Άποψη

Το τέλος είναι η αρχή (ή αλλιώς γιορτάζοντας τρία χρόνια και ξορκίζοντας την αποκάλυψη)

Εκεί που άλλοι γιορτάζουν το τέλος, εμείς γιορτάζουμε την αρχή…

Γιατί μερικά πράγματα είναι τυχαία. Ή μοιραία. Οι Cinεπιβάτες πιστεύουμε πολύ στην τύχη, σε αυτή την νεραϊδούλα που μια χειμωνιάτικη μέρα του 2009 μάς βρήκε σε διάθεση δημιουργική και μάς έσπρωξε να φτιάξουμε ένα κινηματογραφικό μπλογκ.

Και να του δώσουμε αυτό το όνομα: Cinεπιβάτες.

Ο Συνεπιβάτης εμπεριέχει δύο έννοιες. Την έννοια του ταξιδιού και του μαζί. Τις κινηματογραφικές μας διαδρομές τις κάνουμε παρέα: συντροφιά με τους χαρακτήρες μας στην οθόνη του σινεμά, μαζί με τα φιλαράκια μας, μαζί με τους αναγνώστες μας.

Ο Τάιλερ, η Σατίν, ο Oldboy, η Αμελί, ο Τρίνιτι, ο Σέρπικο, η Φράνσις, ο Ε.Τ. ο εξωγήινος, ο Nemo, o Frankenweenie, o Gimli, η Mathilda.

Τα κινηματογραφικά μας alter ego. Δεν τα διαλέξαμε για να «κρυφτούμε», αλλά για να δείξουμε ότι οι κινηματογραφικοί ήρωες μπορούν να είναι τόσο πραγματικοί, όσο ο διπλανός μας στο λεωφορείο, ή αυτός που κάθεται μπροστά μας στην ουρά της εφορίας, όσο ο φούρναρης της γειτονιάς μας, όσο ο μεγάλος μας έρωτας…

Γιατί το σινεμά είναι ένας ολόκληρος κόσμος που φέρνει μέσα στην ψευδαίσθηση το πραγματικό. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Όταν ξεκινούσαμε το 2009 ούτε που μας πέρασε από το μυαλό ότι κάποτε τις κουβέντες μας θα μονοπωλούσε το τέλος του κόσμου. Ίσως πάλι και να μας απασχολούσε, γιατί, ανατρέχοντας σε εκείνη την 21η Δεκεμβρίου του 2009, ανακαλύψαμε ότι το πρώτο κείμενο που γράψαμε -μετά την παρουσίαση του ποιοι είμαστε- ήταν μια κριτική για το 2012 (ναι, ναι την ταινία καταστροφής).

O Oldboy έγραφε τότε: «Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου…
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack της νέας ταινίας του Ρόλαντ Έμεριχ, που επιστρέφει με το απόλυτα εσχατολογικό “2012”. Θυμηθείτε αυτή την ημερομηνία: 21 Δεκεμβρίου 2012».

Εμείς τη θυμηθήκαμε και όχι μόνο τη θυμηθήκαμε, αλλά τη γιορτάζουμε κιόλας. Σήμερα το βράδυ (Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012) κάνουμε πάρτι στο Booze Cooperativa (Κολοκοτρώνη 57)  για τα τρία μας χρόνια και ξορκίζουμε τη συντέλεια του κόσμου. Αν τελικά γίνει η αποκάλυψη, ας μας βρει παρτάροντας, χορεύοντας και βλέποντας σκηνές από ταινίες. Είναι ένας καλός τρόπος να φύγεις. Αν πάλι αύριο είμαστε ακόμα εδώ, ας περάσουμε το βράδυ παρτάροντας, χορεύοντας και βλέποντας σκηνές από ταινίες. Είναι ένας καλός τρόπος να γιορτάσεις το ότι έμεινες.

Μερικά trivia για τους Cinεπιβάτες

Όσο για μας; Τους Cinεπιβάτες; Από μικρό μπλογκ που ήμασταν, μεγαλώσαμε, γίναμε ιστοσελίδα εύχρηστη και δυναμική (θέλουμε να ελπίζουμε) και στόχος μας είναι συνεχώς να είμαστε καλύτεροι. Με άρθρα, διαγωνισμούς, κριτικές, ειδήσεις. Δεν είμαστε τέλειοι, αλλά προσπαθούμε.

Στόχος μας να γράφουμε για όλα αυτά τα κινηματογραφικά που μας αρέσουν, μας απασχολούν τα γουστάρουμε.

Υπόσχεση: μέχρι το επόμενο τέλος του κόσμου θα έχουμε γίνει καλύτεροι.

Η ώρα είναι 15.20 και ο κόσμος δεν έχει τελειώσει.

Υπάρχει πάντα χρόνος…

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Μια σκέψη για το “Το τέλος είναι η αρχή (ή αλλιώς γιορτάζοντας τρία χρόνια και ξορκίζοντας την αποκάλυψη)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *