Αυτός που κρατούσε το φανάρι
Ένας γλυκύτατος 16χρονος Σκωτσέζος, γιός Λαίδης,φεύγει απ’τη χώρα του και σαν άλλος Δον Κιχώτης, κινάει να (ξανα)βρεί τη Δουλσινέα του, η οποία όμως, σ’αντίθεση με τη Δουλσινέα του Τοβόσο, το ‘χει σκάσει με τον πατέρα της (ο Rory Mccann του GoT) επειδή καταζητούνται για φόνο.
Ο Τζέϊ Κόβεντις και η Ρόουζ Ρος, ο αριστοκράτης κι η “χωριάτισσα”, ένας έρωτας αγιάτρευτος για τον νεαρό τουλαχιστον, και μία ταινία, το SLOW WEST του John Maclean, που θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στις ταινιάρες της χρονιάς. Και λέω θα μπορούσε, επειδή αφήνει ενοχλητικά ασαφή και ανεπεξέργαστο, τον ένα εκ των δύο βασικών χαρακτήρων, αυτόν του Σίλα, παράνομος-πρώην συμμορίτης, νυν ανεξάρτητος με ασαφείς προθέσεις, οι οποίες δεν διευκρινίζονται τελικά (άπαιχτος, σέξι και με θεϊκό κορμί ο Μ.Fassbender, πλήρως ενταγμένος στο ρόλο του και την ατμόσφαιρα), κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον δίδυμο με τον ονειροπόλο, ομορφούλη κι ευγενικό Τζέϊ (πολύ καλός ο Κodi Smit-Mcphee), ο οποίος ξεκίνησε απ’τη Σκωτία κι έφτασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να βρεί το Τριαντάφυλλό του σαν άλλος Μικρός Πρίγκιπας…
Αθώος, με φρέσκια ματιά, συμπληρώνει τον “ψημμένο” κι έμπειρο Σίλα ο οποίος του πουλάει (κυριολεκτικά) προστασία. Δεν είναι μόνο το δίδυμο απολαυστικό, έχουμε και τον αστεία κακό Βen Mendelsohn, πάλι σε αχώνευτο ρόλο και την πολύ ενδιαφέρουσα Caren Pistorius στο ρόλο της αγαπημένης του Τζέϊ, Ρόουζ.
Η ταινία διαθέτει εντυπωσιακή φωτογραφία (τα πρόσωπα φαίνονται ανεξήγητα λαμπερά σ’αυτά τα σκονισμένα “συμφραζόμενα”) και καταπληκτική μουσική απ’ τον Jed Kurzel. Το φινάλε της θα μπορούσε, σε πρώτη αναγνωση, να ερμηνευθεί ως “η εκδίκηση του δαπέδου”, δεν δικαιώνεται πλήρως ο ονειροπόλος έφηβος Τζέϊ, φτάνει στην πηγή αλλά το νερό απομακρύνεται (η σκηνή του πυροβολισμού του είναι αβάσταχτα κατεδαφιστική του έρωτά του), κι αυτός που το γεύεται είναι ο ρεαλιστής Σίλας. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, διαπιστώνουμε ισοπαλία : ο Τζέϊ αφανίζεται, αλλά η φράση του “η ζωή δεν είναι μόνο επιβίωση” γίνεται το μότο ζωής του Σίλα πλέον. Άλλη μία απόδειξη ότι οι ιδέες δεν σκοτώνονται, δεν πεθαίνουν, αλλά σαν αιώνιες πεταλούδες, πετάνε στο λιβάδι των ανθρώπινων λουλουδιών.
