Σ’ έχω βάλει στο μάτι
– Κι εσείς πάτερ, δεν φοβάστε το Κακό;
– Ο Σατανάς έχει την εξουσία που θέλουμε να του δίνουμε.
-Α ναι; Τοσο απλό είναι;
-Ναί… Τόσο απλό…
Ένας νεαρός και κοσμο-αγάπητος Καπουτσίνος μοναχός, στην Ισπανία του 1596, δέχεται την εξομολόγηση ενός μυστηριώδους άνδρα. Ο Dominik Moll μετέφερε στην οθόνη το μυθιστόρημα του Matthew G. Lewis LE MOINE , με τον ίδιο τίτλο LE MOINE / THE MONK, δημιουργώντας ένα έξοχο γοτθικό χρονικό για την κυριαρχία του Διαβόλου. Με υποδειγματική χρήση της φωτοσκίασης, πλάνα που θυμίζουν πίνακες των Girodet, Murillo και Delaroche, με ατμοσφαιρικότατη φωτογραφία, πολύ ωραία κοστούμια και εξαιρετικές ερμηνείες απ΄τον πολύ πειστικό και γοητευτικότατο Vincent Cassel και την τριανταφυλλένιας ομορφιάς Josephine Japy, με μουσικάρα από Alberto Iglesias συνέθεσε ένα παραγνωρισμένο πιστεύω κομψοτέχνημα με φιλοσοφικο-θεολογικές προεκτάσεις. Η μεγάλη γοητεία αυτής της ταινίας, πέρα απ΄την αισθητική παράμετρο, έγκειται στο ότι είναι ασαφές μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε αν όλα τα δεινά και τρομερά που συμβαίνουν στον μοναχό Αμβρόσιο αποτελούν ατυχείς συμπτώσεις ή ο ίδιος ειναι μια μύγα παγιδευμένη επιδέξια στον ιστό μιας πανούργας, διαβολικής (με την κυριολεκτική έννοια) αράχνης. Ποιος ήταν ο μυστηριώδης ανδρας στο εξομολογητήριο;
Ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης νεαρός με τη φρικτή προσωπική ιστορία , και το μονίμως καλυμμένο πρόσωπο; Όπως συμβαίνει πάντα, το Κακό βρίσκει χαραμάδα και τρυπώνει μέσα μας, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στον σεβαστό σε όλους Αμβρόσιο, άρα , κατά ειρωνικό τρόπο η αρχική στιχομυθία μεταξύ του ίδιου και του παράξενου άνδρα, επαληθεύεται. Η δύναμη του Σατανά, βρίσκεται στους προσωπικούς του δαίμονες.
Η ταινία του Moll με την άφατη γοητεία της μας παρουσιάζει την παράδοση ενός θεοφοβούμενου ανθρώπου στα νύχια του Σατανά- όχι δεν μιλάμε για κυριαρχία του Θεού εδώ, αλλά του έκπτωτου, εξεγερμένου αγγέλου του.
