Το Μυστικό της Ανταλάιν (The Age of Adeleine)

Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπεις για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και άλλες που τις βλέπεις για να μάθεις κάτι. Και μερικές που τις βλέπεις γιατί θα σε δυσκολέψουν κι άλλες απλά για να χαζέψεις. Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκει Το Μυστικό της Ανταλάιν, μία ταινία που θα χαζέψεις με τρόπο θαυμάσιο.

Γιατί η ταινία είναι ένα παραμύθι. Το καταλαβαίνεις από το voice over που τη συνοδεύει συχνά, από τις όμορφες εικόνες, τα υπέροχα ρούχα, τα σκηνικά. Είναι ένα ρομαντικό παραμύθι, με ατέλειες -σίγουρα- που παρ’ όλα αυτά θα κάνει τον θεατή να ξοδέψει τον χρόνο του πολύ ευχάριστα.

Σαν υπόθεση, Το Μυστικό της Ανταλάιν θυμίζει την ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Μόνο που αντί να αντιστρέφεται ο χρόνος για την κεντρική ηρωίδα, αυτός σταματά. Η Ανταλάιν στα 29 της χρόνια, εξαιτίας μιας παράδοξης σύμπτωσης (από αυτές που μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν) σταματά να μεγαλώνει. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα αναγκαστεί να αλλάζει ταυτότητες, ονόματα, τόπους διαμονής, να εγκαταλείπει εραστές και φίλους, να απομακρυνθεί ακόμα και από την κόρη της, προκειμένου να κρατήσει κρυφή την ιστορία της. Μέχρι τη γνωριμία της με έναν άνδρα που την ενδιαφέρει.

Έχω την υποψία ότι για μία γενιά θεατών, Το Μυστικό της Ανταλάιν θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν το σύγχρονο Ημερολόγιο. Μια ρομαντική -για κάποιους υπερβολικά γλυκερή- ταινία για ανθρώπους που έρχονται κοντά.

Προσωπικά απόλαυσα τον δυνατό κεντρικό χαρακτήρα -μια γυναίκα δυναμική που οι άνδρες που την αγαπούν μιλούν για αυτή με θαυμασμό-, την ευαισθησία με την οποία την προσεγγίζει η πανέμορφη Μπλέικ Λάιβλι, τις φιλοσοφικές προεκτάσεις σχετικά με τον χρόνο που περνά -και κυρίως για το πώς περνά.

Παράλληλα, τα ρούχα που φορά η Ανταλάιν, τα σκηνικά (το σπίτι της, τα παλιά κτίρια, η σπηλιά στο Σαν Φρανσίσκο) τα χαζεύεις, σου αρέσει η εμμονή της με τα σκυλιά -μια συγκεκριμένη ράτσα.

Βασική παραφωνία η παρουσία του Χάρισον Φορντ. Μοιάζει ξεθωριασμένος, σχεδόν ενοχλητικός, μια παρουσία στερημένη ταλέντου. Δίπλα στην λαμπερή Λάιβλι, η διαφορά φαίνεται ακόμα πιο έντονη. Και ο… νεότερος εαυτός του μιμείται τον Φορντ με ένα στραβό χαμόγελο και μια βαριά φωνή που μοιάζουν μάλλον αστεία, αν και χαριτωμένα.

Εντάξει εκεί προς το τέλος η υπερβολή και οι συμπτώσεις κάπου αρχίζουν και ενοχλούν.

Δεν πρόκειται για πυρηνική φυσική. Ξέρεις τι θα συμβεί, ακόμα και το πώς θα συμβεί. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για ένα κάπως γλυκόπικρο τέλος σε μια παραμυθένια ρομαντική κομεντί που οι φαν του είδους αξίζει να δουν στη μεγάλη οθόνη.