Την αγαπάς; Απόδειξη!
Τον έχουν αποκαλέσει (τον Claude Chabrol) «Χίτσκοκ του γαλλικού σινεμά». Εγώ τον αποκαλώ και επιδέξιο βασανιστή των αστών, κάτι που φαίνεται να κάνει και στην ταινία του με τίτλο LA DEMOISELLE D’ HONNEUR/THE BRIDESMAID (2004), μεταφορά στην οθόνη του ομότιτλου μυθιστορήματος της Ruth Rendell. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας− η οποία μάλλον ήταν οικογενειακή υπόθεση, αφού το σενάριο το έγραψε η δεύτερη σύζυγος του σκηνοθέτη, Aurore, και τη μουσική ο γιός του Matthieu− είχα την αίσθηση πως μία αόρατη παγίδα εξυφαίνεται αργά και μεθοδικά, έτοιμη να καταπιεί τον γοητευτικό και καλοβαλμένο εμπορ.αντιπρόσωπο Φιλίπ Ταρντιέ (έξοχος ο Benoit Magimel) με την ήσυχη ζωή και την προοπτική να γίνει συνέταιρος του εργοδότη του.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο νεαρός Φιλίπ μόλις επιστρέφει σπίτι του το βράδυ, είναι για την μυστηριώδη εξαφάνιση μιάς 21χρονης κοπέλας. Οι δυό μικρότερες αδελφές του, η Πάτι και η Σοφί, είναι σοκαρισμένες, παρακολουθούν με προσήλωση το τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Ε καί; θ’ αναρωτηθεί ίσως ο θεατής, τί σημασία έχει για την ιστορία μας η εξαφάνιση μιάς κοπέλας; Στην ταινία του Chabrol, διάφορες τέτοιες, φαινομενικά αδιάφορες ή ασήμαντες λεπτομέρειες, έχουν το ρόλο τους. ο απρόσεκτος θεατής ίσως δεν τις λάβει υπόψη του, ίσως τις προσπεράσει όπως κάνει ο Φιλίπ που αγανακτεί με τις βλακείες που βλέπουν οι αδελφές του. Μόνο όταν φτάσουμε στο τραγικό φινάλε, μόνο τότε, γίνεται κατανοητό αυτό το συμβάν, τότε που είναι ήδη αργά για τον ωραίο Φιλίπ, ο οποίος συνειδητοποιεί πού έμπλεξε.
Ο έξοχος Magimel, με την μονίμως συνοφρυωμένη έκφρασή του, δεν καταλαβαίνεις αν είναι από συστολή ή από κακό προαίσθημα, βρίσκει, κι ερμηνευτικώς, το ταίρι του στην αισθησιακή, μυστηριώδη και εντελώς διαφορετική απ΄τα υπόλοιπα κορίτσια, Σεντά ( η ωραία Laura Smet, κόρη του Τζώνι Χαλιντέϊ και της Νάταλι Μπέϊ παρακαλώ).
« Δεν μοιάζει με σπίτι κοριτσιού το σπίτι σου» της λέει ο έκπληκτος Φιλίπ όταν βλέπει για πρώτη φορά της σπιταρώνα της Σεντά. «Γιατί, υπάρχουν σπίτια για κορίτσια και σπίτια γι’ αγόρια; Τότε πρέπει να υπάρχουν και σπίτια για μαλάκες» του λέει εκείνη, δίνοντας αμέσως την πρώτη ένδειξη, στον Φιλίπ και τους θεατές, ότι δεν πρόκειται για καμιά χαζογκόμενα, προβλέψιμη και εύκολη στο χειρισμό. Ο Chabrol παρουσιάζει με μοναδικά γοητευτικό τρόπο την αντιπαράθεση ανάμεσα στην τακτοποιημένη, συμβατική ζωή και το άναρχο ερωτικό πάθος που ενσαρκώνει αυτή η μυστήρια κοπέλα, που «τα έχει κάνει όλα» όπως δηλώνει στον Φιλίπ, ο οποίος σίγουρα πρέπει να ένιωσε έναν ερεθισμό εκεί κάτω, γιατί ποιός άντρας, όσο κι αν δεν αντέχει να το παραδεχτεί, δεν ξετρελαίνεται με μιά γυναίκα άκρως ξεσκολισμένη; Δεν έχει εξάρσεις και δράση η ταινία του Chabrol, και παρόλο που πράγματι διαποτίζεται από Χιτσκοκικό άρωμα δεν διαθέτει πλοκή που να σε κρατάει ξέπνοο και τσιτωμένο στην άκρη της καρέκλας. Αυτό που έχει όμως,είναι μία υπόγεια νοσηρότητα που ιντριγκάρει, η οποία αποκαλύπτεται πλήρως στο φινάλε της ταινίας, και ενσάρκωσή της αποτελεί η πειστικότατη και εν τέλει τρομακτική Laura Smet.
