Ted

Ted, ο μικρός αρκούδος του Mark Wahlberg

Μπορεί να είναι λίγο σαχλό αλλά το Ted έχει και ηθικό δίδαγμα (το παιδιά προσέξτε τι εύχεστε!)

Είναι Χριστούγεννα λοιπόν κι ένα μικρό παιδί, ο John (Mark Wahlberg) που δεν έχει φίλους λαμβάνει για δώρο ένα αρκουδάκι τον Teddy.  Το βράδυ καθώς πέφτει ένα αστέρι κάνει μια ευχή ο αρκούδος του να γίνει αληθινός και να είναι φίλος του για πάντα, κάτι που προς έκπληξη όλων γίνεται. Τι γίνεται όμως όταν ο John μεγαλώνει και αποκτά μια σταθερή σχέση με την γοητευτική και σέξι Lori (Mila Kunis) και μαζί του μεγαλώνει κι ο Teddy που γίνεται ο Ted ένα αρκούδι με ροπή προς εθισμούς και έκφυλη ζωή; 

[highlight color=”eg. yellow, black”]Πέταξε με απέναντι και στο ξωτικό ούτε λέξη – Gimli[/highlight]

Όταν είχε βγει στους κινηματογράφους είχε πολλές επιλογές ταινιών κι έτσι είπα “τι δουλειά έχει τώρα ο Gimli να πάει να δει τον άλλον κοτζάμ μαντράχαλο να μιλάει με το αρκουδάκι του;” κι ίσως ήταν έτσι. Μια βροχερή βραδιά όπως η σημερινή όμως ενδείκνυται για μια χαλαρή ταινιούλα στο dvd. Ξέρετε από αυτές τις ταινίες που πιο πολύ τις χαζεύουμε παρά τις βλέπουμε, το ένα μάτι να κοιτάει τις ψιχάλες που μαστιγώνουν το παράθυρο, κλεφτές ματιές στο ριζότο που μόλις μαγειρέψαμε, για να μη πω για μερικούς που μιλάνε και στο τηλέφωνο βλέποντας, το ένα αφτί εδώ το άλλο εκεί!

Από την άλλη δε μπορούμε να μην έχουμε και μια σχετική συμπάθεια στον Mark Wahlberg. Ιδίως η γενιά που μεγάλωσε με New Kids On the Block είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Marky Mark, τον μικρό αδερφό του Donnie D, μιας και από το χάος παρουσιαζόταν πιο τυπάκι, για εμάς τα αγοράκια, ξεχώριζε λίγο από τα άλλα “φλωράκια” που έντυναν καμαρωτά τους τοίχους και τα τετράδια των συμμαθητριών μας. Τότε βέβαια εμείς ακούγαμε Nirvana και τα σνομπάραμε αυτά, όμως στα πάρτι όλο και καμιά γυροβολιά ρίχναμε με το Step By Step! Αλλά και μετά ως ηθοποιό θυμάμαι το γέλιο που είχαμε ρίξει το 1997 ως φοιτητάκια στη Θεσ/κη όταν είχε βγει το Boogie Nights (η σκηνή στο τέλος έμεινε τόσο αξέχαστη που ολόκληρη η παρέα είχε πάθει νευρικό γέλιο που κράτησε πάνω από μισή ώρα! Tο ξεχνάγαμε κι όλο κάποιος το επανέφερε στην κουβέντα και τα γέλια και τα πειράγματα ξεκινούσαν ξανά).

 H ερμηνεία του στον Πληροφοριοδότη (2006) του έδωσε υποψηφιότητα για Όσκαρ (Best Supporting Actor). Πολύ καλή ερμηνεία επίσης και στο the Happening του Night Shyamalan το 2008, έχασε όμως στο μυαλό μας πανηγυρικά από αντίστοιχο the Mist (2007) που είχε βγει την ίδια περίπου εποχή, με τον Thomas Jane και το φοβερό ανατρεπτικό του φινάλε, για όσους θυμάστε. Τέλος, ως λάτρης των videogames δε μπορούμε να μη δώσουμε τα εύσημα στο Max Payne (επίσης το 2008) που σαν ταινία μπορεί να μην έλεγε πολλά, ήταν όμως πολύ καλή μεταφορά παιχνιδιού υπολογιστή στη μεγάλη οθόνη (μη σας θυμίσω τώρα το αντίστοιχο Ηitman του 2007 και στεναχωρήσω μερικούς).

Εντάξει, όπως είπα από το Ted δεν περιμένεις πολλά. Εξάλλου πόσα πολλά μπορείς να περιμένεις από έναν άντρα που μιλάει με το αρκούδι του! Η ταινία έχει αρκετό χιούμορ λιγότερο παιδικό και περισσότερο για μεγάλους, παρατραβηγμένο μερικές φορές, αλλά μέσα στα σχετικά όρια, δεν φτάνει στις υπερβολές του the Dictator ή χειρότερα των the Campaign και that’s my Boy που δε βλέπονται. Αν το παρακάνει με κάτι είναι με τα drug-related jokes. Πραγματικά, νομίζω ότι δε μπορείς πια να δεις κωμωδία Χόλιγουντ που να μην κάνει χιούμορ με τη χρήση ναρκωτικών ουσιών (βλέπε Hang Over, Pineapple Express, Superbad, κυρίως όπου έχουμε SethRogen, Zach Galifianakis, Jonah Hill, λες κι έχουν υπογράψει κανένα συμβόλαιο με dealers)! Πάντως η κίνηση του αρκούδου Ted είναι πολύ καλή σε αρκετά σημεία έχουν αρκετές καλές ιδέες και ιδίως η σκηνή του τσακωμού του με τον John είναι πολύ “fun to watch”.

Φυσικά είναι δύσκολο να δει κανείς την Lori (Mila Kunis) χωρίς να πάει ο νους του στις καυτές σκηνές με τη Natalie Portman στο Black Swan ή στο πιο παιχνιδιάρικο περσινό Friends with Benefits με τον Justin Timberlake. To παίξιμο του ενοχλητικού διευθυντή της Joel Mc Hale θυμίζει Jim Carrey. Ο Giovanni Ribisi (The Rum Diary, Saving Private Ryan, the Other Sister) που μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής γενικά παίζει έναν σχετικά αδιάφορο ρόλο. Μέχρι κι ο Ryan Reynolds κάνει ένα μικρό πέρασμα, ενώ η Norah Jones βγαίνει και λέει ένα τραγουδάκι.

Το όλο concept φιλοδοξεί να δείξει πως μεγαλώνοντας ο άνθρωπος πρέπει να ωριμάζει. Μπορεί ο John να πρέπει να πρέπει να κόψει τα ναρκωτικά και τα wild parties (εφηβικό κατάλοιπο) και το παιδικό αρκουδάκι του, όπως μερικοί κυρίως άντρες χρειάζεται να κόψουν τον αόρατο ομφάλιο λώρο που τους κρατά δεμένους με τη μανούλα (ανεξαρτήτως ηλικίας). “You want him to be a man, but as long as he has his teddy-bear he’s always gonna be a boy“, λέει κάποια o Ted στιγμή στη Lori. Επειδή, σοβαρά τώρα, η ταινία είναι περισσότερο ρηχή σε βαθυστόχαστα ζητήματα εγώ θα αρκεστώ στο “προσέχετε τι εύχεστε” και αυτό πάει προς όλες τις κατευθύνσεις (ναι, ναι και για τους δημιουργούς).