Σχέδιο Απόδρασης 2: Άδης (Escape Plan 2: Hades)
To 2013 είχε κυκλοφορήσει μια ταινία με τίτλο Escape Plan με πρωταγωνιστή τον Σιλβέστερ Σταλόνε και τον Άρνολντ Σβάρτσενέγκερ σε δεύτερο ρόλο, με θέμα της την απόδραση κατάδικων από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Ο Σταλόνε υποδυόταν έναν ειδικό σε θέματα ασφαλείας που παγίδευσαν και καταδίκασαν με δόλο χωρίς να φταίει, ο οποίος τους απέδειξε περίτρανα ότι με σύστημα και επιμονή δεν υπάρχει φυλακή που να μπορεί να τον κρατήσει μέσα. Η ταινία γνώρισε εισπρακτική επιτυχία και να που την θυμήθηκαν πέντε χρόνια μετά για να μας παρουσιάσουν αυτό το… ομολογουμένως, ντροπιαστικό αποτέλεσμα συνέχειας.
>Διαβάστε επίσης: Κριτικές κοινού: Escape Plan
H επιστροφή όμως του Escape Plan αν και προσπάθησε να φέρει μια σεναριακή ανανέωση εισάγοντας sci-fi στοιχείο με την εξωπραγματική μυστική φυλακή ύψιστης ασφαλείας, «Άδης», τελικά ναυαγεί από το ίδιο το εγχείρημα που προσπάθησε να πραγματοποιήσει, μη μπορώντας να το υποστηρίξει σε επίπεδο παραγωγής. Ενδεικτικό, ότι η τανία στις ΗΠΑ δεν κυκλοφόρησε καθόλου στους κινηματογράφους, αλλά ως τηλεταινία και dvd / video on demand. Ενδεικτικό επίσης, αρνητικό κατά τη γνώμη μου, ότι στους τίτλους εμφανίζονται πρώτα τέσσερα άλλα ονόματα (Σιλβέστερ Σταλόνε, Ντέιβ Μπαουτίστα, Γουές Τσάτχαμ, 50Cent) βάσει δημοτικότητας, πριν εμφανιστεί το όνομα του πραγματικού πρωταγωνιστή, Ξιαομίνγκ Χουάνγκ, δείχνοντας πόσο η ταινία προσπαθεί να βασιστεί στα γνωστά ονόματα για να προσελκύσει το κοινό (ή αλλιώς… τα θύματα της). Διότι εδώ, σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, δεν πρωταγωνιστεί ο Σταλόνε, αλλά έχει δεύτερο ρόλο.
Ο περιβόητος Ρέι Μπρέσλιν της πρώτης ταινίας, έχει ιδρύσει εταιρεία ασφαλείας, που εκτός άλλων αναλαμβάνει επικίνδυνες ειδικές αποστολές διάσωσης και προστασίας υψηλά υστάμενων προσώπων. Το πρωτοπαλίκαρο του, ο Σου, αναλαμβάνει εκτός γραφείου να προστατεύσει έναν γνωστό του όμως τους απαγάγουν και καταλήγουν στη μυθική φυλακή «Άδης» μια μυστική φυλακή που κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται και μόνο φήμες κυκλοφορούν ότι υπήρχε, ενώ το όνομα της το πήρε γιατί λέγεται ότι όποιος μπει εκεί είναι σαν να πεθαίνει, γιατί δεν πρόκειται να ξαναβγει από εκεί μέσα ζωντανός. Η φυλακή έχει φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε απόπειρα για απόδραση να είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ενώ η διοίκηση της, που φαίνεται να είναι μη κρατική, παίζει περίεργα παιχνίδια μυαλού στους κρατουμένους και διοργανώνει τακτικά βίαιους αγώνες πάλης, εξαναγκάζοντας τους να παλέψουν σαν μονομάχοι σε ζεύγη, συχνά μέχρι θανάτου. Ο Σου θα προσπαθήσει να θυμηθεί όσα τον έχει διδάξει ο Ρέι για δραπετεύσει, ενώ παράλληλα ο δάσκαλος του, θα προσπαθήσει να εισχωρήσει στη φυλακή για να τον σώσει και να ανακαλύψει ποιος διοικεί τη φυλακή.
