Τα κάνει όλα, με 2000 δολάρια την ώρα…

Για ποιό λόγο, κάποιος που ξεσκονίζει μ’ επιμέλεια νευρωτικού τα πορνοsites και είναι τακτικός θαμώνας της αναλόγου θεματολογίας των video-clubs , θα θελήσει να δει την ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ The Girlfriend Experience ; Μα για να δει, ως επί το πλείστον ντυμένη, την “hot brunette nympho”, ” sex slave”, ” super porn-slut” και άλλα λυρικά με τα οποία στολίζουν την ελληνικής καταγωγής, αμερικανίδα 22χρονη πορνοστάρ, Sasha Grey. Η οποία πρωταγωνιστεί σ’αυτο το 78λεπτο φιλμ, υποδυόμενη κατά βάση, τον εαυτό της.. Με την βασικη προϋπόθεση βέβαια , ότι εκτός από το να κάνει επι της οθόνης ό,τι βάλει ο ερωτικός νους του ανθρώπου, είναι και πόρνη πολυτελείας(aka συνοδός) , οπότε ας μην το κακολογούμε αβασάνιστα το κορίτσι.
Είχα διαβάσει σχεδόν διθυραμβικες κριτικές για τούτη την ταινία, έχω δει κι αλλες του Σόντερμπεργκ, και είχα και μία περιέργεια για τις υποκριτικές ικανότητες του νυμφιδίου που προκαλεί απανωτές ονειρώξεις, και καλά. Και πείστηκα να τη δω. Νομίζω, πως αν αφαιρέσουμε την εκνευριστική εκφορά του λογου από όλους τους συμμετέχοντες ( δεν ξερω αν ηταν η ιδέα μου, αλλά μιλούσαν με συλλαβισμό, οπως στο Eyes wide shut!) και την κατ’ ουσίαν, για μένα τουλάχιστον, εγωπαθή, ματαιόδοξη ηλίθια bimbo, που είναι η Christine/Chelsea, έχουμε μία καλή ταινία ντοκιμενταριστικου ύφους, σχετικά με τη ζωη και το τίμημα που πληρώνει μία γυναίκα που γνωρίζει πως είναι γκομενάρα, και την έχουν διαπαιδαγωγήσει/ πείσει με την ιδέα πως η σεξουαλικότητα/ομορφιά είνάι άλλο ένα εμπόρευμα προς διάθεση… Ειλικρινά, είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ ταινία για την πορνεία, δηλωμένη ή συγκαλλυμένη, και συνεχίζω να έχω την ίδια απορία: γιατί στο διάολο μιά γυναίκα(ας περιοριστούμε σ’αυτές, μιας και για την ανδρική πορνεια υπάρχει και το Cliente με τη Νάταλι Μπάιγ!) να κάνει τέτοια “δουλειά” η οποία δουλειά κάθε άλλο παρά ξώπετση επαφή προϋποθέτει και συνεπάγεται .
Είναι δυνατόν, όσο glossy, πολυτελές ,μοδάτο και δήθεν πρωτοκλασσάτο περιτύλιγμα κι αν εχει η εκπόρνευση, να σταματήσει ποτέ να είναι αυτό που είναι; Μιά μίσθωση του σώματος στα καπρίτσια/βίτσια του κάθε μαλάκα, ίσως άπλυτου, όπως βλεπουμε στην ταινία, σιγουρα workaholic, ανταγωνιστικού ανθρώπου, και σίγουρα φραγκάτου; Ειναι δυνατόν να θεωρείται μιά τέτοια απασχόληση ευχαριστη και ανώδυνη; Δεν ηθικολογώ, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ειναι ιερό, στο μετρο που αποτελει γνήσια επιλογή, αλλά μ’εξοργίζει όλη η φιλολογία γύρω απ΄την συγκεκριμένη δραστηριότητα. Μ’ εξοργίζει που τοποθετούμε τη λέξη δουλειά δίπλα στη λέξη σεξ.
Η δεσποινίς Christine λοιπόν που για τις ανάγκες της δουλειάς, είναι η Chelsea, χρεώνει με 2000 δολάρια την ώρα, κάθε αρπακτικό δίποδο, που δραστηριοποιείται στην αγορά, που όζει συσκέψεων και τηλεφωνημάτων με συνεργάτες, που ασφυκτιά μεσα σε γαμους που ευωδιαζουν μωρουδιστικα απόβλητα και ληξιπροθεσμα δάνεια, και όλα γενικα τα όντα που εχουν τα χρηματα, και το κίνητρο για πληρωμενο σεξ. Το κινητρο που ομολογουν οι άντρες τουλάχιστον: νιώθουν πολύ “αντρουά” όταν πληρωνουν για σεξ. Αγοράζουν διαθεση, χρόνο, ελλειψη κριτικής προς το πρόσωπό τους και γκρίνιας, και κυρίως και πάνω απ ‘ολα σεξ, άνευ ορίων και όρων… Διότι εννοείται, πως όταν θέλεις να πλουτίσεις ως escort, πρέπει να είσαι και διατεθειμένη να κάνεις τα πάντα, να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία του πελάτη σου, προκειμένου να συνεχίσεις να τον έχεις πελάτη. Η λεπτομέρεια που αποκαλύπτει η Chelsea σε δυνητικο πελάτη της, στη φάση των διαπραγματεύσεων, ότι δηλαδη εχει ως τακτική της να μην βγαινει ραντεβού με άντρα που δεν έχει ξανακάνει χρήση υπηρεσιών συνοδού, ειναι για μένα ανευ σημασίας, υπό την έννοια οτι δίνει ενδεχομένως στην κοπέλα την ψευδαίσθηση ότι ΑΥΤΗ ελέγχει το παιχνίδι, ενω πιστευω πως ουσιαστικά αυτό δεν συμβαίνει.
