I told you that I’m no good
* ο τίτλος του κειμένου είναι από στίχο τραγουδιού της Amy Winehouse.
Κάποιος σας τσάκωσε να διαβάζετε/ βλέπετε πορνό. Πως νιώσατε; Θυμάστε; Η ταινία του Lee Daniels THE PAPERBOY , βασισμένη στο βιβλίο του Pete Dexter, νομίζω πως μπορεί άνετα να ενταχθεί στην κατηγορία «ένοχες απολαύσεις», με τα τσαρούχια και τη φουστανέλλα. Γιατί; Γιατί η ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα εγκατάλειψης , παρακμής και βρωμιάς (με ή χωρίς εισαγωγικά) που τη σφραγίζει, κάνει το θεατή να νιώθει πολύ περίεργα. Σα να παρακολουθεί κάτι που δεν πρέπει. Σαν κάποιος να σήκωσε το σεντόνι απ ΄το κρεβάτι του και του το έχωσε στη μούρη , δείχνοντάς του εκείνο τον ύποπτο λεκέ. Σα να βρήκε τα βιβλία που έκρυβε επομελώς στη βιβλιοθήκη του , και τον ρωτάει αναστατωμένος “μπορείς να μου πεις τι κάνουν αυτά τα αίσχη εδώ; “
Φλόριντα, Η.Π.Α, 1969, Αύγουστος. ‘Ενας σερίφης αχώνευτος, μπουνταλάς και καραρατσιστής δολοφονείται μια βραδιά με απερίγραπτη ζέστη. ‘Ενας τύπος ονόματι Χίλαρι βαν Γουέτερ συλλαμβάνεται ως ο δράστης, και καταδικάζεται τελικά σε θάνατο. Ενας δημοσιογράφος με πατέρα τον εκδότη της τοπικής εφημερίδας , έρχεται ορεξάτος να ερευνήσει την υπόθεση γιατί έχει στοιχεία που αποδεικνύουν κακή απονομή δικαιοσύνης.
Αν το μυστικό της επιτυχίας/γοητείας μιας ταινίας είναι αυτή η ατμόσφαιρα που την κυκλώνει και παρασύρει τον θεατή στο κόσμο της, τότε η εν λόγω ταινία είναι πετυχημένη. Πολύ καλές ερμηνείες απ ΄τους πρωταγωνιστές με προεξάρχουσα την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ εδώ Nicole Kidman. Τι να πρωτοπώ γι’ αυτή την κουκλάρα (έστω, με το εντελώς αρυτίδωτο προσωπακι πάλι…); ‘Οτι είναι φοβερή σ’ αυτόν τον κόντρα ρόλο που παίζει; ‘Οτι μοιάζει με σίφουνα λαγνείας, αισθησιασμού, ναζιού και πείσματος; Γεμίζει σχεδόν κάθε πλάνο με την κατάξανθη , εκρηκτική παρουσία της και μετατρέπει την παρακολούθηση αυτής της ταινίας σε αξέχαστη εμπειρία.
Η Σάρλοτ Μπλες (ευλογία;), μ’ εμφάνιση έχω πάρει όλη τη Φλόριντα και καλά έκανα, με εμμονή στην επιστολογραφία που απευθύνεται σε φυλακισμένους άντρες. Επιστολογραφία στην οποία επιδίδεται η ίδια με μεγάλη ζέση. Έτσι γνωρίζει και τον κατάδικο Χίλαρι (εφιαλτικός John Cusack) και φαγώνεται αμέτι-μουχαμέτι να τον αποφυλακίσει.
