Η Αποπλάνηση (The Beguiled)
To 1864 κατά την διάρκεια του Αμερικάνικου Εμφυλίου, πληγωμένος στρατιώτης βρίσκει καταφύγιο και περιθάλπτεται μέχρι να γίνει καλά, απο ένα σχολείο θηλέων οικότροφων. Αν και λιποτάκτης, το θεωρούν ηθικό και χριστιανικό τους χρέος. Η παρουσία του όμως εκεί ξυπνάει στα κορίτσια κάθε ηλικίας που τον φροντίζουν, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο, διάφορες ανάγκες και απόκρυφους πόθους. Μέχρι που το κακό δεν θα αργήσει να συμβεί.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Cullinal, η Sofia Coppola εκτός απο την σκηνοθετική καρέκλα, αγκαζάρει και την θέση του σεναριογράφου. Μετά απο ένα ντεμπούτο breakthrough (Virgin Suicides), μια Οσκαρική συνέχεια ( Lost In Translation), μια αμφιλεγόμενη ταινία στην οποία ντελαπάρισε σκηνοθετικά και σεναριακά ( Marie Antoinette) , και δύο ταινίες που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε (Somewhere, The Bling Ring), η Sofia επιστρέφει στην έννοια του σινεμά και της καλής ταινίας. Με ηθοποιούς στο ενεργητικό της όπως η Nicole Kidman και ο Colin Farrell, και όχι μόνο την Kirsten Dunst και την Elle Fanning, γυρίζει την Αποπλάνηση σε φιλμ και στα μόλις 94 λεπτά της ταινίας καταφέρνει να αποδώσει ατμόσφαιρα και κλιμακούμενη ίντριγκα. Και όταν μιλάμε για ίντριγκα δεν εννοούμε δολοπλοκίες αλλά υπόγεια συγκρουσιακά συναισθήματα και κυρίως την αλληλεπίδραση των γυναικείων χαρακτήρων, αποκομένων από τον έξω κόσμο με καταλύτη έναν γοητευτικό στρατιώτη.
Μεγάλα πλάνα εντυπωσιακά μακρινά αλλά και υπέροχα γκρο πλαν κυρίως στην Kidman και την Dunst. Υπέροχα φυσικά τοπία με την βοήθεια της καλλιτεχνικής διεύθυνσης αλλά και της φωτογραφίας του Philippe Le Sourd (υποψήφιος για Oscar για το The Grandmaster του Wong Kar-Wai) ο οποίος επέλεξε τον φυσικό φωτισμό και τα κεριά και όχι στουντιακό φωτισμό. Επίσης μεγάλο ατού, η παντελής έλλειψη μουσικής υπόκρουσης η οποία υπερτονίζει τους μακρινούς βομβαρδισμούς που ακούμε απο μακριά.
Ταινία με αρετές αλλά και με ένα ελαφρύ πρόβλημα ρυθμού και με το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, η Αποπλάνηση είναι μια ταινία που πρωτίστως επαναφέρει το χαμένο και πληγωμένο κυρίως γόητρο της Sofia Coppola ως σκηνοθέτιδα. Πιο ώριμη και απαλλαγμένη πλέον απο την αντικινηματογραφική ροκ-χιπστερική εμμονή των τριών τελευταίων ταινιών της αποδεικνύει πως μπορεί να κάνει ατμοσφαιρικό σινεμά και να συγκριθεί επάξια με προκατόχους της (η ταινία υπήρξε και ως εμπορική αποτυχία του 1971 με πρωταγωνιστή τον Clint Eastwood) .
Sofia καλωσόρισες… ξανά.