‘Αλλωστε η νοητή πανοπλία που φοράει όταν βρίσκεται με τους πελάτες της, το ότι δουλεύει πάντα με ψευδώνυμο, είναι τακτικές επιβίωσης που χρειάζονται ακριβώς, για να μη βρουν χαραμάδα να τρυπωσουν στο μυαλο σου, σκεψεις σχετικά με το τι ακριβώς είσαι γι αυτούς- μια ακριβοπληρωμένη πόρνη. Κάτι το οποίο μεσες – άκρες της πετάει στα μούτρα σαν καπνογόνο ο σύντροφός της Chris ,ο οποίος ανεχεται το παραδοξο επάγγελμά της από αγάπη και μόνο προς αυτήν.
Πιστευω πως αν δινόταν μεγαλύτερο βάρος στην ιλαροτραγωδία που τελικά αποτελεί αυτο το επάγγελμα, η ταινία θα ήταν σπουδαία: πουλάς κάτι(σεξ ή συναίσθημα, ή και τα δύο όπως στη συγκεκριμενη περίπτωση) το οποιο για να γίνει πιστευτό απ΄τον αποδεκτη του και να τον πεισει να δώσει το παραδάκι, πρέπει να δίνεται ανιδιοτελώς! Ειναι εκτός συναλλαγής ,γαμώ το κέρατό μου! Πως γίνεται να δίνεις σεξ με αντάλλαγμα λεφτά, και την ώρα του σεξ να περιμένεις ο αποδεκτης της προσφοράς σου, να νιώθει όπως θα ένιωθε αν έκανε σεξ με την ερωμενη του; Τον πείθεις; Απάντηση του κυνικού: “ο πελάτης, χέστηκε αν η πόρνη ΔΕΝ νιώθει, αλλά υποκρινεται πως νιώθει. Αν ήθελε να νιώσει θα πήγαινε με τη γκόμενά του. Συνειδητα αφήνεται να παραπλανηθεί αν και γνωρίζει. Με τον ίδιο τρόπο που γνωρίζει ο θεατής /αναγνωστης μιας μυθοπλασίας, ότι ειναι ένα, καλοστημμένο ή μη, ψέμα, αλλά το απολαμβάνει παραμερίζοντας προσωρινά αυτή τη θεμελειώδη συνθηκη”.
Ανταπάντηση: στην ταινία, μεταξύ των μελών της αντροπαρέας του Chris, πέφτει η διαπίστωση: ” αυτος που πληρώνει, ξέρει ότι η πόρνη δεν θα πήγαινε μαζί του διαφορετικά. Γιαυτό την πληρώνει”… Αρά, συμπεραίνω εγώ, ο πελάτης στο βάθος-βάθος, προσπαθεί να κερδίσει από μια επαγγελματία, αυτό που δεν του προσφέρεται από άλλη γυναίκα , η οποια διατηρει το δικαίωμα του όχι, επειδή ακριβώς ΔΕΝ ειναι επαγγελματίας! (Σημείωση: νομικα διατηρει εντελως το δικαίωμα του οχι. Ο βιασμος εκδιδόμενου προσώπου, παραμενει βιασμος κολάσιμος. Τα δικαστήριά μας το λένε αυτό.) Αν η επαγγελματίας πει όχι, θα στερηθεί το ψωμί της.
Εν πάσει περιπτώσει, θεωρώ πως η δεσποινίς Grey( το επωνυμο, κατά δήλωσή της, είναι παρμένο απ΄τον αγαπημενο της ήρωα του ‘Οσκαρ Γουάϊλντ, και το όνομα απο καποιον Γερμανό ράπερ) επιβεβαιώνει την υποψία μου για τις/τους πορνοστάρ, οτι διαπρέπουν όταν χρησιμοποιούν το στόμα τους σε άλλες δραστηριότητες και όχι για να μιλάνε…
Παραμένει πάντως η απορία: ποση αξιολογική αντινομία ταλανίζει τη σκατοκοινωνία μας, ώστε απ΄τη μιά να υπεραμύνεται με cool υφάκι τέτοιων δραστηριοτήτων(θυμίζω την σχετικά προσφατη δήλωση της κυρά Ιουλίας σε μηνιαίο περιοδικό: “ναι είμαι μεγαλη πόρνη.Ε καί;”) και από την άλλη, μόλις σκουρύνουν τα πράγματα, να τρίβει στα μούτρα της γυναίκας που εμπλέκεται, το χαρακτηρισμό πουτάνα;

Φράνσις