Ξεκινάμε, σχεδόν άνευ λόγου, από μια αποστολή διάσωσης αιχμαλώτων στην Τσετσενία, όπου κάτι πάει στραβά, με αποτέλεσμα ο Ρέι να υποχρεωθεί να διώξει από την ομάδα ένα μέλος, τον Τζασπάρ, που πληγώνεται με αυτή του την απόφαση. Μετά η ταινία μας συστηνει τον Σου και την υποχρέωση του, φυσικά, για τα μάτια μιας γυναίκας, να αναλάβει την εξωτερική δουλειά προστασίας, όπου όλα πάνε στραβά και καταλήγει τόσο ο ίδιος όσο το άτομο που έπρεπε να προστατεύσει στον «Άδη». Τι ξεχωριστό όμως έχει ο Άδης, γιατί είναι ο φόβος και ο τρόμος; Η πρώτη ταινία είχε τα γυάλινα κλουβιά. Η δεύτερη επινόησε την στρογγυλή υπόγεια φυλακή σαν διαστημόπλοι, που μοιάζει να ήρθε ουρανοκατέβατη από το μέλλον, όπου το πάτωμα περιστρέφεται, γυάλινα δωμάτια (άσυλο για όσους κερδίζουν τις μονομαχίες) ανεβοκατεβαίνουν χωρίς ασανσέρ και μεγάλα ρομπότ αντικαθιστούν τους γιατρούς και το προσωπικό.
Όλα αυτά ακούγονται ενδιαφέροντα και σίγουρα κινούν το ενδιαφέρον, μέχρι να τα δει κανείς. Διότι, λόγω της παραγωγής που δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για να τα αποτυπώσει όπως θα ήθελε, όλα αυτά ουσιαστικά δεν τα βλέπουμε. Ούτε δοκίμασαν να τα παντρέψουν με γραφικά ή εφέ καλύπτοντας τα κενά ή έστω να το «κλέψουν» με σκηνοθετική μαεστρία που μπορεί να αποτυπώσει αυτό που θέλει και σε ένα μίνιμαλ διακόσμισης, λιτό περιβάλλον. Αντίθετα έπνιξαν την οθόνη με σκοτεινά πλάνα και νέον μπλε φώτα και άφησαν τα υπόλοιπα σκηνικά στη μοίρα τους αδιαφορώντας για το πόσο άσχημα θα χτυπήσει στον θεατή. Παράδειγμα; Πρέπει να μας πείσουν ότι ο τοίχος το βράδυ κινείται και διαχωρίζεται από πάτωμα και μας δείχνουν ένα πάτωμα από μπετόν αρμέ που δεν θα ξεκόλλαγε με τίποτα. Αν χρησιμοποιούσαν έστω μια μικρή μεταλλική ράγα θα μπορούσε ίσως να ξεγελάσει.
Δυστυχώς όμως το να είναι η ταινία πειστική δεν φαίνεται να ήταν πρώτη προτεραιότητα στους δημιουργούς, που έριξαν το βάρος στα πολλά μούσκουλα που μαζεύτηκαν κάνοντας τον Άδη να μοιάζει περισσότερο με υπόγειο γυμανστήριο αρσιβαριστών. Ο Σταλόνε που πλέον έχει παραμεγαλώσει για να αναλάβει ρόλο δράσης, πρέπει αναγκαστικά να είναι ο μεγάλος εγκέφαλος και να βγάλει αυτή τη γνώση μέσα από τις ελάχιστες ατάκες που θα πει. Οι νεότεροι σε ηλικία όμως θα «βγάλουν το ψωμί τους» παίζοντας πολύ ξύλο στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, ένα βαρετό και άσκοπο γιατανάκι μονομαχιών, ίσα ίσα για να γεμίζει ο χρόνος.
Το αποτέλεσμα είναι μια βαριά, κουραστική ταινία, που θα απογοητεύσει ακόμα και τους λάτρεις του είδους και θα κάνει παλιότερες ταινίες του Στίβεν Σίγκαλ, που οι περισσότεροι κοροϊδεύουν, να μοιάζουν ποιοτικά πολλά σκαλιά ψηλότερα της. Δεν υπήρχε πραγματικά κανένας λόγος να έρθει αυτή η ταινία στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, ούτε χειμώνα, ούτε καλοκαίρι.
