Stranger Things 3: Τι πήγε καλά και τι όχι στη νέα σαιζόν (spoilers)
Δύο χρόνια δούλευαν οι Matt και Ross Duffer, τα τρομερά αδέλφια που πριν τρία χρόνια το 2016 είδαν το δημιούργημα τους να ανατρέπει τα πάντα στην τηλεόραση και να κερδίζει κοινό και κριτικούς με το Stranger Things. Στην τρίτη σαιζόν, η παρέα της επαρχιακής πόλης Hawkins στην Indiana, περνάει το καλοκαίρι της λίγους μήνες μετά τα γεγονότα της δεύτερης σαιζόν. Είναι το καλοκαίρι του 1985, όπου γίνεται χαμός με το Επιστροφή στο Μέλλον του Ρόμπερτ Ζεμέκις και το Material Girl της Madonna. Η Eleven ανακαλύπτει τα ερωτικά παιχνίδια με τον Mike, η υπόλοιπη παρέα προσπαθεί να συντονιστεί με την νέα αυτή τροπή, η Joyce προσπαθεί να βρει ισορροπίες παρέα με τον Hoper , η Nancy εργάζεται ως ρεπόρτερ παρέα με τον φωτογράφο Jonathan, o Steve ντυμένος ναύτης πουλάει παγωτά στο καινούργιο εμπορικό κέντρο της πόλης. Και ξαφνικά οι Ρώσοι θέλουν να ανοίξουν ξανά την πύλη με πρώτο θύμα και υποχείριο του κακού τον Billy. Από εκεί και μετά ξεκινάει η διασκέδαση και ο απόλυτος-ξανά- φόρος τιμής στα 80s αλλά και κάποιες μικροαστοχίες κυρίως σεναριακές και οπτικές αναληθοφάνειες. Τίποτα όμως που να μπορεί να χαλάσει το σύνολο.
Σε αυτή την τρίτη φυσική συνέχεια, το κέντρο βάρους της ιστορίας χωρίζεται και σπάει σε πολλά κομμάτια, σχεδόν όσοι είναι και οι χαρακτήρες της σειράς. Κάθε χαρακτήρας κουβαλάει το δικό το μερίδιο ευθύνης στα γεγονότα αλλά και στην δράση. Βρήκαμε υπερβολικά μεγάλο και κουραστικό τον ρόλο του Hoper και το υποτιθέμενο ειδύλιο που δεν λειτουργεί με την Joyce, αλλά θεωρήσαμε εξαιρετικές τις δύο νέες προσθήκες χαρακτήρων. Την μικρή Priah Ferguson μανιακή με τα παγωτά αλλά και την πανέμορφη Maya Hawke κόρη της Uma Thurman και του Ethan Hawke. Το παιδικό ειδύλλιο μεταξύ El και Mike αν και δεν έχει χημεία λειτουργεί ως αναχρονιστική καλοδεχούμενη ανάμνηση και στο σύνολο τους οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά δουλεμένοι, όπως και στις προηγούμενες σαιζόν.
Φυσικά το κακό είναι οι Ρώσοι και πως όχι, εφόσον βρισκόμαστε στα 80s. Η αντιπαράθεση του χρωματιστού και απίστευτου εμπορικού κέντρου Starcourt με τα όσα συμβαίνουν στα έγκατα του, δημιουργεί την απαιτούμενη αντιστάθμιση μεταξύ δράσης και διασκέδασης. Η ανασύσταση εποχής είναι καλύτερη από κάθε άλλη σαιζόν ακόμα και ενδυματολογικά τα πάντα είναι προσεγμένα και μελετημένα στην πένα. Το τέρας που δημιουργείται, το Mind Flayer είναι το πιο τρομακτικό που έχουμε δει (ακόμα και το τι κάνει είναι τρομακτικό) και οι γρήγοροι ρυθμοί στο μοντάζ δίνουν στα 8 επεισόδια την αίσθηση του μισάωρου (50 λεπτά διάρκεια εκτός του τελευταίου που φλερτάρει με τα 75 λεπτά μαζί με την σημαντικότατη post credit scene που ανοίγει τον δρόμο για την τέταρτη σαιζόν) και τίποτα δεν φαίνεται να κυλά αργά.
Υπάρχουν βέβαια και μερικές αφέλειες που προσπαθούμε για να χρυσώσουμε το χάπι, πως οφείλεται στην εμμονή με τα 80s. Οι ήρωες ξεφεύγουν από τους Ρώσους αλλά και από το τέρας (όχι όλοι) με εκνευριστική ευκολία αρκετές φορές και αυτό είναι κάτι που ενοχλεί ως αναληθοφάνεια. Επίσης οι ονειρικές σκηνές της El όταν ψάχνει με τα δεμένα μάτια, μας θύμισαν κακέκτυπο του Under The Skin του Jonathan Glazer με το μαύρο φόντο. Και στο φινάλε τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα. Που πήγαν οι δυνάμεις της El; O Hoper ζει ή πέθανε; Ποιος είναι ο Αμερικάνος στην post credit scene και πως οι Ρώσοι δημιούργησαν demongorgon;
Οι κινηματογραφικές αναφορές συνεχίζονται από την Κινούμενη Μάζα, τους Μακάβριους Εισβολείς και την Απειλή, έως τον Εξολοθρευτή (ο Ρώσος που καταδιώκει τον Hoper) και την Μέρα των Ζωντανών Νεκρών και αυτός είναι ο λόγος που αγαπάμε αυτό το σήριαλ, αυτή την παρέα που μας προσφέρει ένοχη, απόλυτη και νοσταλγική, σχεδόν κινηματογραφική διασκέδαση. Strange uh?
