Ο Αστακός (The Lobster)

Σε έναν κόσμο όχι πολύ μακριά από τον δικό μας, όσοι μένουν μόνοι τους πρέπει να βρουν ένα σύντροφο, μένοντας σε ένα ξενοδοχείο για 45 ημέρες. Εάν δεν τα καταφέρουν, τότε θα πρέπει να μετατραπούν σε ζώα, τη μορφή των οποίων θα έχουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Την ίδια ώρα, στο δάσος κατοικούν οι μοναχικοί που κι αυτοί με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους αυστηρούς κανόνες.

Με ένα σινεμά που περιέχει στοιχεία από Γουές Άντερσον, Ρόι Άντερσον, αλλά και ψήγματα από Τέρι Γκίλιαμ, ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να καυχηθεί ότι με το The Lobster βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα ειρωνείας και σκεπτικισμού.

Ο  Λάνθιμος επιδίδεται σε μία ανελέητη κριτική του τρόπου που αντικρίζουμε -και βιώνουμε- τις ερωτικές μας σχέσεις, όχι όμως χωρίς καρδιά. Χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που είδαμε στις προηγούμενες ταινίες του για να κατασκευάσει μια πικρή κωμωδία που σε σημεία της θυμίζει ταινίες όπως η Οικογένεια Τανενμπάουμ και το Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Υπαρξή του –θα δείτε δείγματα ξηρού χιούμορ όπως αυτά που διακρίνονται στην Ανωτέρα Βία. Ταυτόχρονα, το The Lobster δεν μοιάζει με τίποτα από αυτά.

Ένα σχεδόν ξερό voice over, το οποίο αυτό-υπονομεύεται από το σάουντρακ της ταινίας (από όπερα μέχρι… Αττίκ), με τους ήρωες να υπογραμμίζουν συχνά τον παραλογισμό της ύπαρξής τους χωρίς απαραιτήτως να τον γνωρίζουν.

Έχοντας ενσωματώσει υπέροχα τις διάφορες κουλτούρες, ο Γιώργος Λάνθιμος κάνει μία ταινία πέρα από σύνορα και χώρες για την αγάπη, τις σχέσεις, τις συμβάσεις, τις υποχωρήσεις, τα ψέμματα. Και μπορεί το πρώτο κομμάτι της ταινίας να είναι το καλύτερο, αλλά και το δεύτερο συχνά είναι απαραίτητο, προκειμένου να καταδείξει την υποκρισία και την ανθρώπινη αδυναμία.

Η κληρονομιά του Κυνόδοντα είναι ιδιαίτερα φανερή στο ανοιχτό τέλος της ταινίας (ο μόνος ίσως τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να τελειώσει μία τέτοια ταινία, στης οποίας τους τίτλους τέλους ακούγεται το άκρως σημειολογικό Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη).

Όσο για τις ερμηνείες είναι όλες εξαιρετικά προσεγμένες. Από την Ολίβια Κόλμαν που παίζει τη μάνατζερ του ξενοδοχείου που πάει ο ήρωας (και η οποία θα πρωταγωνιστήσει ως πριγκίπισσα Άννα στην επόμενη ταινία του Λάνθιμου), μέχρι –φυσικά- τον πρωταγωνιστή, Κόλιν Φάρελ. Ο Φάρελ δοκιμάζει εδώ κάτι πραγματικά διαφορετικό και σε συνδυασμό με τον πρόσφατο ρόλο του στο True Detective σε πείθει απόλυτα ως ένας ήρωας με χαρακτηριστικά αντίθετα από αυτά του ήρωα. Ένας άνδρας κουρασμένος από την ίδια του την ύπαρξη που κινείται σε έναν κόσμο, τον οποίο δεν καταλαβαίνει, αλλά στον οποίο προσπαθεί να προσαρμοστεί.

Η ταινία ίσως διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε και προς το τέλος δεν αποφεύγει την επανάληψη. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για ένα δυνατό δείγμα σινεμά με σκηνές ανθολογίας (το κυνήγι των μοναχικών για παράδειγμα, όπου ακούγεται το Από Μέσα Πεθαμένος του Αττίκ), μία ταινία που αποδεικνύει ότι ο Λάνθιμος είναι μία ξεχωριστή φωνή που έχει πολλά να δώσει στο ευρωπαϊκό σινεμά.

Τελικά να τη δω;

Μια υπέροχη κριτική στις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις που με χιούμορ, πρωτοτυπία και ειρωνία, χτίζει ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν. Συμπληρώνεται από εξαιρετικές ερμηνείες, με πρώτη εκείνη του Κόλιν Φάρελ.

Fun trivia: Αρχικά, τον πρωταγωνιστικό ρόλο επρόκειτο να ερμηνεύσει ο Τζέισον Κλαρκ, ο οποίος αποχώρησε επικαλούμενος έλλειψη χρόνου.