Editorial: Σταρ με… καλούπι
Του Tyler Durden
Γιατί πρέπει πάντα αναζητούμε το νέο… κάτι;
Το παρατηρούσα πρόσφατα στην περίπτωση του Όσκαρ Άιζακ στην ταινία Στα Χρόνια της Βίας.
Πρόκειται για τον νέο Αλ Πατσίνο; Και δεν το πρωτοπροσέξαμε εμείς, αλλά πολλοί άλλοι που έσπευσαν να δηλώσουν ότι έχει «την εμφάνιση και το ταλέντο ενός νέου Αλ Πατσίνο».
Πριν από μερικά χρόνια ο Μπραντ Πιτ ήταν ο νέος Ρόμπερτ Ρέντφορντ και η Νάταλι Πόρτμαν ήταν η νέα Όντρεϊ Χέμπορν. Και αυτό έχει περάσει και στη νέα γενιά. Είναι ο Μάιλς Τέλερ ο νέος Τζον Κιούζακ; Ή ο Τζορτζ Κλούνεϊ ο νέος Κάρι Γκραντ; Και η Σκάρλετ Γιόχανσον η νέα Μέριλιν;
Και γιατί κάθε φορά ψάχνουμε να βρούμε τον νέο Τζέιμς Ντιν ή τον νέο Μοντγκόμερι Κλιφτ, την Κάθριν Χέμπορν ή ακόμα και τον νέο Τομ Κρουζ ή Μπραντ Πιτ; -ή τον νέο Τζέιμς Μποντ 😉.
Έχει το κοινό την ανάγκη να καταχωρήσει κάποιον σε οικεία πρότυπα ή μήπως είναι το όλο σύστημα του Χόλιγουντ χτισμένο έτσι που πρέπει να «ντύσει» με μία αύρα κλασικού το καινούριο, προκειμένου να το «πουλήσει» ευκολότερα; Ο λίγο ασχημούτσικος αλλά ταλαντούχος ηθοποιός, η γεμάτη στυλ και χάρη νεαρή ενζενί. Όλοι χωράνε σε καλούπια.
Είναι και άδικο. Γιατί ο Όσκαρ Άιζακ του Στα Χρόνια της Βίας δεν είναι ο Όσκαρ Άιζακ του Inside Llewyn Davis, ούτε ο Όσκαρ Άιζακ του Ex Machina. Σίγουρα όχι ο Όσκαρ Άιζακ των Δυο Πρόσωπων του Ιανουαρίου…
Είναι άραγε οι ταινίες χωρισμένες σε κατηγορίες και η κάθε κατηγορία έχει τον ηθοποιό πρότυπο, ώστε να κρίνουμε: α, είναι γκαγκστερική θέλουμε παίξιμο σαν του Πατσίνο, είναι περιπέτεια; Θέλουμε έναν Λιαμ Νίσον. Με λίγο παραπάνω χιούμορ; Τότε έναν Μπρους Γουίλις… και πάει λέγοντας. Θα μπορούσαμε αντίστοιχα να κρίναμε πόσο καλός ή όχι στην μίμηση είναι ο ηθοποιός αντί να κρίνουμε την ταινία ως σύνολο και ξεχωριστή υπόσταση!
Προτού βάλουμε ταμπέλες σε ηθοποιούς και ρόλους ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε πρώτιστα ότι ηθοποιός σημαίνει δυνατότητα να υποδύεται κάποιος έναν ρόλο. Υπάρχουν φυσικά μανιέρες, κλασικές συνταγές και πρότυπα, αλλά αυτά όλα πρέπει να χρησιμοποιούνται τόσο ώστε να συντελούν ως εργαλεία της φαντασίας για να δημιουργηθεί κάτι άλλο, νέο, διαφορετικό. Που ίσως θα εκφράζει καλύτερα την κάθε εποχή ή θα δώσει κάτι νέο στην τέχνη.
Εντάξει, τώρα θα μου πείτε, ο γιος σας είναι φτυστός ο Τζέιμς Ντιν και γιατι να μη του αγοράσετε το κλασικό κόκκινο μπουφάν να καμαρώσετε λίγο… Προσέξτε μόνο μη του μείνει κουσούρι, ο Τζέιμς Φράνκο καραδοκεί!