Μας τρομάζει η αγάπη; Φράσεις όπως « ήξερα απ ΄την πρώτη στιγμή πως είσαι το άλλο μου μισό, το κάρμα μου», «είσαι δικός μου, είμαστε ένα τώρα» που λέει συχνά-πυκνά η ερωτευμένη, εικάζουμε, Σεντά στον ήδη καταγοητευμένο Φιλίπ, γιατί μας τρομάζουν; Επειδή δημιουργούν μία αίσθηση εγκλωβισμού άραγε;
Ο Φιλίπ δεν μπορεί να καταλήξει αν είναι ενθουσιασμένος με το κελεπούρι ή έχει τρομοκρατηθεί με δαύτη, ιδίως μόλις η Σεντά αρχίζει και του ζητάει απτές αποδείξεις της αγάπης του γι αυτήν. Η φράση «θα ‘κανα τα πάντα για σένα», σ’αυτή την ταινία αποκτά κατάμαυρο νόημα μετατρέποντας την παθιασμένη σχέση του με τη Σεντά, σε κόλαση. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα επίσης η ανατροπή του κλισέ που παρατηρείται συνήθως στις σχέσεις άνδρα-γυναίκας : η γυναίκα συνήθως, είν’ αυτή που θα τηλεφωνήσει 20 φορές τη μέρα, εδώ αυτός που τρελαίνεται από ερωτηματικά και ψάχνει, είναι ο Φιλίπ, η Σεντά δεν απαντάει πάντα στο τηλέφωνο, εξαφανίζεται (παρόλο που τη μισή μέρα κοιμάται και την υπόλοιπη δεν κάνει απολύτως τίποτα) και γενικά, το «πάνω χέρι» στη σχέση το έχει αυτή. Η Σεντά είναι η σειρήνα που παρασέρνει τον Φιλίπ στο μαγικό δάσος της αγάπης (τους), εκεί όπου «δεν έχει σημασία ο κόσμος, δεν υπάρχει. Μόνο εσύ κι εγώ υπάρχουμε». ιδού το δίδυμο που κατρακυλά στο ερωτικό πάθος για να υψωθεί πάνω απ΄τους υπόλοιπους, κοινούς θνητούς.
Είναι σαρκαστική η ταινία του Chabrol, η πανικόβλητη έκφραση του Φιλίπ όταν επιτέλους, μαθαίνει όλα τα μυστικά της Σεντά, τι σκελετούς έκρυβε στη ντουλάπα της, είναι όλα τα λεφτά. Φαίνεται σα να ρίχνει προσεκτικά τον ήρωά του, τον καλοβαλμένο αστό, μέσα στην ανταριασμένη θάλασσα της νοσηρότητας και του πάθους, και να παρατηρεί την αντίδρασή του: θα επιβιώσει ή θα πνιγεί;
Ο Φιλίπ είχε μία ανεξήγητη εμμονή με μία πέτρινη προτομή, δώρο του πατέρα του προς τη μητέρα του. Σ’ όλη την ταινία βλέπουμε την αγάπη του γι’ αυτή τηνπροτομή, η οποία μοιάζει εκπληκτικά στη Σεντά. Ο Φιλίπ μοιάζει σα να ήταν παθιασμένος με ένα ιδανικό κορίτσι, που τελικά το βρήκε στο πρόσωπο της πολύπειρης και σέξι Σεντά.
Το τελευταίο πλάνο της ταινίας, μάλλον ανατρέπει την υπόθεσή μας, ότι τελικά ο φόβος θα κατισχύσει του έρωτα. ‘Ισως τελικά, ο αστός θα κάνει την επανάσταση, θα διαρρήξει τα δεσμά. το αν μ’αυτή την πράξη του σμιλέψει άλλου είδους δεσμά βεβαίως, είναι κάτι που η σιωπή του Φιλίπ και της Σεντά αρνείται να διευκρινίσει.
