Ο Μπάτλερ
Αρχικά είχε θεωρηθεί ένα από τα φαβορί της σεζόν των βραβείων. Μάλλον άδικα, καθώς μπορεί να αγγίζει ένα θέμα που δεν έχει προβληθεί πολύ στο Χόλιγουντ –τον αγώνα των Αφροαμερικανών για ισότητα-, ωστόσο το κάνει με τρόπο αποσπασματικό και πολύ, μα πολύ παραδοσιακό.
Στα τριάντα ένα χρόνια υπηρεσίας του στον Λευκό Οίκο, ο Σέσιλ Γκέινς γνώρισε από κοντά επτά από τους διασημότερους Αμερικανούς προέδρους του 20ού αιώνα.
Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του Γκέινς από τις βαμβακοφυτείες του Νότου, όπου υπηρετούσε ως σκλάβος, μέχρι το Οβάλ Γραφείο. Παράλληλα θέλει να δώσει την ιστορία του αγώνα των μαύρων (τα κηρύγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι Freedom Riders και οι Μαύροι Πάνθηρες καταλαμβάνουν σημαντική θέση στην ταινία).
Ουσιαστικά πρόκειται για πολλές ταινίες σε μία: από τη μία αυτά που διαμείβονται στον Λευκό Οίκο και από την άλλη αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι του Γκέινς και στους δρόμους των αμερικανικών μητροπόλεων.
Ο σκηνοθέτης Λι Ντάνιελς (του Precious και του κακού Paperboy) κρατά πολλά καρπούζια κάτω από τις μασχάλες του, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να εμβαθύνει ουσιαστικά σε τίποτα.
Η ταινία θα λειτουργούσε καλύτερα εάν επικεντρωνόταν μόνο στα του Λευκού Οίκου (και τις πολιτικές για τους Αφροαμερικανούς μέσα σε αυτόν).
Δεν βοηθά το γεγονός ότι η ταινία επιδίδεται στο παιχνίδι «βρες τον διάσημο»: από την Μαράια Κάρεϊ, μέχρι τον Λένι Κράβιτς και τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, πολλοί από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ταινία ανήκουν στην αφρόκρεμα του Χόλιγουντ.
Η κριτική στους προέδρους είναι επιδερμική. Ακόμα και για αυτούς που δέχθηκαν έντονα πυρά (όπως Ρόναλντ Ρίγκαν ή ο Ρίτσαρντ Νίξον), παρουσιάζονται υπό ευνοϊκό φως –η κριτική της αμερικανικής πολιτικής φαίνεται πως ενδιαφέρει την ταινία σε ένα επιδερμικό επίπεδο.
Και φυσικά είναι πολύ pro-Obama. Με τον μπάτλερ που παραλίγο να βάλει τα κλάματα όταν έμαθε ότι στον Λευκό Οίκο θα μπει ένας Αφροαμερικανός. Ναι, σίγουρα η εκλογή του Ομπάμα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά ίσως θα ήταν πιο δυνατό να φανεί μόνο μέσα από την επίσκεψη του Γκέινς στον Λευκό Οίκο και όχι μέσα από την αφήγησή του.
Αντιθέτως, το 12 χρόνια σκλάβος είναι μια πολύ πιο δυνατή ταινία για ένα παρόμοιο θέμα, μια προσωπική ιστορία που μέσα από τον ίδιο της τον εαυτό αφηγείται το κοινωνικοπολιτικό κλίμα και που δεν προσπαθεί να προσποιηθεί ότι καλύπτει ολόκληρη την ιστορία του αγώνα των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ.
Όσο για τις ερμηνείες; Ο Φόρεστ Γουίτακερ είναι εξαιρετικός, η Όπρα Γουίνφρι «λίγη». Από τους προέδρους ξεχώρισα τον Άλαν Ρίκμαν (αγνώριστος ως Ρίγκαν) και τον Λιβ Σράιμπερ ως Λίντον Τζόνσον.
Τελικά να τη δω;
Καλύτερα σε DVD. Εάν θελήσετε να δείτε μία ταινία για τον αγώνα των Αφροαμερικανών φέτος, ας είναι το πολύ ανώτερο 12 Χρόνια Σκλάβος.
