Τι θελει η(ωραία)αλεπού αλεπού στο παζάρι; ΙΙ

Τι περιμένουμε απο ενα καλό ψυχολογικό θρίλερ; να μας στείλει στην Κόλαση και να μας ξαναφέρει πίσω, αφήνοντάς μας ολοζώντανους να βασανιζόμαστε απ΄την εμπειρία. Ετσι;
Η ταινία των Mans Marlind- Bjorn Stein Shelter (σημειωτέον υπαρχουν πάνω απο 20 ταινίες με αυτον τον τίτλο στη βάση imdb) σίγουρα κατορθώνει να σ’ανατριχιάσει καθ’ όλη τη διάρκεια της, εξαιτίας δύο βασικών παραγόντων:
της ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ -για το είδος ταινίας που αφορά-μουσικής, δια χειρός John Frizzell και της παρουσίας του επικινδυνότατου Jonathan Rhys Meyers που πρωταγωνιστεί, υποδυόμενος έναν… τριχασμένο άνδρα- τον Ανταμ/Ντέϊβιντ/ Γουέσλι, και ποιός ξερει ποιόν άλλο. Εννοείται πως η συμπρωταγωνίστριά του Julianne Moore ειναι άψογη, ως συνήθως, και η ταινια ως σύνολο αρκετά ενδιαφέρουσα,αλλά όταν εχουν προηγηθεί ταινίες όπως το θρυλικό Seven ή ακόμη και το, Σουηδικό, Girl With The dragon Tattoo φερειπείν, κι αν ακόμη κατορθώνει να κάνει τις τρίχες του κεφαλιού σου να ορθώνονται σχεδόν σε κάθε πλάνο, δεν ξερω αν μπορεί να χαρακτηριστεί ταινιάρα, επειδή κάνει κατά τη γνώμη μου, το λάθος ν’αφήνεται σ’αυτη την αντιπαθη αμερικάνικη επαρχιώτικη θρησκοληψία, και ν’ανακατώνει μοντέρνες, απορριπτέες ή μη, ψυχολογικές θεωρίες περι πολλαπλής προσωπικότητας, με “ιστορικές κοινότητες”, πρακτικές βουντού,άπιστους επιστημονες κ.λ.π.
Για νατο θέσω αλλιώς, αν τελικά κατανοήσετε την περιπτωση Ανταμ/Ντέϊβιντ/Γουέσλι και εχετε την υπομονή να δέιτε τους τίτλους τέλους, θα προσέξετε την εξής φράση:
“the film makers would like to thank
GOD ……
και ακολουθεί μια λίστα με καμιά πενηνταριά νοματαίους οι οποίοι αξίζουν των ευχαριστιών τους. Που το πάω ε; Στο απολυτο ξενέρωμα το πάω. Και στην αφελή ερώτηση: ειναι πιθανό δυο πολυ καλοι ηθοποιοί να παίξουν σε μία “πατάτα” καλοστεκούμενη μονο για τα φραγκα;
Εν πάσει περιπτώσει, η ταινία βλεπεται και ενδεχομένως ξαναβλεπεται αλλα μέχρι εκεί…Φράνσις