Το Παράδοξο του Cloverfield (The Cloverfield Paradox)
Η τρίτη ταινία Cloverfield, η οποία κυκλοφόρησε μέσω Netflix λίγο μετά την πρώτη προβολή του τρέιλερ της, ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος τρόμου. Ενώ η πρώτη ήταν γυρισμένη με κάμερα στο χέρι, μεταφέροντας το μυστήριο και τον τρόμο σχεδόν με το να μη δείχνει το τέρας στους δρόμους της μεγαλούπολης, το δεύτερο (10 Cloverfield Lane) ήταν ένα έξυπνο κλειστοφοβικό θρίλερ που έπαιζε με την ιδέα του εξωτερικού και εσωτερικού κινδύνου -μόνο και μόνο για να τα ανατρέψει όλα αυτά με το ιδιοφυές φινάλε του. Το The Cloverfield Paradox από την άλλη αποτελεί ένα deep space horror, παρόμοιας λογικής με ταινίες όπως το Alien ή το πιο πρόσφατο Life.
Με τη Γη να αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα στα αποθέματα ενέργειας, μια ομάδα αστροναυτών κάνει πειράματα με έναν επιταχυντή, προκειμένου να ανακαλύψει μια νέα πηγή ενέργειας. Το πείραμα θα πάει στραβά και οι αστροναύτες θα ανακαλύψουν ότι η Γη μοιάζει να έχει εξαφανιστεί!
Ενδιαφέρον αρχικά ως concept, το The Cloverfield Paradox -σκηνοθεσίας Τζούλιους Όνα και παραγωγής Τζ. Τζ. Έιμπραμς- πάσχει από την υπερβολική επιθυμία του να τα πει όλα σε μία ταινία και να μοιάσει με αρκετές. Έτσι, εκτός από το Alien, έχουμε αναφορές σε ταινίες όπως τα Another Earth, Solaris, Interstellar. Η ταινία προσπαθεί να θέσει κάποια φιλοσοφικά ερωτήματα και διερωτάται για τις επιλογές που κάνουμε προκειμένου να αγγίξουμε την ευτυχία, ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος της, η ταινία είναι απλά ένας αχταρμάς. Σίγουρα δεν διαθέτει τη φρεσκάδα των προηγούμενων δύο ταινιών και από κάποια στιγμή και μετά ξέρεις ακριβώς τι θα δεις και πώς θα το δεις. Ξέρεις ότι θα δεις τις απαραίτητες θυσίες, τις προδοσίες και ένα φαινομενικό twist στο φινάλε -που δεν είναι και τόσο twist τελικά.
Όσο για το πώς εντάσσεται στο χρονολόγιο των ταινιών Cloverfield, η ταινία μοιάζει να αποτελεί ένα πρίκουελ περισσότερο των δύο ταινιών, εξηγώντας ίσως το «πώς φτάσαμε ως εδώ» – μην ψάχνετε όμως επιστημονικά έγκυρες απαντήσεις.
Είναι κρίμα γιατί πραγματικά ένα ταλαντούχο καστ έχει εμπλακεί εδώ: από τη Γκούγκου Μπάθα-Ρο (Belle, Κυρία Σλόαν) μέχρι τον Ντέιβιντ Ογέλογουο (Selma, A United Kingdom) και τον Ντάνιελ Μπριλ, αλλά και την Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι του The Night Manager, οι ηθοποιοί μοιάζουν να μην ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν. Φιλοσοφία, τρόμος και κωμικά στοιχεία -που είναι έξυπνα αλλά μοιάζουν να μην ταιριάζουν με την υπόλοιπη ταινία (βλ. το χέρι)- μπλέκονται μεταξύ τους και συνθέτουν μια ταινία που μπορεί κάποιος να χαζέψει ένα βράδυ στη μικρή του οθόνη, αλλά βρίσκεται… έτη φωτός μακριά από την έξυπνη παράδοση των προηγούμενων ταινιών.
