SOS: Έρχονται οι Βρετανοί (The Brits are coming/The Con is On)

Ένα ζευγάρι παρακμιακών μικρολοποδυτών λόγω υπέρογκων χρεών το σκάει από το Λονδίνο και κρύβεται στις ΗΠΑ. Ενώ μια αισθησιακή «νονά» της νύχτας τους αναζητά απεγνωσμένα σκορπώντας το θάνατο στο διάβα της, το ζευγάρι επιχειρεί να κλέψει το πολύτιμο πετράδι μιας φαντασμένης πρώην σχέσης του άντρα. Μια από τις «παγίδες» αυτής της εβδομάδας για τους θεατές, που κινδυνεύουν να παρασυρθούν από το γνωστό καστ και να παρακολουθήσουν «βασανιστικά» μια ταινία που ίσως τους αποτρέψει να ξανακούσουν το ένστικτό τους και αποβεί εις βάρος των μελλοντικών κινηματογραφικών εξόδων τους.

Το κάθε είδος θέλει τον τρόπο του, έχει τις «ανάγκες» του, που είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει. Αυτή εδώ η «καμμένη» ταινία, με αυτό το σενάριο υποτυπώδους πλοκής, θα ήθελε ίσως να μοιάζει στο πειραγμένο χιούμορ με τον Ταραντίνο ή σε κωμωδίες καταστάσεων του Γούντι Άλεν, όμως στα χέρια του ανέμπνευστου εδώ Τζέιμς Όκλεϊ (την υπογράφει ως Τζέιμς Χάσλαμ), ό,τι μπορεί να πάει στραβά… πάει! Το αποτέλεσμα είναι μια άκομψη και κακοφτιαγμένη κωμωδία, πηγαίνοντας μας πολύ πίσω σε παλιότερες δεκαετίες, με απαίσιες ερμηνείες και χιούμορ και πλοκή που υποβιβάζει ταυτόχρονα τη νοημοσύνη του θεατή αλλά και τους ίδιους που την έφτιαξαν ή συμμετείχαν με κάποιο τρόπο σε αυτή.

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς πως διάσημοι και καλοί ηθοποιοί, όπως ο Τιμ Ροθ και η Ούμα Θέρμαν δέχτηκαν να πρωταγωνιστήσουν σε αυτή την ταινία, αλλά και πως κατάφεραν να παίξουν τόσο άσχημα! Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, περίτρανα ότι οι ηθοποιοί είναι εργαλεία, όργανα στα χέρια του σεναρίου και των σκηνοθετικών οδηγιών. Παρόλα αυτά, οι ηθοποιοί κρίνονται από τους ρόλους και τις ερμηνείες τους και μια τέτοια λάθος επιλογή εκτός του ότι πέφτουν στα μάτια των θεατών, ταυτόχρονα ρίχνουν και τη δική τους εμπορική αξία.

Είναι προφανές ότι δεν έχουν καταλάβει σε τι ταινία παίζουν… Ο Τιμ Ροθ είναι για περισσότερη λύπηση, πρωταγωνιστεί, αλλά σχεδόν δεν έχει ρόλο, ή δεν κατάφερε να τον βρει, απλά περιφέρεται βαριεστημένα και πίνει ότι ποτό βρει. Η Θέρμαν πρέπει να είχε σαφώς την εντύπωση ότι έπαιζε σε άλλη ταινία, υιοθετεί μια πρόζα που δεν μπορεί να την υποστηρίξει και νομίζει ότι είναι κωμική εκδοχή μιας κακιασμένης femme fatal, αισθησιακής ατρόμητης γυναίκας και δολοπλόκου εγκέφαλου εγκλήματος και όπως είναι φυσικό αποτυγχάνει και στα δυο. Ίσως θα έπρεπε να δει το πρόσφατο Ocean’s 8 να δει πως γίνεται (για παράδειγμα την Μπλάνσετ).  Δίπλα τους καίγονται και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί, ο Στέφεν Φράι, που είναι πετυχημένος κωμικός γίνεται καρικατούρα, η αισθησιακή Σοφία Βεγκάρα μεταμορφώνεται σε ένα υστερικό μη ποθητό ον που ξεστομίζει προστυχές, ενώ η Μάγκι Κιου νομίζει ότι παίζει Terminator 3. Το αποκορύφωμα είναι η Πάρκερ Πόσεϊ (παίζει την ψυχασθενή Τζίνα που λέει ασυναρτησίες και λυποθυμάει άνευ λόγου) που πραγματικά λυπάσαι να τη βλέπεις.

Πέραν όμως των κακών ερμηνειών η ταινία έχει προβλήματα ρυθμού, πρωτοτυπίας, γενικότερα επιπέδου σε όλα τα επιμέρους, δείχνει προχειροφτιαγμένη, γεγονός που κάνει δυσνόητο να κατανοήσει κανείς το μεγάλο κόστος παραγωγής της, πέραν των παχουλών μισθών του γνωστού καστ. Όλα αυτά τα προβλήματα προφανώς τα αντιλήφθηκαν κι οι ίδιοι, με αποτέλεσμα η ταινία να καταφέρει να βγει στις αίθουσες τρια χρόνια αφότου γυρίστηκε. Τίθεται όμως το εύλογο ερώτημα, αν κάτι δεν βγει καλό μήπως δεν θα έπρεπε να κυκλοφορήσει τελικά; Κι ακόμα, έστω και κυκλοφόρησε από τους παραγωγούς της, για να μαζέψουν μέρος των σπασμένων, εμείς γιατί έπρεπε να την φέρουμε στη χώρα μας και να υποβάλλουμε τους θεατές μας σε αυτό το παρακμιακό ταξίδι στο χρόνο;