Στο αερόστατο της μουσικής
Ιρλανδία, Δουβλίνο, 1985. ‘Ενας συμπαθέστατος έφηβος με μουσικές ενασχολήσεις, ο Κόνορ Λόλορ, αναγκάζεται ν’ αλλάξει σχολείο εξαιτίας των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετωπίζουν οι, στα πρόθυρα του χωρισμού, γονείς του. Το νέο σχολείο είναι το Καθολικό σχολείο των Χριστιανών Αδελφών, και σα να μην έφτανε η βαριά σκιά της θρησκείας πάνω στα θρανία, ο Κόνορ πρέπει ν’ αντιμετωπίσει και τον νταή του σχολείου ονόματι Μπάρι, ένα κομπλεξικό, ομοφοβικό αγόρι που τρομοκρατεί τους πιο αδύναμους μαθητές, αντιγράφοντας στην ουσία τη συμπεριφορά των βίαιων και ναρκομανών γονιών του, προς αυτόν…
Η ταινία του John Carney SING STREET είναι αποκάλυψη. Δεν περίμενα να μ’ ενθουσιάσει τόσο πολύ, αλλά επί 1μιση ώρα παρακολουθούσα μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στο στόμα μου. Διότι αυτή η ταινία αποτίει με μοναδικά feel–good και αστείο τρόπο, φόρο τιμής στην βρετανική μουσική σκηνή των ‘80s , με τα συγκροτήματα-θρύλους που στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα τ’ ακούσματά μας. Duran–Duran, The Cure, Spandau Ballet, Depeche Mode ακόμα και οι πιο σκληροί Clash κάνουν ηχητικά περάσματα απ’ την ταινία, προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση. Εντελώς ρετρό ατμόσφαιρα, εξαιρετική αναβίωση της φρικτής− ενδυματολογικά−δεκαετίας, φοβερή μουσική επένδυση και κυρίως απολαυστικές ερμηνείες απ΄το καστ, συνθέτουν αυτή την must–see ταινία για ένα αγόρι που εντελώς παρορμητικά αποφασίζει να φτιάξει μιά boy–band προκειμένου να κερδίσει την καρδιά ενός όμορφου κοριτσιού, της 16χρονης Ραφίνα (φοβερό στυλ η Lucy Boynton).
Ο Ferdia Walsh–Peelo, υποδυόμενος τον ταλαντούχο, ορμητικό στα μουσικά αλλά συνεσταλμένο στα ερωτικά Κόνορ, είναι εξαίρετος. Με τη συμπαράσταση του κατά 6 χρόνια μεγαλύτερου αδελφού του Μπράντον (καταπληκτικός Jack Reynor, θεωρώ πως πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για να υποδυθεί τον Τόμας Πίντσον, αν ποτέ γίνει ταινία για τον Αμερικάνο συγγραφέα), ο οποίος λατρεύει τη μουσική και το χασίς, και παρακολουθεί μ’ ευλάβεια τα μουσικά βίντεο-κλιπ, και μερικούς συμμαθητές του εξίσου εμμονικούς με τη μουσική, φτιάχνει την «φουτουριστική» μπάντα SING STREET και επιτέλους η ζωή του αποκτά νόημα κι η μέρα του σπονδυλική στήλη—τώρα έχουν πρόβες, γυρίζουν βίντεο-κλιπς για τα τραγούδια τους, κι η όμορφη Ραφίνα πρωταγωνιστεί σ’ αυτά, γράφουν στίχους κι ονειρεύονται τη μέρα που επιτέλους θα φύγουν απ΄αυτή τη «σκατότρυπα» και θα πάνε στο Λονδίνο, ο διακαής πόθος των νεαρών φτωχών Ιρλανδών, είναι το Λονδίνο.
Ο Κόνορ εμπνέεται απ΄τα συγκροτήματα των ημερών του, κι αλλάζει εμφανίσεις προσπαθώντας να βρεί το δικό του ύφος (εξαιρετική η «μεταμόρφωσή» του σε Ρόμπερτ Σμιθ των Cure, του πηγαίνει πολύ) και να κατακτήσει την τόσο κούλ Ραφίνα με την δύσκολη οικογενειακή ζωή και την επιθυμία να γίνει μοντέλο. Η ταινία του Carney πλημμυρισμένη απ΄τις μελωδίες της βρετανικής μουσικής σκηνής των ‘80s, ανακινεί πολύ έξυπνα μέσα μας το φόβο του σχολείου, την απέχθεια γι’ αυτή την καθημερινή κόλαση που βιώσαμε κι εμείς ως μαθητές, και ταυτόχρονα μας μπάζει στο τραινάκι της φυγής απ΄την μισητή καθημερινότητα, που λέγεται μουσική, παρέα,αγάπη. Μέσα απ΄ την απεικόνιση των ημερών της σχολικής μπάντας του Κόνορ, μας ταξιδεύει στα ενδότερα της δημιουργίας. το τραγούδι που αργότερα, ίσως γίνει n.1 επιτυχία και θα κάνει τους συνομήλικους του Κόνορ να χορεύουν σαν λωλοί, και τις δισκογραφικές εταιρείες να τρίβουν τα χέρια τους, γράφτηκε σ’ ένα φτωχικό εφηβικό υπνοδωμάτιο, με τις φωνές των γονιών του ως ηχητικό υπόβαθρο. Η ενορχήστρωσή του, έγινε στο φρικτό σαλονάκι του σπιτιού του ‘Εμον, όπου συνθεσάϊζερ και ντραμς συνυπήρχαν με σεμεδάκια, μετάλλια από σχολικούς αγώνες και τα οικιακά κουνελάκια του ‘Εμον να τρυπώνουν παντού.
Αν το αποτέλεσμα της καλλιτεχν.δουλειάς είναι μιά φορά γοητευτικό, η διαδικασία παραγωγής του είναι τρείς φορές πιο γοητευτική γιατί μας δείχνει με τον πιο πειστικό τρόπο ότι τα εκ των ων ούκ άνευ, συστατικά της Τέχνης, είναι η ψυχή και η αφοσίωση σ’αυτό που κάνεις. Κανείς δεν θα θυμάται τον νταή Μπάρι που τρομοκρατεί και δέρνει, αλλά το πουστράκι [όπως τον αποκαλεί]- θύμα του, Κόνορ, που του λέει την αμίμητη ατάκα : «δεν είσαι τίποτα, παρά μόνο υλικό για τα τραγούδια μου». Θεωρώ πολύ έξυπνο το ότι η ταινία σταματάει στη φυγή του Κόνορ και της Ραφίνα, γιατί έτσι διατηρεί την ψευδαίσθηση ( ; ) ότι ναί, μπορείς να τα καταφέρεις αν πιστεύεις ανυποχώρητα στα όνειρά σου και τον εαυτό σου. Δεν βλέπουμε φερειπείν, ποία θα ήταν η κατάληξη του Κόνορ, αν έπεφτε στα νύχια των δισκογραφικών εταιρείων… ‘Η αν η Ραφίνα έγινε τελικώς μοντέλο. ‘Η αν ο προβληματικός Μπάρι ξέφυγε απ΄την οικογενειακή σαπίλα ή όχι.
Το SING STREET με την αχτύπητη αισιοδοξία του και την ανεβαστική μουσική του, μοιάζει με λαμπερή ακτίνα του ήλιου που διαπερνάει τα βαριά, μολυβένια σύννεφα,όχι μόνο του καταθλιπτικού Δουβλίνου των ‘80s, αλλά και της καρδιάς μας.
