Τρεις κυράδες
Οι επιθυμίες μας, εκτός αυτών που αφορούν τη λήψη τροφής, είναι μετουσιώσιμες και ανταλλάξιμες, λένε οι ψυχολόγοι. Η Ρέητσελ είναι μία γυναίκα δυστυχισμένη, ζωγράφος που πνίγει την απύθμενη θλίψη της στο ποτό, εξαιτίας των επανειλημμένων κι αποτυχημένων προσπαθειών της να μείνει έγκυος. Η Ρέητσελ θέλει όσο τίποτα, ένα παιδί και προφανώς θα ήθελε όσο τίποτα, ο Τομ, ο πρώην σύζυγός της, να ξαναγυρίσει σ΄εκείνη κι όχι να το παίζει ευτυχής οικογενειάρχης με τη νέα του σύζυγο Άννα και την κορούλα τους Ήβη.
Η ταινία του Tate Taylor με τίτλο THE GIRL ON THE TRAIN (μεταφορά του ομότιτλου ευπώλητου βιβλίου της Paula Hawkins), αρχικά φαίνεται να είναι η παρουσίαση της μίζερης ζωής μίας αλκοολικής (έξοχη η Emily Blunt στο ρόλο), με τη συνείδηση μονίμως ασαφή και θολωμένη απ΄το αλκοόλ, η οποία μπαίνει σε μεγάλους μπελάδες προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης μιάς νεαρής και πανέμορφης γυναίκας ονόματι Μέγκαν (η σέξι και σαγηνευτική Haley Bennett− τυπικό δείγμα πανέμορφης ξανθιάς). Στην πορεία όμως και ακριβώς λόγω της έξυπνης και διεισδυτικής ψυχολογικά, εξέλιξης της ιστορίας, αυτό που ξεκινάει ως μία συμβολική προσπάθεια εκ μέρους της Ρέητσελ να επιδιορθώσει τον διαλυμένο γάμο της, γίνεται μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία γυναικείας χειραφέτησης απ’ την ανδρική εκμετάλλευση. Δεν είναι τυχαίο πως η ταινία αρχίζει και τελειώνει με τη Ρέητσελ να λέει τη φράση «δεν ήμουν πλέον το κορίτσι που ήμουν παλιά», και όσα μεσολαβούν, όλη η ταινία δηλαδή, συμβάλλουν στην σημαντικά διαφορετική φόρτιση της φράσης. Παρόλο που εύκολα θα μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει την ταινία για κλισέ αναφορές, πιστεύω πως η υπνωτιστική ερμηνεία της Blunt, η οποία εκφράζει πειστικότατα την τραγικότητα, (αυτό)λύπηση και μοναξιά του αλκοολικού, διαζώζει αποφασιστικά την ταινία, όπως βεβαίως και το μυστήριο της εξαφανισμένης Μέγκαν.
Τρείς γυναίκες νέες, όμορφες, η μία θέλει λυσσασμένα παιδί, η δεύτερη ΔΕΝ θέλει παιδί, κι η τρίτη παλινδρομεί ανάμεσα στους ρόλους της μικρο-μάνας και της εργαζόμενης. Και οι τρείς έχουν έναν αρσενικό να τις ταλαιπωρεί ποικιλοτρόπως− οι άντρες της ταινίας εκπροσωπούνται απ’ τους Edgar Ramirez, Luke Evans και Justin Theroux (εξαίρετος στο ρόλο του- ρόλος κλειδί για την ιστορία). Το εξαιρετικά ιντριγκαδόρικο σ’ αυτή την ταινία που με τις συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις κινδυνεύει να μπερδέψει το θεατή, είναι ότι με την ανατροπή που λαμβάνει χώρα διαλύεται σαν παραμορφωτικός καθρέφτης που γίνεται θρύψαλα, όλο το οικοδόμημα της αυτό-υπονόμευσης της Ρέητσελ. φανταστείτε έναν άνθρωπο που όλη του η ζωή έχει δομηθεί γύρω από ένα ψέμα/εσφαλμένη αντίληψη/ συκοφαντία κλπ. Φανταστείτε τον να παλεύει κάθε μέρα ν’ αποδείξει στον εαυτό του (αλλά κατά βάθος σ’ αυτόν τον άλλο που ευθύνεται για την πλάνη του) ότι είναι καλός, άξιος, φερέγγυος κλπ. Όλη του η ζωή έχει χτιστεί πάνω στην ιδέα που έχει για τον εαυτό του ότι είναι ένα ρεμάλι, ένας άχρηστος, ένα «αδέσποτο που το κλωτσάνε, κι αυτό κολλάει περισσότερο».
Ώσπου κάτι συμβαίνει, τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους νήματα διαπλέκονται και συγκλίνουν, υφαίνοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια (της Ρέητσελ, των θεατών) την αλήθεια. Και η αλήθεια έχει πάντοτε, μην ακούτε βλακείες περί του αντιθέτου, τίμημα και θύματα…
Αστυνομικό-ψυχολογικό-υπαρξιακό θρίλερ θα χαρακτήριζα την ταινία του Taylor, με την Blunt ν’ αξίζει ένα βραβείο.
Παραφράζοντας μία λαϊκή ρήση, «όλα είναι υφάδια του υπογαστρίου μας». Τρία θηλυκά πέφτουν θύματα της γοητείας (και όχι μόνο) των αρσενικών− παλιά ιστορία, επαναλαμβανόμενη.
