Τα Μυστήρια της Σικελίας (Sicilian Ghost Story)

Η πραγματική ιστορία της απαγωγής και του βασανισμού ενός νεαρού αγοριού στην Ιταλία της δεκαετίας του 1990 μετατρέπεται από τους σκηνοθέτες Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτσα (Salvo) σε ένα σκοτεινό παραμύθι έρωτα και βίαιης ενηλικίωσης.

Όταν ο 13χρονος Τζουζέπε πέφτει θύμα απαγωγής από τη μαφία και εξαφανίζεται, η Λούνα, συμμαθήτριά του και ερωτευμένη μαζί του θα προσπαθήσει να κάνει κάτι για να τον βρει, σπάζοντας τη σιωπή που επικρατεί για τέτοιες υποθέσεις στη χώρα. Κι ενώ ο Τζουζέπε ζει τον δικό του Γολγοθά, η Λούνα θα βρει μέσα στο δάσος μια «πύλη» για να προσεγγίσει τον 13χρονο φίλο της.

Συνδυάζοντας στοιχεία ρεαλισμού και φανταστικού -όχι με τον τρόπο που το έκανε ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο στον Λαβύρινθο του Πάνα, αλλά με ένα νατουραλιστικό ύφος- οι δύο σκηνοθέτες και σεναριογράφοι κάνουν μια διαφορετική ταινία για τη Μαφία από αυτή που μας έχει συνηθίσει το ιταλικό σινεμά. Είναι τα απλά πράγματα που εντείνουν τη μαγεία και τον εφιάλτη της ταινίας. Ένα δάσος, μια  λίμνη γίνονται το σκηνικό μιας τραγωδίας που δεν παρουσιάζεται στον θεατή με μελοδραματικό τρόπο, αντίθετα με μια ωριμότητα και μια τρυφερότητα που ξαφνιάζει ευχάριστα.

Μια ταινία θλιμμένη και ταυτόχρονα ονειρική, μία ταινία για ένα ατομικό και ένα συλλογικό -τα εγκλήματα της μαφίας- τραύμα που οι σκηνοθέτες το διαχειρίζονται με τους κανόνες του παραμυθιού, μέσα από μία τυπική ιστορία νεανικού έρωτα. Εξαιρετικά ώριμοι οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές της ταινίας, Τζούλια Τζεντλικόβσκα και Γκαετάνο Φερνάντες, ενώ μεγάλο μέρος της επιτυχίας της ταινίας οφείλεται στον διευθυντή φωτογραφίας Λούκα Μπιγκάζι, ο οποίος παρουσιάζει τη φύση με έναν τρόπο διαφορετικό -ταυτόχρονα ως καταφύγιο και ως επικίνδυνο τόπο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία υπήρξε ταινία έναρξης της εβδομάδας κριτικής του 70ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, ενώ απέσπασε το βραβείο Σεναρίου στις πρόσφατες Νύχτες Πρεμιέρας