Short Term 12 (Μικρά Όμορφα Πλάσματα)
Τον σκηνοθέτη Destin Daniel Cretton γνωρίσαμε στη Θεσσαλονίκη στο 53ο ΦΚΘ, με το I am Not a Hipster (2012) στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ, που αν και δεν διακρίθηκε είχε αρκετές αρετές. Την αμέσως επόμενη χρονιά στις Νύχτες Πρεμιέρας είδαμε το Short Term 12, επίσης υποψήφιο, που βασίζεται σε προηγούμενη μικρού μήκους ταινία του ίδιου σκηνοθέτη του 2008. Η ταινία του 2008 περιγράφει μια μέρα σε ίδρυμα για προβληματικούς έφηβους και κέρδισε 7 διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες το βραβείο μικρού μήκους του Sundance. Η μεταφορά του Short Term 12 σε μεγάλου μήκους ερχόταν στην Αθήνα βραβευμένη από το SXSW. Η ταινία αυτή τη φορά κερδίζει το βραβείο κοινού 19ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας και έτσι καταφέρνει να πάρει διανομή. Κάπως έτσι φτάνουμε σήμερα να έχουμε την επίσημη πρεμιέρα της στις ελληνικές αίθουσες με τον τίτλο Μικρά Όμορφα Πλάσματα.
Τα πόστερ της ταινίας είναι από μόνα τους, δικιά τους ξεχωριστά καλλιτεχνικά δημιουργήματα:
Η νεαρή Γκρέις (Brie Larson) είναι μια χαρισματική κοπέλα που μαζί με τον σύντροφο της Μέισον (John Gallagher Jr.) δουλεύουν σε ένα κέντρο φιλοξενίας προβληματικών εφήβων. Η Γκρέις (που το όνομα της στα ελληνικά σημαίνει και ‘χάρη’) έχει το χάρισμα να προσεγγίζει εύκολα τα νεαρά παιδιά, να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και να της ανοίγονται. Όλα θα αλλάξουν όταν στο κέντρο εμφανίζεται ένα μικρό κορίτσι με την οποία ταυτίζεται και θυμάται πράγματα του δικού της παρελθόντος ξεκινώντας μια σχέση που θεραπεύτρια και θεραπευόμενη συχνά θα εναλλάσσουν ρόλους.
Συχνά ακούμε την πρόταση ότι όσοι θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία συνήθως θέλουν να λύσουν δικά τους προβλήματα που τους απασχολούν. Κάπως έτσι συμβαίνει και στην ταινία, καθώς η νεαρή κοπέλα που εργάζεται πολύ πετυχημένα σε κέντρο αποκατάστασης παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς βρίσκει κοινά σημεία που προσπαθεί να ξεχάσει από το δικό της παρελθόν στο πρόσωπο του νεαρού κοριτσιού. Η ταινία είναι πραγματικά πολύ συγκινητική, τρυφερή και ανθρώπινη, έχει δυνατές ερμηνείες τόσο από τους μεγάλους όσο και από τους μικρούς πρωταγωνιστές. Τα πιτσιρίκια σε σημεία δίνουν πραγματικά ρέστα δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο της ταινίας.
Οι ενστάσεις μου (γιατί πάντα έχω κάποιες), είναι λίγες. Δεν μου άρεσε το νωθρό flat ξεκίνημα, που γρήγορα όμως διορθώνεται. Από την άλλη και ποιος δεν έχει ψυχολογικά, όταν όμως κάποιος δουλεύει σε ένα τέτοιο ίδρυμα αυτά πρέπει να αποφεύγει να τα βγάζει στη δουλειά του. Στην ταινία παρουσιάζεται όλο αυτό λίγο περισσότερο λυτρωτικό από όσο θα έπρεπε. Ο σκηνοθέτης έχει έφεση να δίνει μαγεία σε λιτές σκηνές με την απλότητα του. Οι σκηνές του πρωταγωνιστικού ζευγαριού είναι πολύ καλές και σε ερμηνείες και καλοτραβηγμένες. Από χαρακτήρες ξεχωρίζω την ερμηνεία του John Gallagher Jr. για το ύφος και την κοσμοθεωρία του. Στα θετικά και οι μουσικές επιλογές και το ραπ κομμάτι που τραγουδά το ένα από τα νεαρά παιδιά. Παρά τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, είναι μια feel-good ταινία που παρακινεί στην θετική ενέργεια, στην κοινωνική προσφορά και την βοήθεια των γύρω μας, αλλά και του εαυτού μας.
Η ταινία είναι νεανική, φρέσκια, αισιόδοξη. Ξεκινά να προβάλλεται σε μια δύσκολη εβδομάδα μαζί με Νώε του Αρονόφσκι που αναμένεται να πάρει τον πολύ κόσμο, αλλά και Long Way Down, Απόκλιση (για το πιο νεανικό κοινό) και Γερμανό Γιατρό, Muppets 2. Το πιο σινεφίλ κοινό, αφού δει τον ‘αργεντίνο’ Γερμανό Γιατρό καλά θα κάνει να μπει και στην αίθουσα του Μικρά Όμορφα Πλάσματα γιατί ο σκηνοθέτης του, Destin Daniel Cretton, φαίνεται να έχει πολύ μεράκι και σίγουρα θα δούμε καλές δουλειές του στο μέλλον.
