Παραλυσία;
I’ll need a credit card
that’s got no limit’
And a big black jet with a bed room
in it […]
Every Palayboy bunny
with her bleach blond hair
Αυτοί οι στίχοι του Rock star των NICKELBACK θα μπορούσαν να εχουν γραφτεί για τον γοητευτικό Τζώνι Μάρκο.Ειναι,η ζωή του Τζώνι Μάρκο. Με μία διαφορά- ο Μάρκο(εκπληκτικός και ακαταμάχητος ο Stephen Dorff) στην ταινία της Sofia Coppola Somewhere , δεν ειναι ροκ σταρ. Ειναι εξίσου καραδιάσημος μεν, ηθοποιός του Χόλιγουντ δε.Με 11χρονη κόρη, πανέμορφη, ακομπλεξάριστη και cool σαν τον μπαμπά της( η Elle Fanning ,χάρμα οφθαλμών,με την ιδια εκνευριστική ένρινη προφορά της αδελφής της, Ντακότα,εκτος ρολου, μην παραξηγούμαι).
Το πιό πρόσφατο πόνημα της κορης Coppola, ειναι μια φοβερά νωχελική ταινία. Αν είστε άνθρωπος που αντιμετωπίζει την κάθε μέρα σαν ευκαιρία αυτοβασανισμού και εφαρμογής στρατιωτικής πειθαρχίας, ξεχάστε τη. Ο ωραίος Τζώνι, ο μανιώδης καπνιστής και πότης, που πίνει μπύρα για πρωινό, που ποτέ δεν λέει όχι σε ένα γυναικείο πρόθυμο κορμι(κορμάρα κατά προτίμηση) που θα του κάνει σαφείς τις προθέσεις του,δεν ειναι για σας.
Αν την παραδέχομαι για κάτι την Coppola, ειναι η εμμονή της να ντύνει τις ταινιες της με ωραίες μουσικές(προσεξτε την απίστευτη σεκάνς με τις δύο ξανθές bimbos να χορεύουν σε στύλο ενώπιον του Τζώνι, στο δωμάτιό του, με μουσικη υπόκρουση το my hero των FOO FIGHTERS!!!) και να μας δίνει φοβερά πορτραίτα cool τύπων. ‘Ηρεμων. Κλεισμένων, προστατευμένων λες, μεσα στο κουκούλι της προσωπικης τους νιρβάνας, οι οποίοι παρατηρούν τα τεκταινομενα της ζωής(τους), χωρίς εκρήξεις οργής αλλα με μια ήρεμη απελπισία κι ένα πνιχτό κλάμα. Το αν αυτή η στάση ζωής είναι και ευκταία ή επιδοκιμαστέα, είναι άλλο θέμα.
Η Coppola όπως δήλωσε, δεν επιθυμούσε εξεζητημένη πλοκή σ’αυτή την ταινία της, και την είδε περισσότερο ως σκηνοθετικο πείραμα. Ισως γιαυτό κι εμείς, οι θεατές, ίδως στην πρώτη σεκάνς με την Φεράρι του Τζώνι να κανει το γύρο της πίστας, ξανά και ξανά και ξανά,ίσως αγανακτήσουμε και την παρατήσουμε σύξυλη… Ξεχειλωμένα ενίοτε πλανα, προσπάθεια απεικονισης του εσωτερικού τέλματος που βιώνει ο ήρωάς της ;
Εαν δεν ήταν η μαγνητική παρουσία του Dorff και η γλυκύτατη σαν μους φράουλας Fanning, νομίζω θα την είχα σκυλοβαρεθεί. Η Coppola μας παρουσιάζει μερικά 24ωρα της ζωής ενός σταρ του σινεμά, εκτός πλατώ, εκτός φώτων. Αφηρημένος, πηδηχτούλης, πολύ πηδηχτούλης όμως, αλλά εντελώς άνετος και με τον τρόπο του, μπαμπάς. Ωσεί παρών δυστυχώς, κατι που αναγνωρίζει και απολογείται γιαυτο , απο αποσταση ασφαλείας τρόπον τινά, σε λαθος στιγμή, και υπο τον εκκωφαντικό ήχο της έλικας του ελικοπτέρου. Πως ν’ακουσει το “συγγνωμη που δεν ήμουν εδώ” η κορούλα του; Εκείνη τον χαιρετάει γνωρίζοντας πως θα ξανασυναντηθούν σε μερικες βδομάδες.θα ξαναδεί τον μπαμπά της.
