ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

The Last Face

half-popcorn

Η Αφρική μέσα από μια λευκή αποικιοκρατική ματιά: Αυτό παρουσιάζει ο Σον Πεν στη νέα του ταινία με τίτλο «The Last Face» -τίτλος που ανάθεμα και αν καταλάβαμε πού ακριβώς αναφερόταν. Από την καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Πεν δίνει οδηγίες σε ένα λαμπερό καστ -μεταξύ των οποίων και η πρώην σύντροφός του, Σαρλίζ Θερόν- σε έναν αχταρμά άνευ προηγουμένου.

last-face-002

Η Θερόν ερμηνεύει τη διευθύντρια ενός διεθνούς οργανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας, την Δρ. Ρεν Πίτερσεν που πηγαίνει στην Λιβερία, όπου συναντά τον Δρ. Μιγκέλ Λεόν (τον ερμηνεύει ο Χαβιέ Μπαρδέμ), έναν γυναικά αλλά θαρραλέο γιατρό, τον οποίο ερωτεύεται.

Αντίθετα από τον Γιοακίμ Λαφός που στην ταινία του «Λευκοί Ιππότες» ειρωνεύεται ξεκάθαρα τις προσπάθειες των λευκών Δυτικών να «σώσουν» την Αφρική, εδώ ο Σον Πεν και η σεναριογράφος Έριν Ντίνγκαμ μοιάζουν να φτιάχνουν ένα επεισόδιο του Grey’s Anatomy που αντί για τους διαδρόμους ενός νοσοκομείου διαδραματίζεται σε χώρες της Αφρικής, σε σκηνές των Γιατρών του Κόσμου ή των Γιατρών χωρίς Σύνορα.

last-face-001

Μέσα σε όλα αυτά βάλτε ένα ρομάντσο που μοιάζει να μην έχει καμία απολύτως βάση, μερικά τεχνητά εμπόδια (η σκηνή με την ξαδέλφη που έρχεται για να ανακοινώσει ότι είχε σχέση με τον Μιγκέλ και τώρα πάσχει από Aids είναι απλά απαράδεκτη) και δύο καλούς ηθοποιούς που μοιάζουν να περιφέρονται σε αυτή την καταστροφή χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν.

Δεν είναι ότι ο Σον Πεν δεν έχει σκεφτεί κάποια ζητήματα. Στη σκηνή όπου ο χαρακτήρας του Μπαρδέμ τσακώνεται με τον χαρακτήρα της -πανέμορφης σε αυτή την ταινία- Θερόν, ακούγονται πράγματα που μοιάζουν σωστά για τον χειρισμό της κατάστασης σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην αμέσως επόμενη σκηνή φαίνεται, όμως, να ξεχνιούνται και ο Σον Πεν τοποθετεί στο αποκορύφωμα της ταινίας την λευκή ξανθιά πρωταγωνίστριά του να μιλά για το τι ονειρεύονται οι άνθρωποι στην Αφρική. Και να καταχειροκροτείται. Κανένας προβληματισμός και καμία σκέψη για το εάν θα έπρεπε ο προσδιορισμός των κατοίκων της Αφρικής να μείνει στους ίδιους και όχι στους «καλούς Δυτικούς» που θέλουν να τους βοηθήσουν.

Ο θεατής έχει, πάντως, δυνατότητα επιλογής…

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *