The OA

Γράφει ο Γιώργος Παππάς
(πρωτοδημοσιεύτηκε στην κλειστή ομάδα του Facebook «…El Exilio…y…El Viaje…»)

The OA ονομάζεται η νέα υπερφιλόδοξη σειρά της Netflix, φιλοδοξεί να γίνει το Stranger Things του σκεπτόμενου ανθρώπου, σε κρατά σε αγωνία για 7 από τα 8 επεισόδια, στο 8 ρίχνει μια στην καρδάρα με το γάλα και το χύνει θεαματικά: η Brit Marling πρωταγωνιστεί, μελετώντας πάλι το υπερφυσικό και την απομόνωση (όπως στο πακέτο Another earth-Sound of my voice-East, το τελευταίο εκπληκτικό), εδώ είναι εξαφανισθείσα τυφλή που εμφανίζεται μετά από 6 χρόνια και βλέπει, και ζητά να την φωνάζουν ΟΑ πλέον, και επιλέγει πέντε άτομα στα οποία διηγείται την τρομερή ιστορία της, με επιστήμονες που νομίζουν πως είναι θεοί (ο Jason Isaacs), εγκλεισμό, μυστηριώδη σημάδια στο σώμα, παράλληλα σύμπαντα, σκουληκότρυπες στον χωροχρόνο, μίγμα ινδο-ταο-βουδιστικων διδασκαλιών, ολόκληρη Παζ Βέγκα να κοσμεί το επεισόδιο 5 σε όλο της το μεγαλείο (συνεννοούμαστε), η Sharon van Etten να μας εξηγεί τρόπον τινά που έμαθε να τραγουδά αγγελικά, κι ενώ αρχίζει να ξεδιπλώνει τα φτερά της η πλοκή και περιμένεις να δεις πού θα το πάει, στο τελευταίο επεισόδιο το μαζεύει πειστικά και το ξανανοιγει στον βρόντο και μένεις να μετράς τρύπες, αυτό δεν ήταν τηλεοπτική σειρά, μισό κιλό έμενταλ ήταν.

Η Μάρλινγκ έχει αυτό το υπερβατικό που είτε το αγαπάς ή το μισείς, συνήθως το αγαπώ, κάνει αυτά που θέλει αλλά καριέρα δεν ξέρω αν θα κάνει ενώ θα μπορούσε, το Stranger things είπαμε ότι ρίχνει σκιά (με τους εφήβους, ένας/μία εκ των οποίων να θέλει σώνει και καλά να σου θυμίσει την Eleven, ακόμη και στην τηλεόραση παίζει σε μια φάση, με το υπερφυσικό και, και…), αλλά ή arthouse θα κάνεις ή ποπ ταξιδάκι στους δακτυλίους του Κρόνου, και τα δυο μαζί δεν γίνονται, τέλος πάντων για επτά επεισόδια θα περάσετε ζάχαρη αλλά στο τέλος θα εκνευριστείτε.