Babadook: Οι σελίδες του Τρόμου (the Babadook)

Η Αμέλια ήταν κάποτε ευτυχισμένη. Ζούσε με τον άντρα της και το γιο της και έγραφε παιδικά βιβλία. Τα τελευταία χρόνια όμως η ζωή της είναι μια κόλαση. Έχασε τον άντρα της σε ένα βίαιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μάλιστα τη μέρα των γενεθλίων του γιου τους. Μεγαλώνει τώρα μονάχη το μικρό γιο της που φέρεται συνέχεια ατίθασα σαν νευρωτικό, προκαλώντας της συνέχεια προβλήματα. Τα βράδια της ζητά να του διαβάσει παραμύθια για να κοιμηθεί, ώσπου η Αμέλια ανακαλύπτει ένα παράξενο φοβιστικό παιδικό βιβλίο. Από τη στιγμή που αρχίζει να διαβάζει το βιβλίο, αρχίζει να νιώθει μια παράξενη απειλητική παρουσία στο σπίτι.

Το Babadook άξια έχει πάρει τόσο καλές κριτικές. Έλαβε και τα συγχαρητήρια του σκηνοθέτη του Εξορκιστή, Γουίλιαμ Φρίντκιν, που την αποκάλεσε την πιο τρομακτική ταινία που έχει δει στη ζωή του. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη ταινία τρόμου, αλλά και ψυχολογίας, διαθέτει καταπληκτική ατμόσφαιρα, δυο φοβερές κεντρικές ερμηνείες, μάνας και γιου, ωραίους συμβολισμούς και προεκτάσεις για όποιον επιχειρήσει μια βαθύτερη ανάγνωση.

Διαθέτει δυο πολύ ρεαλιστικούς και σε βάθος ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο, πως ο θεατής στην αρχή θα συμπαθήσει τη μάνα και θα αντιπαθήσει και θα τρομάξει από το μικρό παιδί, ενώ στη συνέχεια θα συμβεί το εντελώς ανάποδο. Είναι οι δυο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Βλέπουμε πρώτα την εκδοχή της μητέρας, πως ζει το πρόβλημα από την πλευρά της, που νιώθει μόνη και αποκομμένη, με ελάχιστο ύπνο και προσωπικό χρόνο, ούτε για αυνανιστεί. Όσο προχωρά η πλοκή και αποκαλύπτονται πτυχές του δράματος, από τα μικρά στοιχεία που αποκαλύπτονται, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πλευρά του μικρού παιδιού και την τρυφερή προσπάθεια του να βοηθήσει τη μητέρα του. Το υπέροχο τέλος, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την ταινία, δείχνοντας ότι το πρόβλημα πάντα υπάρχει, απλά οι άνθρωποι πρέπει να το αγαπήσουν και να μάθουν να ζουν με αυτό. Δεν είναι άλλωστε σε συμφωνία με το κλασικό τέλος ταινιών τρόμου, όπου το κακό ακόμα και όταν νικηθεί αφήνει μια υπόνοια ότι συνεχίζει να υφίσταται και ο κίνδυνος ελοχεύει και παραμονεύει;

Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί στη λεπτομέρεια, τόσο της εικόνας όσο και του ήχου. Αξίζει ιδιαίτερη μνεία στη σκηνοθέτιδα, Τζένιφερ Κεντ, που δεν έχει πολλές άλλες ταινίες στο ενεργητικό της, πέραν ενός επεισοδίου τηλεοπτικής σειράς και κάποιων μικρού μήκους. Μάλιστα, το 2005 είχε σκηνοθετήσει τη μικρού μήκους Monster (Τέρας), με αντίστοιχη υπόθεση, δηλαδή μιας μητέρας που αντιμετωπίζει τα προβλήματα του μικρού γιου της που φοβάται ότι ένα τέρας κρύβεται στην ντουλάπα του. Στο Babadook παίρνει το χρόνο της να χτίσει την ατμόσφαιρα της. Τα σκίτσα του βιβλίου χρησιμοποιούν έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία, παίζοντας με την αντίθεση λευκού και μαύρου. Τα σκηνοθετικά παιχνίδια της εικόνας αναπλάθουν το όνειρο και τα τεχνάσματα του μυαλού και η Έσι Ντέβις προσδίδει στην Αμέλια το γυάλινο βλέμμα του προβλήματος. Στη δημιουργία ατμόσφαιρας συντελεί και η μουσική, δανειζόμενη παραμυθένιες και παιδικές μελωδίες. Μικροί ήχοι, όπως του χαρτιού ακούγονται καθαρά, βάζοντας το θεατή κυριολεκτικά μέσα στο δράμα που ζει η μονογονεϊκή οικογένεια.

Τελικά να τη δω; Είναι ένα δυνατό οικογενειακό δράμα ανεπτυγμένο υπό το πρίσμα μιας ταινίας τρόμου ή ανάποδα, μια φοβιστική ταινία τρόμου που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα οικογενειακό δράμα. Όπως κι αν το αντιληφθεί ο θεατής, η ταινία εκπληρώνει το στόχο της με μεγάλη επιτυχία.