Οι ήρωες ή αντι-ήρωες της Coppola, δεν σου προσφέρουν το χορταστικο και λυτρωτικό happy end, γιατι δεν το ζούν κι οι ίδιοι. Υπάρχουν σιωπές, λόγια που μισο-ειπώθηκαν ή λογια ανείπωτα που πιέζουν να ειπωθούν.Με τους “ξενιστές” τους να πορεύονται με μια αμφιβολία που τους τρώει τα σωθικά. Μέχρι την επόμενη συνάντηση.Φράνσις
that’s got no limit’
And a big black jet with a bed room
in it […]
Every Palayboy bunny
with her bleach blond hair
Αυτοί οι στίχοι του Rock star των NICKELBACK θα μπορούσαν να εχουν γραφτεί για τον γοητευτικό Τζώνι Μάρκο.Ειναι,η ζωή του Τζώνι Μάρκο. Με μία διαφορά- ο Μάρκο(εκπληκτικός και ακαταμάχητος ο Stephen Dorff) στην ταινία της Sofia Coppola Somewhere , δεν ειναι ροκ σταρ. Ειναι εξίσου καραδιάσημος μεν, ηθοποιός του Χόλιγουντ δε.Με 11χρονη κόρη, πανέμορφη, ακομπλεξάριστη και cool σαν τον μπαμπά της( η Elle Fanning ,χάρμα οφθαλμών,με την ιδια εκνευριστική ένρινη προφορά της αδελφής της, Ντακότα,εκτος ρολου, μην παραξηγούμαι).
Το πιό πρόσφατο πόνημα της κορης Coppola, ειναι μια φοβερά νωχελική ταινία. Αν είστε άνθρωπος που αντιμετωπίζει την κάθε μέρα σαν ευκαιρία αυτοβασανισμού και εφαρμογής στρατιωτικής πειθαρχίας, ξεχάστε τη. Ο ωραίος Τζώνι, ο μανιώδης καπνιστής και πότης, που πίνει μπύρα για πρωινό, που ποτέ δεν λέει όχι σε ένα γυναικείο πρόθυμο κορμι(κορμάρα κατά προτίμηση) που θα του κάνει σαφείς τις προθέσεις του,δεν ειναι για σας.
Αν την παραδέχομαι για κάτι την Coppola, ειναι η εμμονή της να ντύνει τις ταινιες της με ωραίες μουσικές(προσεξτε την απίστευτη σεκάνς με τις δύο ξανθές bimbos να χορεύουν σε στύλο ενώπιον του Τζώνι, στο δωμάτιό του, με μουσικη υπόκρουση το my hero των FOO FIGHTERS!!!) και να μας δίνει φοβερά πορτραίτα cool τύπων. ‘Ηρεμων. Κλεισμένων, προστατευμένων λες, μεσα στο κουκούλι της προσωπικης τους νιρβάνας, οι οποίοι παρατηρούν τα τεκταινομενα της ζωής(τους), χωρίς εκρήξεις οργής αλλα με μια ήρεμη απελπισία κι ένα πνιχτό κλάμα. Το αν αυτή η στάση ζωής είναι και ευκταία ή επιδοκιμαστέα, είναι άλλο θέμα.
Η Coppola όπως δήλωσε, δεν επιθυμούσε εξεζητημένη πλοκή σ’αυτή την ταινία της, και την είδε περισσότερο ως σκηνοθετικο πείραμα. Ισως γιαυτό κι εμείς, οι θεατές, ίδως στην πρώτη σεκάνς με την Φεράρι του Τζώνι να κανει το γύρο της πίστας, ξανά και ξανά και ξανά,ίσως αγανακτήσουμε και την παρατήσουμε σύξυλη… Ξεχειλωμένα ενίοτε πλανα, προσπάθεια απεικονισης του εσωτερικού τέλματος που βιώνει ο ήρωάς της ;
Εαν δεν ήταν η μαγνητική παρουσία του Dorff και η γλυκύτατη σαν μους φράουλας Fanning, νομίζω θα την είχα σκυλοβαρεθεί. Η Coppola μας παρουσιάζει μερικά 24ωρα της ζωής ενός σταρ του σινεμά, εκτός πλατώ, εκτός φώτων. Αφηρημένος, πηδηχτούλης, πολύ πηδηχτούλης όμως, αλλά εντελώς άνετος και με τον τρόπο του, μπαμπάς. Ωσεί παρών δυστυχώς, κατι που αναγνωρίζει και απολογείται γιαυτο , απο αποσταση ασφαλείας τρόπον τινά, σε λαθος στιγμή, και υπο τον εκκωφαντικό ήχο της έλικας του ελικοπτέρου. Πως ν’ακουσει το “συγγνωμη που δεν ήμουν εδώ” η κορούλα του; Εκείνη τον χαιρετάει γνωρίζοντας πως θα ξανασυναντηθούν σε μερικες βδομάδες.θα ξαναδεί τον μπαμπά της.
Οι ήρωες ή αντι-ήρωες της Coppola, δεν σου προσφέρουν το χορταστικο και λυτρωτικό happy end, γιατι δεν το ζούν κι οι ίδιοι. Υπάρχουν σιωπές, λόγια που μισο-ειπώθηκαν ή λογια ανείπωτα που πιέζουν να ειπωθούν.Με τους “ξενιστές” τους να πορεύονται με μια αμφιβολία που τους τρώει τα σωθικά. Μέχρι την επόμενη συνάντηση.Φράνσις
