, στα πρώτα δείγματα ατμοσφαιρικών sci-fi ταινιών και ένα διαχρονικό διαμάντι της επιστημονικής φαντασίας, με πολλές φιλοσοφικές ανησυχίες, συμβολισμούς και προεκτάσεις.
Από τον συγγραφέα και σεναριογράφο Ρίτσαρντ Μάθεσον (1926-2013), γνωστό από τηλεοπτικές σειρές Twilight Zone και the Man from U.N.C.L.E., όπως και για το the Omega Man (1971) ή στα ελληνικά Ο Άνθρωπος που Αντίκρυσε την Κόλαση, με τον Τσάρτον Ίστον, βασισμένο στο διήγημα του I am Legend, το οποίο μεταφέρθηκε ξανά στον κινηματογράφο το 2007, με τον Γουιλ Σμιθ. Επίσης, από τα What Dreams May Come (Θα σε Βρω στον Παράδεισο), Hell House, Stir of Echoes.
Όλα μοιάζουν να πάνε περίφημα στη ζωή ενός νιόπαντρου ζεύγους, που απολαμβάνει τις διακοπές του σε ένα σκάφος. Ένα παράξενο διερχόμενο σύννεφο, όμως φαίνεται να έχει άλλα σχέδια για τη ζωή του Σκοτ και της Λούσι. Στο πέρασμα του, αφήνει μια λαμπηρίζουσα ουσία πάνω στο κορμί του άντρα. Ο ανυποψίαστος άνθρωπος αρχίζει μέρα με τη μέρα να συρρικνώνευται. Στην αρχή βλέπει τη διαφορά στα ρούχα του, που του πέφτουν μεγάλα, όσο περνά ο καιρός όμως πανικοβάλλεται βλέποντας ότι χάνει ύψος και βάρος και ενώ οι επιστήμονες σηκώνουν ψηλά τα χέρια, μόνη του παρηγοριά μένει η σύζυγος του. Όλα αυτά, προτού φτάσουμε στις περίφημες σκηνές της μάχης με τη γάτα στο κουκλόσπιτο, της πλημμύρας του υπογείου και της μάχης με την αράχνη.
Την ταινία είδαμε ξανά πρόφατα, μαζί με φίλους και έκανε σε όλους μας εντύπωση πόσο προσεγμένα ήταν τα εφέ της ταινίας, όχι μόνο για την εποχή της, αλλά και για σήμερα. Η ασπρόμαυρη εικόνα της ταινίας βοηθά τα διπλοτραβηγμένα πλάνα κι ας φαίνεται σε σημεία ξεκάθαρα η παλαιομοδίτικη τεχνική της. Είναι σαν να παρακολουθεί κανείς ένα θέατρο με μαριονέτες, για να το απολαύσει, πρέπει πρώτα να σταματήσει να παρατηρεί τις κλωστές και να αφήσει τη φαντασία να χαθεί στη μαγεία του έργου. Αυτό που είναι εξίσου εντυπωσιακό στην ταινία, είναι οι προσεγμένες αποτυπώσεις αντικειμένων των σετ σε κλίμακα, όπως οι υπερμεγέθεις σαλονοτραπεζαρίες, καναπέδες και τηλέφωνα, μικρά αντικείμενα που αλλάζουν αρκετές φορές μέγεθος κατά τη διάρκεια της ταινίας, σχεδόν ανεπέστητα στο μάτι του θεατή, κάνοντας τον πρωταγωνιστή να μοιάζει ότι ο ίδιος συνεχώς συρρικνώνεται.
Απολαμβάνοντας την, παρατηρείστε και τα σεξουαλικά υπονοούμενα της εποχής, όπως για παράδειγμα στον εισαγωγικό διάλογο του ζεύγους στο σκάφος, με αφορμή την μπύρα. Έντονο το στοιχείο της αφήγησης, ιδιαίτερα από τη μέση και μετά, σε ένα διαρκές voice over, με την ποιητική γλώσσα του βιβλίου και τον όμορφο χρωματισμό της φωνής του Ουίλιαμς, σε συνδυασμό με τη σόλο ερμηνεία του επί της οθόνης, είναι από τα στοιχεία που κάνουν την ταινία να συγκαταλέγεται ακόμα και σήμερα στις καλύτερες του είδος της.