Με όσους συζήτησα γι’αυτή την ταινία, εισέπραξα αρνητικά σχόλια. Διαφωνώ, είναι απερίγραπτος -και κυριολεκτώ- ο ερωτισμός που υπονοείται σε κάθε πλάνο που συμμετέχει η Kidman. Περιστοιχισμένη από νταβραντισμένα αγόρια (βλ. Zac Efron, Matthew MacConaughey και τον απολαυστικό David Oyelowo) ,προκαλεί την φαντασία του θεατή, ο οποίος πρέπει να μην έχει καμία κυριολεκτικά, προσλαμβάνουσα τσόντας στην κεφάλα του, ώστε να μην κάνει πονηρές σκέψεις άμα τη εμφανίσει της Σάρλοτ και των παλουκαριών. Ο Daniels παίζει έξυπνα με τ’απωθημένα των χαρακτήρων του αλλά και των θεατών. Η Σάρλοτ περιφέρεται με την επιβλητική κορμοστασιά της, τα κακόγουστα, μίνι φορεματάκια της , και γίνεται η πιο καυτή φαντασίωση του 20χρονου Τζακ Γιάνσεν, αδελφού του δημοσιογράφου Γουώρντ ΓΙάνσεν (ο κρυψίνους και cool Matthew MaConaughey). Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί η μαύρη υπηρέτρια της οικογένειας, Αννίτα και αφηγήτρια της ιστορίας (εξαιρετική η Macy Gray) «ο Τζακ νόμιζε ότι με τη Σάρλοτ είχε τη μαμά του, τη συμμαθήτριά του και μια υπερσεξουαλική Μπάρμπι, σ΄ ένα…». Εξαιρετικός επίσης στο ρόλο του είναι ο David Oyelowo επίσης μαύρος, που υποδύεται τον συνεργάτη του Γουώρντ, με το απίστευτο όνομα Γιάρντλεϋ ‘Ακερμαν. Ο τονισμός του χρώματός τους δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, ειμί μόνο για να υπογραμμίσω την πολύ εύστοχη επιλογή των συγκεκριμένων για τους ρόλους τους, και το πόσο πειστικές είναι οι ερμηνείες τους: δύο έγχρωμοι, σε μια ρατσιστική Πολιτεία, ή έστω με ισχυρά ρατσιστικά κατάλοιπα, προσπαθούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, με όσα τυχόν τραυματα κουβαλάνε λόγω των φυλετικών διακρίσεων (η σκηνή στο γραφειο του λευκού δικηγόρου-συνηγόρου υπεράσπισης του Χίλαρι, είναι χαρακτηριστική).
Βρήκα εξαιρετική τη σεναριακή διαπλοκή δικαστικού δράματος και αναφορών στο τρίπτυχο: ρατσισμός – σεξισμός – ομοφυλοφιλία. Με φοβερές σκηνές (η σκηνή στο αυτοκίνητο, ή στην παραλία, με τη Σάρλοτ βεβαίως, η σκηνή του σεξουαλικού οργίου(;) όπως και η εντελώς απερίγραπτη σκηνή του οργασμού της μέσα στη φυλακή -ποιά Σάλι και ποιός Χαρι αυτή θα είναι πλέον το “σημείο αναφοράς” – , αλλά και η σκηνή του ξεκοιλιάσματος του αλιγάτορα), με την διάχυτη αίσθηση παραίτησης να σε καταπίνει, σαν την αφόρητη ζέστη, τις εκνευριστικές μύγες, τον απαίσιο βάλτο και τη βρώμα, να διαποτίζουν αυτούς τους ανθρώπινους δαίμονες. Στο μέτρο που η ψυχική μας κατάσταση επηρεάζεται/καθορίζεται και από το κλίμα, οι κάτοικοι αυτού του τόπου που νυχθημερόν “κολυμπόυσαν” μέσα στην πνιγηρή ζέστη, τι ψυχοσύνθεση να είχαν άραγε;
Ο Daniels τολμάει να γίνει ωμός, σχεδόν πορνογραφικός (βλ. τις ερωτικές σκηνές) και αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον . Αν αυτή την εκρηκτική ταινία τη δει κανείς χειμώνα με κρύο τρικούβερτο και αυτοπεποίθηση στα ουράνια, ίσως να τη θεωρήσει αποκρουστική, σχεδόν αφόρητη. Εάν όμως την παρακολουθήσει με καύσωνα, ίσως και να διαισθανθεί την προσωπική κόλαση των (αντι)ηρώων της.
Το άλλο ενδιαφέρον της ταινίας, είναι ότι ενώ ο άξονάς της φαίνεται να είναι η δολοφονία του σερίφη, δεν μαθαίνουμε ποτέ ποιος ήταν ο δολοφόνος του. Αυτό το διαβεβαιώνει και η αφηγήτρια Αννίτα, που μας πληροφορεί ότι ο δράστης δεν βρέθηκε ποτέ.
Αυτός μπορεί να μην βρέθηκε, αλλά η ταινία συγκαταλέγεται κατά τη γνώμη μου, στις πιο αφοπλιστικές της χρονιάς, αναμενόμενο ίσως με τόσους μπαλτάδες που κυκλοφορούν εκεί μέσα.
Η ντουλάπα με τους σκελετούς είναι βαρύτατα κληρονομιά. ‘Όταν ανοίξει , από μέσα βγαίνει μόνο μπόχα και σαπίλα.
