Τα Τελευταία 8 Λεπτά
To Moon μου είχε αρέσει ιδιαιτέρως. Γι’αυτό όταν άκουσα Ντάνκαν Τζόουνς, Τζέικ Γκίλενχαλ και σεναριακές ανατροπές, έσπευσα (εντάξει δεν το λες και έσπευσα τόσες εβδομάδες μετά…) να δω το Source Code (Τα Τελευταία 8 Λεπτά). Το οποίο δυστυχώς δεν είναι Moon. Με τίποτα όμως.
Ξεκινάει με καλές προδιαγραφές. Ένας άνδρας ξυπνά μέσα σε ένα τρένο «φυλακισμένος» στο σώμα ενός άνδρα που δεν γνωρίζει. Μετά από 8 λεπτά μια βόμβα ανατινάσσει το τρένο. Ο άνδρας επιστρέφει ξανά και ξανά στο ίδιο βαγόνι σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τη βομβιστική επίθεση. Ωραία ιδέα, ε; Μέχρι τη μέση περίπου η μεταφορά της ιδέας αυτής στη μεγάλη οθόνη είναι ικανοποιητική.
Η ταινία αναδύει μια εσάνς χιτσκοκική, έναν αέρα μυστηρίου, τα πάντα φαίνονται ιδιαιτέρως κλειστοφοβικά (θα μπορούσαν να είναι και περισσότερο κλειστοφοβικά, αν λάβουμε υπόψη πόσο σκοτεινό ήταν το Moon).
Και μετά, το Source Code μετατρέπεται σε άλλη μια περιπέτεια της σειράς. Επιφυλάσσει, βέβαια, μια δυο εκπλήξεις για το τέλος, αλλά δεν φτάνουν για να αναπληρώσουν αυτό που έχεις χάσει. Ευτυχώς δηλαδή που οι Τζέικ Γκίλενχαλ, Βέρα Φαρμίγκα και Μισέλ Μόναχαν είναι απόλαυση να τους παρακολουθείς τα Τελευταία Οκτώ Λεπτά θα μπορούσαν να είναι μια ταινία γεμάτη απογοήτευση για τα οκτώ λεπτά που είναι κάποιος αναγκασμένος να ζει και να ξαναζεί, οργή για τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, από ένα αίσθημα κλειστοφοβίας που θα έβγαζε το βαγόνι και η κάψουλα όπου ο πρωταγωνιστής ζει τα ελάχιστα εκατοστά της ύπαρξής του. Τα στοιχεία υπάρχουν, τα βλέπεις. Ο σκηνοθέτης (γιος του Ντέιβιντ Μπάουι) θα μπορούσε. Αλλά τότε θα μιλούσαμε για μια άλλη ταινία…Τάιλερ Ντέρντεν
Θα μπορούσε indeed. Bαρέθηκα τη ζωή μου, ίσως έφταιγε και το ΧΧΧL pop corn που σου δίνουν στα σινεμά της Ν.Υόρκης (και με είχε πιάσει μια υπνηλία).
Πάντως, αγαπάμε Τζέικ και Βέρα,
Αγαπάμε Τζακ και Βέρα, αλλά να κάνουν και καμιά πρόταση για το σενάριο… εγώ δεν νύσταξα, αλλά μετά τη μέση βαρέθηκα λιγουλάκι… :p
T.